Alle inzendingen over wens OR spijt OR terugkeer

Wensen zijn vervuld voor ik ze wens Met plezier de zon voor ieder mens. Alles is belofte, hoop en diep geluk Bondig gevat: niets kan nog stuk. Fijn die laarzen door het fraaie sneeuwtapijt Net als grote Edith ken ik geen spijt. Soms was de weg wat hobbelig en kwam ik tot val Dapper opstaan, vergeten dat dal.…

liefde overwint de dood wat ook dat moge zijn het blijkt, zo lijkt, terugkerend en voedend soms al meer dan rouw en gemis met verdriet of het gemoed, woedend liefde overstijgt soms de grens van het bestaan en vervangt al maar meer in stilte, een mensen wens ik wil met de onzichtbare afstand leren omgaan langs een duidend hart…

ik mis de vorst in mijn cyclisch denken het ijswater van de sloten de lucht met bevroren idealen ik mis het afscheid en verzwijg de spijt van dat ik leef en de bloemen die ik je nooit gaf ik mis de vogels in je ogen de tempel van je fatsoen de nissen waar ik kon schuilen soms wens ik, was het maar als toen…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Speenkruid, mijn grondzon, grondtoon, lied voor een lente die nog komen moet, moed na de winter, groet aan het leven. ‘Houdt vol, de zon is aan de terugreis begonnen’; wat kan ik anders zeggen?…

vogelvrij wat rest en best leeft in mij zonder grens niet gebonden aan wens voel ik mij bevrijd krijg weer lucht en kracht loop op eigen benen en tijd in plaats van tenen en spijt…

Eens zal hij terugkomen op de wolken in het zicht van alle volken in grote macht en majesteit om te regeren in eeuwigheid dan zullen alle volken, wanneer ze hem zien afdalen op de wolken in aanbidding roepen zijn heilige naam, massaal op de knieën gaan in gedachten starend naar de wolken wetend…hopend, in het zicht van alle volken…

lange oprijlaan staan mensen zonder gezichten de ruggen naar mij toegekeerd stampvoetend op de grond naast de bomen eikels vallen muziek van Beethoven wordt gefloten door het zangvogelensemble abrupte stilte als ik passeer wegvliegende zwarte kraaien krassen waarschuwend de boom valt achter mij geluidloos neer neon oplichtend: geen terugkeer…

Weet Gij nog, moeder, hoe ik jong Schatten-verlangend u verliet? Wereld en weelde lokten, mij bedwong Uw smeken niet. Ik ging en wierf mij menig schat Van goed metaal en gave steen, Rijker dan ik in wereldstad Was er niet een. Maar schat verwervende verloor Ik morgenvrede en avondrust En wist dat niet. Leefde fel door Op…

Muren, mortel, metsers, microreproductie van samenhang mensen, mieren, middeleeuwen, middagzon die alles gezien heeft moeten, mogen, mogelijks, moesson die onze intenties wegspoelt moffen, mensen lijdend onder metaalmoeheid, moezelwijn en de ontaarding magnesium, mineralen, het magnetisme en de magnolia, louter zo schoon monstrueus mislukken…

Bij de thuiskomst op Ithaka was er alleen de hond herkende mij bij het snuffelen aan de bezwete hand De geur van na een everzwijnenjacht het hart klopte nog in de keel alsof het land, het water de zon me niet herinnerde al was er wel de vertrouwde wind met een verhaal van jaren zout Zou jij nog dezelfde vrouw alle gegadigden voor jouw…

Later zullen we zeggen: Hoe was het mogelijk dat we zijn voetstappen niet herkenden de tekenen niet doorgrondden in het graan en aan de hemel en nooit zijn blik lazen in de ogen die ons aanstaarden uit hongergebieden, oorlogen na de bevingen te midden van het water. Hoe was het mogelijk dat we zijn hulptroepen niet doorzagen die daar…

