Alle inzendingen over wacht

Als het tasten van een oude eik in donkere aarde of het waken in stilte van vestaalse maagden wachten wij, niet op iets maar om het wachten zelf tot de cirkel zich sluit en reflecties de spiegel voorgoed verlaten en zich wentelen in eigen licht. Dan pas komen we aan waar we nooit vertrokken zijn.…

het beeld dat als vanouds om verbeelding vraagt draagt meer dan woorden het verschuilt in een huis of een enkele kamer, afgesloten van daglicht soms, lijf aan lijf, bij elke gedachte dat zichzelf een huid geeft groeit het dwars bezwijkt onder het onzichtbare gewicht "tijd is niet waar, dat weet jij ook en stilte luistert niet…

Maar dat ‘wacht dan even’, Duurt wel je hele leven. Je kunt niet tussendoor, Even veranderen van spoor, Dat is ons niet gegeven. Hier geldt enkel het feit, Dat je het leven in goede banen leidt.…

ik wacht, de dagen kruipen langzaam voorbij een uur duurt een eeuwigheid ik wacht gelaten af en hoop dat de tijd me niet opmerkt ik wacht, denk niet te veel na en leef ik wacht, op een nieuwe weg, op een nieuwe dag, op hoop ik wacht…

Mijn broek spant Ik voel de rand Snijden in mijn zij De stoel is warm Tegen mijn arm Ach wat verveel ik mij Mijn haar kriebelt De stoel wiebelt Mijn handen in mijn schoot Ik heb het te heet En hetgeen ik meed Ik ben nu helemaal rood Ik kijk maar rond Met een droge mond En hoe lang ik ook wacht Het maakt echt niet uit Want al…

Ik moet wachten tot regen en wind de beeltenis verweert en tijd ze tot zachte vorm abstraheert Ik moet wachten tot de dagen en nachten herinneringen verdichten en hun poëzie mijn pijn verlichten Ik moet wachten tot ik me van jou ontkleed en uiteindelijk mezelf vergeet…

totdat het weer warm is, en in datzelfde zilte zand, tijd om te liggen is, te luisteren naar de golfslag, de meeuwen, een ver vliegtuig, een kind dat zich baadt en dat lacht, tot die dag komt, wacht.…

Ik wacht tot je voorbij rijdt en zie van verre hoe je uit de wagen stapt oversteekt en zonder verder omzien binnengaat. Ik blijf dan zitten tot de taverne sluit. Er zijn ook vele dagen dat je niet naar huis komt. Dan duurt het wachten nog veel langer, tot de taverne eindelijk sluit.…

of misschien is er altijd nog - dit wachten…

Als ik iets heb geleerd is het wachten wachten op de bus wachten in het hier en nu wachten op de tram wachten op de blues maar het meest nog het wachten op jou dat was het wachten vooral waard…

Ik wacht op jou, Maar je komt niet: Mijn ogen gericht Op de wijzers van de klok Die langzaam voorwaarts gaan, Maar jou zie ik niet verschijnen - De tijd verstrijkt en ik Word het wachten moe; Ik besluit het actieve wachten Op te geven, en leg mij Te ruste, sluit de wachttijd Buiten, heb er niets meer Mee van doen, Maar voor…

Ergens, hoog aan de hemel, in deze onmetelijke nacht, ben jij op weg... ... en ik wacht...…

wachten is het eerste begin een uitloper van iets dat groeit reikend naar een ander leven desideratum miniatuur plant van rijpend verlangen het andere te ontmoeten een reuzenplant die huid en ogen verwond en tastend afwacht wat komen gaat wachten is de kiem van diepe wanhoop omsingeld door gevoeld gemis…

Misschien is het tijd, maar ik aarzel om te gaan – of ben ik er al?…

het heeft geen zin nog langer te wachten er is een begin een einde, een nachtelijke droom alleen in gedachte als een soort fantoom maar wacht toch nog even zo kort als naderbij begeven zo lang als leven…

