Alle inzendingen over wie ben je toch

Samen met haar zoon zit zij in de trein, als er nog een passagier instapt, zoekend naar een zitplaats, een klein rukje aan een riem, aan het einde van de halsband een hond in speciaal tuig. Zoon vraagt: mamma is die meneer blind kan hij niks zien? Heeft hij daarom die stok en hond misschien? Mamma zegt lichtelijk verlegen, ja joh stil nou…

Houd je maar eens in als het goede van de ander oversteekt en je lach op secure wijze diens weke delen als een buit beschouwt en je wacht op een moment om toe te slaan de ander leeg te laten en je ogen te sluiten voor sporen van geluk die niemand meer mag vinden…

Een adem in de ochtendnevel. Soms verloren dagen voorbij en stemmen die schreeuwen... Eeuwen gaan voorbij oneindig, maar de adem stokt op een dag. Vergeten alle wezens, alle dingen, het verdriet, ook die lach. Niets is er nog van dat alles, maar men plant zich voort. De adem gaat door evenals vulva en fallus, mens van vlees en bloed.…

de wind laat rimpels achter op het water het is dit ogenblik deze stilte waarin ik je vind jij bent zomaar even bij me terug…

Soms moet je door je hart heen… Daar kom je woorden tegen, uit lang vervlogen tijd. Woorden die je had vergeten. Je hart vertelt je dan: ‘ Ze nog te weten.’ Woorden: gefluisterd, in het donker van de nacht. Van gelach en vrolijkheid. Met iedere hartenklop, voel je, hoe de tijd verglijdt. Soms moet je door je hart heen, om verder te kunnen…

-_-_-_-_-_- _-_-_-_-_ -_-_- _-_ Een dobberend schip in een open oceaan vertrouwt altijd God!…

Ik blijf steken in een wirwar van draden. Mijn tranen zijn als de dauwdruppels aan een spinnenweb. Ik ben verkeerd ingeschat Die spin wordt ook als akelig waargenomen. We hebben gelijkenissen Al verschillen we in grootte Maar we zijn allebei intelligent op onze manier. Een spin maakt haar net om een prooi te vangen Ik ben de prooi waarop…

Als een kamerplant wacht ik op water Water wat jij mij geeft Zonder kan ik niet groeien Tenminste, ik heb dat idee Gewend aan wat ik krijg Hier doe ik het dus maar mee Want water heb ik nodig Maar regen, daar ben ik niet van Al is het maar voor even, wachten kan ik niet lang Als een kamerplant bij het raam Kijk ik naar beneden Zo…

Met stukjes papier steek ik kleine lichtjes aan -- in lezersharten.…

Wanneer we veel verwachten, van mensen of van plannen, valt heel veel tegen. Deuren vallen in het slot. Hakken zinken in het zand. Ramen worden ruw gesloten. Wanneer we weinig verwachten, worden we zelden teleurgesteld. Een frisse storm steekt op. Hersenpannen worden geopend. Spinsels waaien uit onze kop.…

Mijn hart, de vervlogen dagen. M'n ogen, de vele vragen. De zee met zijn mysterie en de stad in nevel gehuld. Ademloos kijk ik naar haar. De vele gebeden, mijn weemoed, mijn verdriet. Een zeemanslied dat mij ontroert, het is het onkenbare dat mij voert naar een stille plek om deze weer te verlaten. Onzeker van top tot teen, maar…

Ik koester de amechtige epistels in mijn bezit. Schaamt u nooit voor de brief welke u anderen hebt geschonken. In een vlaag van helderheid hebben een vriendin en ik ooit brieven die we van elkaar hadden gekregen, gefotokopieerd en de kopieën aan de auteur geretourneerd. De vriendin is al vele jaren dood, onze soms aandoenlijke correspondentie…

Het is compleet volledig zuiver in mij, wanneer ik toegeef niet finaal zuiver te zijn.…

Hang niet met je hoofd in het verleden Maar hou hem vast, hier in het heden…

Je bent mijn steen des aanstoots waaraan ik me vaak stoor. Met je adem rins en je ogen doods ben je onveranderlijk goor. Je bent een naar productiedier dat ik graag slachten zou. Voorlopig ben ik slechts een gier die cirkelt boven jou. Wanneer ik naderbij kom en in je gele ogen kijk dan lijk je pas ontzaglijk dom, je bent een walmend…

Laat ik het tot mezelf beperken, dat is wel zo respectvol naar de organist en facebooker Geert Bierling die met enige schroom schreef over het Corona-Narcisme (zie toelichting) en dat heeft ie geweten aan de reacties te zien het was niet te stoppen en heeft mij ook zo geintrigeerd en tot nadenken en schrijven gezet de organist wiens geluid…

