Alle inzendingen over wat rest is schamele

Ik fietste netjes door het rode licht Toen er een motoragent aan kwam scheuren Om mij met veel misbaar te gaan bekeuren, Van veraf had hij mij al in het zicht. Ik paste mij daar aan aan het verkeer, In het vervolg doe ik dat dus nooit meer.…

Een schamele schets Van wat had kunnen zijn Een stil portret Onzichtbaar op een muur van pijn Geen droom nog neergeschreven Raakt mijn hart Ik blijf achter, meer dan stil, Ben ik verward.…

ik mag hier graag zijn bewust verkozen termijn straf voor tweede lijn nog eens mag hier niet al zing ik schamel mijn lied men wijst af, mijn pijn…

Een kastelein in de plaats Vleuten Schonk meestal maar schamele neuten Maar kreeg ie weer spit Veranderde dit Dan schoot ie steeds uit met die scheuten…

mij een schamel staatspensioen…

Moralistisch support, in "hoopvolle" dagen, van een beknopte vrede, in kort dienstverband, van de mensheid, in een vermaarde klucht, eens per jaar in uitvoering, op een schamele schaag, kerstfeest genaamd...…

de klok hakt zich een weg door de nacht en knabbelt de seconden van mijn leven waarin niets gebeurt maar in ieder geval is de nacht gratis in de nacht of beter gezegd: de ingekeerde dag wanneer buiten de motor van de waanzin tikkend afkoelt en de aanwezigheid van de voorouders haast tastbaar is in mijn kamer en mijn schuldvraag zwaar weegt…

Als ik mijn gevoel zou najagen, dan reed ik op mijn fiets alsof het een paard was. Dan ging ik door regenplassen, alsof ze een wilde rivier was. En dan ging ik naar die stille plek, tussen al het groen. Die plek, mijn plek, tussen al het hout en gebergte, waar de zon blijft hangen. Alsof je mijn geliefde was. Ik wilde enkel bij jou thuiskomen…

De wind vlucht alle richtingen uit de zee schuimt van afschuw zandkorrels rollen als tranen over het graf 'n bloem als schamele troost waarop van tijd tot tijd verdrietig regen valt…

pijn in elke gekraakte vezel splinters persoonlijkheid gedrenkt in liefdesdrab als in een poel van drijfzand dwalend tref ik vanzelfsprekendheid op de belt en schamele restanten van een verheerlijkt liefdesbeeld ach ik laat ze maar denken dat het verbloemt…

De goot jouw huis slapen langs de weg schamele bezittingen onder een gebrekkig raamwerk van stokken en zeil barrevoets zoeken tussen restjes en vuilnis naar iets te eten wat een contrast tussen arm en rijk…

Ver van elkaar en toch zo heel dichtbij Ben jij mijn laatste dageraad in mij Bezweken voor de dag van morgen Moeizaam gericht dat schamel beetje licht Niet opgewassen en te zeer ontwricht Gevangen gevallen en in tijd geborgen…

De wereld slechts in schamele uren getooid in zuiver wit. Maagdelijk nog, blind door schoonheid, en eindeloos stil. Onder zoete balsem zijn beelden dichtgesneeuwd. Enkel een streelzachte adem geeft de zekerheid dat jij er nog bent.…

De noodzaak om op te schrijven, wat anderen zo niet schrijven. Het onvermogen om te zwijgen, over wat je innerlijk beweegt. Kritiek op eigenwaarde schatten, hoe je anders moet gaan leven. Hoe je anders moet gaan doen. Dat je beter anders schrijven kunt. Zoals geleerde mensen schrijven. Zoals bekende dichters dichten. Zoals criticasters feilloos…

in bekoring zou ik de voile willen zijn voor de ogen van jou bijna rakend, luchtig zwevend in een schamel weefsel kussend dicht doorschijnend gefilterd licht is het de mantel die jou kleedt de nevel van de vroege ochtend de adem van mij,die haar zo begeert…

Hij drukte op die grote rode knop Terwijl hij juist zijn klep had moeten sluiten Dat scheelde hem zo'n 5 miljoen aan duiten Want daarna hield het spelletje dus op Toch heeft zijn advocaat nog geld geroken Maar hij is, vrees ik, in de knop gebroken.…