Leert het wachten mij veel te laat het wachten af en krijg ik extra tijd om te leven?…

vandaag valt in herhaling staat de zon in kunstlicht doden we tijd daartussen groeit stilte is alleen de supermarkt nog open en verstrijkt het ogenblik tot avonduren in een spiegel van kalm water waarin we de toekomst zien die op onze verte lijkt voorlopig blijven we afstand verlengen in overeenkomst met ons zwijgen -steeds afweziger…

In Nederland, is daar veel over te doen, wachten en nog eens wachten. Het is onvoorstelbaar dat dit gebeurt in dit land. Er zijn mensen die al een jaar wachten op het rijbewijs van het CBR. Het is toch echt niet te geloven, mensen op leeftijd en dan zolang moeten wachten.…

twee mensen wachten hoe doden zij de liefde in de tussentijd de aarde kleurt zwart het wachten van gisteren is verleden tijd een wachtend leven vervaagt de herinnering aan verloren tijd twee mensen wachten in hen zingt het verlangen ze doden de tijd…

laat me niet wachten in de ijskoude nacht als aangeschoten wild in het zicht van de jager niet wachten in het blakerend licht van de smeulende brand waarvan ik de hitte niet verdragen kan laat me niet wachten met verloren woorden die nog altijd weten wie we vroeger waren…

Ze leunt tegen de hemel aan zoekt langs lijnen van dromen de geur van honing zachtheid als zijde de zon die te voorschijn komt uit de nacht wacht en wacht zucht naar tijd der tijden ...…

Een bui: de mensen vluchten de ijssalon in -- en likken wachttijd.…

de stilte die bij je blijft en toen mijn natuurlijk instinct van vroeger werd aangesproken kwamen er mooie dingen vanzelf naar me toe zoals zelf de ontvanger is is mijn lichaam de maker een instrument om schoonheid te scheppen gerust te stellen respect te hebben rust te betrachten zoals liefde aandacht is en de kunst van het wachten…

Laten we wachten op de dag van morgen, op hetzelfde licht als vandaag en op de onbewogen stenen in de straat Laten we wachten op de vogel die gisteren overvloog, op tijdloze wolken in een heldere blauwe lucht en op de bomen van eeuwen geleden Ik zal wachten op het ogenblik in jouw ogen dat nooit voorbij zal gaan…

wacht tot het blad beschreven is de inkt gedroogd het suizen verdwijnt iemand uit zijn kamer komt de taal van oorlog dooft we de doden horen wreedheid weerloos wordt mededogen de sleutel en het koningswoord liefde is…

los van het papier aan het einde van de nacht de berg bereiken dan tot niets komen proef het genoegen daarvan kijk wat er gebeurt…

langs lange trambanen staren ramen als speurende ogen kraaien wachten op kantelen en op slanke draden tot de laatste halte die niemand ooit zag soms klimmen woorden als wollige dekens omhoog langs gevels van huizen en langs holle buizen eens dacht ze dat hij het was het rollen van het vehikel deed het ovenrooster tikken de kaarsen…

Nu het album wacht, wat ging er aan dit kiekje vooraf? Ook de tijd die intussen verstreek, de dingen die men voor de helft weer vergat - Fotogeniek? Jij, op je hurken daar voor die onthoofde marmeren god? Ik, die de sagen over diens ontrouw in de schaduw voorlas... Zorgeloos?…

Die stenen preekstoel, ‘daarvoor ben ik omgereisd’; een rondje Fransum ging er een middag aan vooraf. Door grasland waar het altijd waait; woorden als voorwerk en wierde eisen ter plaatse hun rang op. Vanuit elk standpunt schemert de dakruiter ons door het groen tegemoet. Paraplu òp naderen we het oog- merk van onze tocht. - Proberen we…

blijf maar even zitten wachten 't duurt vast niet meer zo lang laat je niet door angsten leiden maak jezelf toch niet zo bang blijf maar even zitten wachten weglopen helpt jou zeker niet zie de waarheid onder ogen soms met pijn soms met verdriet blijf maar even zitten wachten straks krijg je antwoord op jouw vraag niemand kan echt iets…