Alle inzendingen over weemoed OR vroeger

zomer voorbij droef stemmende herfstwind een lange winter voor de deur mijmerende avondwandeling over schone larie en duister zeer vanavond geen maan de schijn ligt ergens verscholen in 't glimmende gras ook als 't lichaam rust verdient is het voor het hoofd vaak moeilijk wennen het is nacht en donker ik denk niet dat hij het merkt…

Weemoed overvalt mij overmeesterd het gevoel betaalt morgen bij het gaan verstaat verbaasd, dat het gevoel een gevaarlijk leven leidt van buitenaf... een zekere volmaaktheid weemoed sluit achter mij blind de deur terwijl ik mis, wat was, wat er helemaal niet meer is weinig reden om een uitzondering te maken.…

Weemoed ‘k Voel me weemoedig Bezeerd ‘k Zou willen bidden Zoals ik eens heb geleerd Hoe kan ik geloven Dat Hij mij nu hoort Als ik al jaren heb verloochend Het Goddelijk woord Ik zou willen gillen Dat ziek zijn ‘t geluk zo verstoort Ik heb mijn verdriet In de kiem gesmoord Wat zou ik dan willen?…

In weemoed gespeend van verstand dompel ik mij onder in gevoelens aan de rand Stop het weg! Nee niet dichterbij.. Sluit het af! Een gevecht in mij. Weggedrukt, weer een veilig gevoel Maar diep van binnen woelt het, koud en koel Toch de mom weer op van alles leuk, ja het is fijn maar in de koelheid, bij dat randje, daar wacht de pijn.…

Wat is 't nog dat mijn hart behoeft? Wat is dit wonderlijk verdriet - Ik voel mij doof en diep bedroefd, En zit en zie - en weet het niet. Wat is het dat mij zwijgen doet, Hoe is mijn ganse lichaam stom - Is 't leven slecht - is 't leven goed - Of niet - of wel - waarom - waarom? Wat is 't dat 'k weet - en wat of wie Dat ik verloor of dat…

Strelen mijn ogen weemoedig de laatste kleurrijke herfstdagen tot de vergrijzing zal gaan winnen.…

treur je nog om toen en kijk je om over schouders van een ver verleden je kende dit sterven niet je was geen kind van deze tijd al streel je mijn ziel met weifelend tastende vingers van weemoed en woel je mijn dagen het geeft niet ik ben altijd al een kind van vreemde oases geweest…

Flauw zonlicht, ogen vol weemoed. In de bijna lege kamer voelt het kil. Verloren liefde, verscheurde herinneringen. Maar de tijd is onverbiddelijk.…

Ze hing haar weemoed aan de wand zodat de gasten kunnen zien waar hij voor stond er staan alleen nog lege stoelen en guitarras zonder klank dwaalt zijn geest er bovendien zijn gezang is er verstomd hij nam de Fado met zich mee over de kolkende zee nog steeds stelt ze de vraag schreiend aan de Taag: waarom ging je toch alleen we zijn…

op de vooravond dan, lekker in je armen keek ik terug met enig weemoed. och, zoveel mensen zijn er niet meer. het gemis doet me zeer.…

Het kan me zomaar overvallen, weemoed omdat de blaadjes vallen, ben niet depri of anderszins, maar als ik die blaadjes vallen zie ginds, kan me zomaar overvallen dat weemoed gevoel, niet depri maar weemoedig, snap je wat of ik dan bedoel?…

een stille plek in Nederland niet ver van het strand eerst nog even op blote voeten door het zeeovergoten zand gaande op weg overdenkend welk veelgeurend boeketje bloemen breng ik vandaag naar jou roze rozen kleur van de liefde dit droeg jij uit ook trouw simpele dingen jij zag de humor ik mis je lach geweldig…

weemoed is de geur van wuivend riet en korenvelden het handschrift in sierlijke letters in trage tijd een bankje in de tuin de gebutste emmer naast het kippenhok na het zwaaien het afbuigen naar eenzaamheid weemoed is poëzie de kleur van het vaarwel…

Weemoed Door de gordijnen heen zie je het vage licht van een neergaande zon weemoedige eenzaamheid drapeert zich als een deken over je heen om al die jaren die vervlogen zijn in een ongemerkt beleven…

het is het stille lege nest op de schoorsteen de blauwe sluier rook die over de daken reist de overgroeide kuil bij de rivier een vogel die in de verte roept de verdwenen zandweg de afgepelde oude verflaag het is een dag vol nevel en dauw de beklemmende middag het stuurse zwijgen het dorp dat nooit mijn dorp werd de korst van afstand…

