Alle inzendingen over wildgroei

wildgroei valt ten deel.…

hier is niet meer dan gebarentaal hier spreken geen kletterende lippen en hoef ik niet te aarzelen om lief te hebben het openen en strekken als een wankele windgolf waarin ik gedachten verf stand houd in het enige verhaal dat er toe doet het is hier op deze dag en geen andere dat hoge lucht me niet lager schreeuwt…

Ik kap de wildgroei van mijn dromen, zo hak ik – me weer een uitzicht.…

orchidee klein plantje prachtig paars gespikkeld sta je bloeiend daar wildgroei…

Ik heb liever onkruid Dat in mijn gedachten groeit, Een roos bloeit maar voor even Ik doe liever iets slechts Of misschien liever slechts niets Dat goed is bedoeld Dan dat ik leef Volgens ongeschreven regels Die in strijd zijn Met mijn En eigenlijk eenieders gevoel…

het klimt zonder rede over goede wil begroeit alle zijwegen overwoekert feilloos elke ontsnappingsroute zaait onrust is onmenselijk actief legt latten hoger dan springvermogen vraagt niet twijfelt niet weet de weg in het labyrint licht ontziend lijkt het aardedonker alleen de uitgang schijnt verlichtend te zijn…

Een koude nacht deed onze lijven samen komen We dansten een oorlog In landen van heel ver Zon en maan bekeken Onze passen van toen Wij snel signaleerden Klaprozen in wildgroei Rotsformaties in stijl Dagen vlogen in blauw Voorbij aan de tijd die Ons restte in 't Kanaal (Guernsey, 1990)…

je tuin houdt me verborgen tussen onkruid en wildgroei een schaduwkind snakkend naar licht onder geamputeerde bomen afgemaaid gras groei ik gehaast wil het leven inhalen ademloos…

Ik ben de wildgroei langs uw beukenhagen Ik ben de slinkse kruiper in uw gras Ik ben welhaast een onuitroeibaar ras Ik ben uw diepe smart, uw jammerklagen Ik blijf, al gaf u mij een giftig bad Uw immer toegenegen zevenblad…

ze komen uit m'n neus en uit m'n oren ze woekeren op borst en buik en rug ik trek ze uit, toch komen ze terug de oorlog tegen wildgroei lijkt verloren 't is vreemd, maar met het vorderen der jaren verschijnen elke dag meer wilde haren…

Rook en pluim gebroken wit waterschuim gevallen grijs Uit de voeten in de benen haastige stappen kromme tenen Blije mensen vrije dingen dwarrelvogels verdwaalde kogels Verdorste glazen suizende bollen lekkende vaten draaiende kolken Emmers vol tranen handen van spijt dansende schimmen breekbare lijn Donkere stegen verlichte…

luchten zijn geklaard alle lijnen getrokken ieders schuld verhaald nu waarde is gewogen en de schemer naar waarheid ingevuld kan het helderwit nog breken het gras zijn duinen nog waaien zijn wildgroei beteugelen graniet tot gruis verweren mocht het volmaakte zijn treden nog struikelen op schreden nog keren…

in het park staat hij met zijn hoofd boven het dak het opgroeien zag ik en de wildgroei van de stad 's winters was er weinig uitzicht de sneeuw bedekte het gras en het blad je zag soms een kind op een slee wat mist over de vijver en tussen het riet de ochtenden waren mooi totdat hij zijn bladeren gaf…

de grond is omgewoeld de keien zijn gebleven de aarde lijkt weer vruchtbaar voor het zaad van eens geweten het onkruid van herrinnering schiet op in onbewerkte bodem zij kent geen onderhoud, haar wildgroei is het niet vergeten ik heb mijn bloem de zon en maan gegeven haar kleur verbijstert het heelal ze neemt de tijd voor eeuwig leven…

Waar zijn de koeien in de wei gebleven? Vanaf de snelweg zie je ze niet meer. De laatste boer zit bij de pakken neer, omdat zijn boerderij is opgeheven. Wie ’t Nederlandse landschap nog wil zien die kijkt maar in een glossy magazine.…

Maar of zij verblijven Onder derden kunnen, is de vraag En het antwoord woekert met de wildgroei van tentakels ---------------------------------------- uit: 'Alle gedichten tot nu toe', 2002.…

ogen snijden ijskoud stukken leven een messcherp beeld beent warmte uit blikken slijpen wildgroei tot bewegen kijken is de norm in afzien van vooruit we fileren tijd op duizendste seconden maar onze geesten hebben "het" nog niet gevonden niemand kent het creatieve denken weet wat er aan schort, snapt niet hoe hetzelfde, toch…