Je komt nooit op een gespreid bedje Als de dood je roept, je gaat overlijden Wellicht soms enkele uitzonderingen Zoals Staatshoofden die dood gingen Het sterfbed zelf is wel snel op te maken Maar heb je je testament opgemaakt Voor met name geld, goederen en welk deel Aan wie, wat, wanneer en hoeveel Heb je je uitvaartwensen vastgelegd…

Als twee lieve ogen vragen: Help mij, want ik heb zo'n pijn Mag je dan, omdat je voelt dit is het einde, Egoïstisch zijn? Als je bij de dierenarts hoort: Dit komt nooit meer goed En hij krijgt steeds meer pijn Mag je dan, omdat je hem niet kan missen, Egoïstisch zijn? Als die twee trouwe ogen zich sluiten, voorgoed En je zonder hem naar…

....... dank je wel! Soms word je zo fijn geholpen zelfs na 'n verlopen 'last minute' welke geheel verwijtbaar is aan jezelf dat het je wezenlijk dankbaar maakt en je die dankbaarheid wil delen vooral met degene die zo fijn hielp! Dank je wel, ......!…

Geen goesting om iets te doen, veel te warm, veel te zwoel. De kleren kleven aan mijn warm gekookt vel. Druppels zweet likken zich een weg in de rimpels van mijn voorhoofd, om dan langs mijn gezicht, naar beneden aan mijn kin te kietelen. ‘k Ben te lui, om iets uit te spoken, ik blijf liever ondergedoken, in het avond donker, zonder licht…

Maak geen regels. Regels maken jou.…

Het blootgestelde vlees Verbeeldt zich al de kerf Nog klinkt het suizen Van gekliefde lucht Wat boeit mij de macht? Wat gaat mij vergelding aan? Wat deert mij het scherp? Mijn dagelijkse gang Naar de bron is Tot de bron mijn weg Elke dag…

In de wachtkamer van de chirurg, waar de afspraak uitloopt, raak ik aan de praat met een man, ook wachtend, relatief jong want wat is oud? De man vertelt, zou worden geopereerd aan een hernia, en is in de weken erna, zo vaak onder het mes geweest, leverde een aantal meter darm in, teert langzaam weg. Is het vreemd als ik zeg…

Tijd: uiteindelijk Zijn we er zonder wrevel in gevangen, Samen in dit kleine huis, verzoend Met de jaren van blindheid en schuld, Bevrijd Van de sintvitusdans Op het ritme van de angst. Van buiten de muren komt ons eens geruis. Is het de wind? Of is het de nacht waarin we, Tijdloos ver in de ruimte, Nooit meer blind zijn, Nooit meer schuldig…

Dertig seconden voor je hart stilviel Sprak je, dacht je, en waar sterf je nu, Waar zwerft Het onomschrijfbare dat je nu bent? Welke agonie leeft nu stom In je dode tong en lip? Je wil ons horen, Je wil ons zien. Ik neem je bijna koude hand. Als je me voelt, ben ik ijs Tegen het ijs van je eenzaamheid. ------------------------------…

In dit huis wil je blijven wonen en sterven. Je moeder schonk je de luiken, je vader Heeft tot zijn tachtigste in de tuin gespit. Nu zijn ze verdwenen ergens in jou, op een plek Waar ze niet moeden dubben en peinzen En waar ze in een lieve stilte luisteren Naar een lang ironisch verhaal. Ze overwegen te verhuizen naar je kinderen. ----…

Wees maar niet bang, mijn arm is stevig leun er maar heerlijk tegen aan. Want weet mijn liefd'ís echt en hevig, dus laat jezelf nu maar eens gaan. Wees maar niet bang, ik wil je niet bezeren! Alleen maar lief zijn is dat niet genoeg? Wees maar niet bang, niets kan ons één-zijn deren! Liefde komt vaak te laat - maar nooit te vroeg!…

Nog een klein stukje verder en daar moet hij staan. De boom waar ik nog vaak naar heb verlangd. Een oude eik, met weelderig bladerendek, immens dikke stam met mooi gevormde dikke takken. Oh, wat hebben we daar vroeger lol mee gehad. We zijn er in geklommen, we zijn eruit gevallen. Er hing een schommel, een touw met een plankje. Ik ging…

Wie is toch diegene, die daar altijd is. Op elk uur van de dag, zie ik hem daar weer staan. Hij lacht met mij, hij huilt met mij. Hij wordt boos met mij, hij knipoogt met mij. Hij praat met mij, maar geeft nooit antwoord. Als ik naar hem wijs, wijst hij naar mij. Eerst vond ik het eng, maar hij heeft me nog nooit aangeraakt. Soms…

Hij hoort de golf nòg komen, door angst en pijn verblind, z’n vrouw en kind ontnomen, de natuur die ze verslindt. Door ’t zien van dat immens verdriet, Voel ik een fractie van zijn pijn, Waar hij ook zoekt hij ziet ze niet, Ik voel me hulpeloos en klein. Als het je niet lukt te geven, Leef je dan een beetje in, En nooit eerder in je leven…