Jaren verjaren, woorden vermoorden, verliefdheid vervliegt liefde naar liegen. Leugens uit liefdeloosheid. Waarom, waarom? Er rest alleen eenzaamheid.…

‘k hoorde mijn ziel in weemoed zingen toen de avond viel zonder enig licht geen morgenlicht om nieuw te beginnen alleen tranen brengen mij een wazig zicht hoelang blijft het duren voor de zon verrijst achter die hoge muren en mijn pijn verdwijnt komt er een ommekeer waar ik zolang op wacht vind ik mezelf ooit weer na een…

maar keer op keer Dan denk ik bij mezelf er komt nog meer Dan denk ik wat erop kan komen dagen Dan denk ik zal ik niet of wel gaan klagen Dan denk ik hou ik aan mezelf de eer Ik leun wat achterover in mijn stoel En schenk mijzelf een derde whisky in En plaats de fles weer onder handbereik En weer zet ik geen zoden aan de dijk En denk weemoedig…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

Alles nog als vroeger: de waaier van licht op de horizon, de bonte strandloper op drift langs de golven, schuim dat zich buitelend uit de voeten maakt. Als vroeger galopperen over de lage duinen gepluimde legioenen, etst als vanouds de wind zijn geheime tekens. Ja, alles nog als vroeger maar in de fles geen brief, de duinpan leeg.…

toen alles beter was toen was ik er nog niet de Grote Buitensluiter en straks, als alles beter is dan ben ik alweer weg wat rest mij nog dan glimmen om het feit dat bont het wint van wit de handwas is helemaal een lachertje – ik geef het maar een draai…

toen was niet alles beter je was eraan gewend er was een tijd voor de melkboer een tijd voor de bakker ze kwamen aan de deur moeders wil was wet en soms die van vader regeerde als een huisdespoot het verlangen naar later wordt nooit meer zo intens beleefd de zondagen nooit meer zo lang de kussen van Annemie roepen nog gras en stenen tot…

De angst slaat me soms om het hart, als ik denk aan zoveel keren, toen ik het ook zo breed niet had. Ik haal me zo weer voor de geest hoe het bij ons ook is geweest. Kind'ren op versleten schoenen, veel te kort, hun lange jas. Elke keer die snoetjes boenen, altijd veel te krap bij kas. Nooit eens kunnen zeggen: kind je krijgt van mij een…

Ik weet nog moeder vroeger als ik de slaap niet vatten kon omdat de regen aan de ramen ruiste de avond door de kamer liep dat jij kwam zitten bij mij en zacht een liedje zong totdat de slaap begon te knagen aan mijn ogen en dat heel traag een droom uit klanken steeg die ik nu nog kan horen wanneer de regen ruist en jij weer bij mij zit…

Samen reden we over het strand zagen we mensen lopen hand in hand overal hartjes getekend in het zand Overal was liefde nergens was pijn maar nu jij hier zo ligt je niet beweegt zie ik geen hartjes meer nergens mensen hand in hand maar jij in dit bed en niet op het strand…

Vroeger had ik later nog De toekomst was van mij Ik had het leven voor mij Nu ligt het achter mij Vroeger had ik later nog Ik heb al wat ik bezat Maar alles wat ik heb Ik heb mijn tijd gehad…

Vroeger, wat was er vroeger, hoe was het vroeger, wat deed je vroeger, weet je het nog... of het anders was, of het beter was, of je tevredener was, kijk niet terug je leeft nu, maak er wat van!…

ik weet nog moeder vroeger als ik de slaap niet vatten kon omdat de regen aan de ramen ruiste de avond door de kamer liep dat jij kwam zitten bij mij en zacht een liedje zong totdat de slaap begon te knagen aan mijn ogen en dat heel traag een droom uit klanken steeg die ik nu nog kan horen wanneer de regen ruist en het mij lijkt of jij…

Lang geleden, maar wel na de oorlog - Want die ken ik slechts van horen zeuren -, Die tijd die heette toen het heden nog, Kon het navolgende octaaf gebeuren: 'De huizen klappertandden met hun deuren, In elke hoek zat een ontstellende Moloch Jongens van mijn leeftijd te verscheuren En aan mijn bed waakte een krom gedrocht. Sliep ik bij toeval…