Witte bloemen in de vensterbank markeren een dag zonder grenzen in de tijd van gisteren verleden kent immers geen tijd zoals de dader geen spijt lispelend verschijnen woorden in donkerraam ik tel de letters en vorm de zinnen van mijn schamel bestaan…

De tafel is gedekt met een gesteven laken damast - zo lijkt het - aan de glans te zien ik serveer een schamel maal droog brood gekookte rijst een rotte appel pindakaas mijn gasten smullen van de culinaire kunst en jubelen mij maanden later nog hun verrukking na…

In uw schamel teer gestel wortelt mijn levenswonder met datgeen wat ik vertel kunt u al tijden zonder uw versterven maakt mij klein tot in de laatste uren zo deemoedig vriend te zijn zou eeuwig mogen duren u laat mij het mooiste na in ongeschreven wetten dat ik in u overga kan niemand meer beletten.…

Ik liep en ging dwars door de sferen. Alles en altijd werden onbelangrijk, en wat onwaar scheen, leek zich sterker te presenteren, te willen gaan manifesteren. De werking van de sferen: om nooit te vergeten, kwam door mij heen via nieuwe dromen in mijn levend gegeven. Een compleet bizarre combinatie! Enkel lag de boodschap hierin om vrede…

Een zwarte kaars, de laatste die ik nog in huis had. Het bezat net als andere kaarsen de mogelijkheid tot stralen. Een licht in de duisternis: ook deze zwarte kaars... mag ik beweren juist deze kaars! De kaars werd gekleurd door mensen. Door hen onderscheidde de kaars zich dan naast op zichzelf te staan. Kaarsrecht.…

Wat speelt er, wat is er loos waarom ben je : dan vrolijk, dan weer boos? Waarom huil je, terwijl je niets weet waarom sta je daar...alleen. Waarom heeft niemand door dat het best eens zou kunnen komen door: een postnatale depressie?…

nauwelijks keien uit het zand het witte schuim dat kraagt al jaren de bleke schelpen op het strand toch proeft zij keer op keer zijn diepe sporen van weleer aan de zoute waterkant zijn uitgeraasde stormen waren teveel voor een rechterhand zijn witte haren dragen jaren van noest werken op haar land wel spoelt zij keer op keer de bleke resten…

In de woestijn van Nevada haald hij vanonder het zand de radioactieve resten van een gokapparaat, waarmee hij het bewijs leverde dat Las Vegas inderdaad heeft bestaan.…

Naar onderbuikgevoel zoals ooit tijdens biologieles, een kikker gepind voor mij op de onderzoekstafel onder ether, de longen bewogen nog en een klein hart stierf, langzaam voor mijn ogen,toen droeg ik geen helm, nú is het verplicht, want wie kan tegen zo veel stoffelijke resten op zijn hoofd?…

Geen kop of staart meer te zien: een hoopje veren Geplet als deeg in een wafelijzer. Er is amper iets dat een weinig aan de dood doet denken, De naam oproept van een duif zo dun als een hostie. -------------------------- uit: 'Blind Vuur', 1995.…

Zelfs met hen die mij verstaan kan ik dit geluid niet delen alleen, volkomen aangedaan roep ik mijzelf tot helen doof voor het kwade schikken van jouw stoffelijke resten blijf ik tot mijn laatste snikken hardhorend buiten westen.…

morgen valt de zee achterstevoren drinkt eb vloed vaart zonder aankondiging de hemel los blijven we achter op het zand engelen zonder draad engelen zonder passe-partout andersdenkend morgen draait de wind zonder mededogen kapseist drijfhout niets grandioos voor de boeg blijven we achter op het zand met geschilde lijven dijen bezoedeld…

iets laten schieten kan de rest van je leven totaal verpesten.…

de hunebedbouwers van weleer dekten zich met zware stenen toe ze leviteerden in deze dat het een ware aard had en lieten de wetten der zwaartekracht in de ruime mate links liggen het resultaat hiervan treft men vandaag de dag nog af en toe aan in verschraalde landschappen te Drenthe achteloos achtergelaten als in een uitverkoop: late…