De liefde die is weer terug gehuppeld als een eekhoorn die over takken springt, zachtjes zijn pootjes in het verlichte bos. En wij krijgen weer terug wat was maar sterker nog dan ervoor trekken wij sporen in elkaars leven, gaan we door de werke- lijkheid die soms te langzaam maar vaak ook te snel gaat, en we lachen en praten. Hoe zal onze…

In volheid van vergane tijd, wens ik te verpulveren maan en zon, te grijpen en uit nijd te doven, ster. Alles eraan.…

Piëta hangt roerloos op zijn moeders schoot. Alles spat uiteen in duizend scherven, Maar het kind in hem is nog niet dood, Het is gestorven zonder sterven. Hij zou zijn moeders leed trotseren, kastelen op de vloedlijn bouwen, en zo hij kon, zijn vader eren, maar van zichzelf wou hij niet houden. Hij kon het niet – de lasten dragen, en wierp…

hart onzeker en bonkend bij terugkeer aan het meer…

Lief kind van mij het is een misvatting geweest te denken dat je klein was sorry daarvoor. Ik wil je je ruimte weer teruggeven in en om je wezen heen. Ik beloof je een helpende hand te zijn in het grote huis waar je nu mag wonen. Toe, kruip niet weg, hier is het veilig ben je van waarde.…

Dagen van geluk Haar prachtige lach Haar gouden humor Haar schijnende ogen Haar opwindende lijf Haar meeslepende vertellingen Haar precieze uitdrukkingen Zij is terug In mijn geheugen In mijn leven In mijn toekomst Zij reist mee Door jullie kunst Heb ik verbeelding Komen de ideeën Kan ik beleven Kan ik voelen Ben ik trots Zelfs op…

er schuilt een roodborstje in mijn tuin en ik heb hem een huisje gemaakt met een tafel en een stoel een bord om van te eten wat takjes voor een nest en een deur voor mijn geweten zodat hij open kan en dicht omdat er hier geen zekerheid woont van blijven of vertrekken…

Het is slechts het album van je leven; bleke herinneringen, de groene kamer het gekleurde glas in lood met de schuifdeuren en reeds vervaagt de schemering de dagen van nooddruft en klagen aan doornige paden, juichend en kermend de tijd, de uren waarlangs de klepel slaat, met een mand vol vol met bloemen keer ik…

hij heeft het hart niet als hij het zand ruikt de hitte voelt dicht naast hem het lachen hoort van de jongen hij heeft het hart niet als hij de roerloze jongen ziet en hij de dokter zijn handen tot vuisten balt…

Vandaag komt ze weer voluptueus als altijd prettig aandringen.…

Na alle woorden zie ik jou in stilte weer en ik zwijg voortaan.…

ik keerde terug naar het landschap van het zinderende koren waar ik als in een koortsdroom liep en liep tot ik oploste in de tijd er huisde geen grijs in mij boven blakerde de zon door woorden keerde ik terug naar een verdwenen wereld een plek die mijn ziel niet verlaten kan…

poëet bied met een lint van lettergrepen de herinnering aan een veilige haven dicht een plek waar het verdriet kan rusten al vindt de striemende echo steeds de weg terug schrijf met trommelstokken roer je ben erbij sta ernaast vertel zonder te breken…

Ik vroeg haar of de wens al was vervuld, maar kon de hint niet vatten. Je bloemen spreken over; niet vergeten. Dat alles zou nog blijken het lag nog in 't verschiet. Ik zag met spijt, de bloempjes plots verkwijnen, één kleine troost; want ik, vergeet dit niet.…

wat ik het liefste wilde is terugkeer tot een vroegere stad staat van geborgenheid beginnen van mijn leven nu de onbestaanbaarheid daarvan vergeet ik bij terugkeer van een reis oudergeworden en toch terugvallen kunnen in vroegere warmte ---------------------- uit: Tirade nr. 200.…

Met de hand over zijn hart werden de dagen glad gestreken een lang gekoesterde wens doorstroomt zijn oude lijf zijn vuist milder geworden ondersteunt in mindere tijden de levendige beelden in het hoofd alle droombeloftes ten spijt doen zijn verstilde hart aanwakkeren tot levenslust als wapen tegen eenzaamheid.…