taverne deuzeld
Je wil niet met me praten,
je telefoon blijft dood,
mijn brieven ongelezen.
Daarom
zit ik elke avond
met een glaasje water
aan het raam
van de taverne
op de hoek van je straat
waar ik in de bocht
je huis kan zien.
Ik wacht tot je voorbij rijdt
en zie van verre
hoe je uit de wagen stapt
oversteekt
en zonder verder omzien binnengaat.
Ik blijf dan zitten
tot de taverne sluit.
Er zijn ook vele dagen
dat je niet naar huis komt.
Dan duurt het wachten nog veel langer,
tot de taverne eindelijk sluit.
Geplaatst in de categorie: verdriet