Zo stekelig ooit Jouw ranken waren, Zo pijnlijk het contact Terwijl ik het overbodige Bij je wegnam, weggenomen Wildgroei die alleen Mijn eigen ik ten goede Kwam waarvan ik geleidelijk Aan vervreemd was, Onthecht van de mens Die ooit ik heette - Ben jij na eeuwen van Onrust een bloeiende oase Van orde en regelmaat Geworden…

Fris zijn positie afperkt tussen alle paardenbloemen en de andere wildgroei in het veld. Meebuigt met alle winden die het onkruid nog niet verslinden; verblindt voor die bestraffende krachten die een windekind straks pluis voor pluis met een opwaartse wind voorgoed verslindt.…

Als de reuzen van het woud het mos vergeten Krijgen ze het aan de stok met Moeder Aarde Die ze binnen de perken houdt Dus kappen met die wildgroei Want vergeet niet dat elk milieu Op de natuurwetten vertrouwt…

ik heb ze gezien de ondoden van deze wereld ze gegroet in de taal van elkaar niet meer delen fragmentarische stukjes wildgroei in de smurrie en verrotting waar stilte en stank het hoogste woord hebben omdat niemand meer luistert wat verbonden was rafelt en verteert stuurloos waar contact stagneert nog rest het incidenteel opvlammen…

Je hebt er een voor graffiti, geweld Voor spionage, fraude, datalekken Agressie, grooming, poederbrieven, hacken En spookzorg, smaad, ja alles kan gemeld Ik krijg, nu ik die waslijst overzie op stel en sprong een meldpuntallergie…

Zij beperkt de wildgroei van overtollig uitwas; de scherpte van randen maakt zij pijnlijk vers. Ze is energiek wellustig in het kappend knotten. Zij ontzenuwt drastisch het onderbuikgevoel. In blindheid volgt zij stippellijntjesmodellen. Alleen het schaarse is goed voor haar.…

een roos geschapen lieten eerst de achtergrond ontwaken ik lijnde steel jij groende fris de jonge bladeren in de lente van ons leven zacht penseelde jij de knop die voor het eerst weer kleur aan onze liefde heeft gegeven we bloeiden op een oude stam en enten in bestemmen konden onze wortels niet ontkennen soms komt de wildgroei…

jij het landschap verstrooide holle paden vervlakte wegen ontplooide je bracht rust in de natuur architectuur waar het evolutionaire hart nog driftig klopte juist een teveel aan blad maakte brokken die door de snelheid van leven vergaten schoonheid te geven waar rust de balans had afgesteld trof hart de mooiste jaren zonder wildgroei…

volwassen versies van wildgroei? klaar zijn voor later Klaar met elkaar als jij het kan dan doe ik het maar weet ook dat het onheus voelt en bedenk je hier, of later hoe ik stierf in ons bed…

Waar geurde je toen naar, toen, het was een woord dat er niet was, zomersneeuw, zweem van lichtweefsel, mondstilte, honinggras vandaag, najaar, in ons slordig beheerd paradijs hoorde ik, afzijdig, tussen de wildgroei je pathetisch geblokkeerde zilver rinkelen ik ziende taalde het doofste, witvlinders, leven zo licht dat geen naam het kon…

heden is overleden onze juffrouw tok onder druk van medebewoners werd zij door ieder aangerand en toch gemeden zij tobde al lang met haar tenen aan iedere poot wildgroei bleek haar deel maar ondanks hoger ingrijpen werd het haar te veel vanochtend tegen onze kloostermuur rond tien uur werd zij ontzield aangetroffen de ogen nog geopend…

.' 'Wildgroei is gebaat bij strenge beteugeling.' 'Luister naar wat ik u - basso modo - donderend, onhoorbaar, zeg.' ------------------------------------------------- uit: Het beeld van Monsieur Jacques, 2008.…

vandaag is het een bijzondere dag ik heb namelijk besloten om mezelf te vieren het wordt vast een succes ook al ben ik een naamloze dichter een mens van weinig gewicht toch ziet u, zelfs zonder top enige wildgroei van het licht dat, gedoodvierd en geverfd, mij ontslaat van enige plicht kom, feest mee en laat het vieren beginnen hang…