Alle inzendingen over winterdag OR zonsopgang

Flarden mist Heiige weilanden Een stille wereld Vroeg in de morgen Langzaam verschijnt een lichtpunt Kleurt de hemel In een zacht oranje gloed Verlicht de stille wereld De wereld ontwaakt Gaapt en rekt zich uit Kijkt nog slaperig om zich heen De stilte wordt langzaam verbroken…

Het kind van de zon fluistert de sterren weg doet de maan verdwijnen bloost een wolkje laat de dag weer schijnen…

En 's ochtends gingen we verder achter ons hoorde we vaag het ruisen van wind in een melodie zon boven zwarte zee in een draaikolk sterven vissen…

nacht er zal weer rust ontbreken denken over zijn leven intensief is wanordelijk terug naar het bewuste ik intreden in zijn diepste binnenste slaaf zijn in weten nooit te doorgronden doe maar en blijf verstokt doorleven onbegrensde werkelijkheid faalangst ten top treurig gegeven zonder oplossing terug naar de dageraad zonder zonsopgang…

Zachte vredige warme stralen overkoepelen land en zee. Neer schijnend en verwarmd steevast gestaag en soms gedwee. Onderhevig aan talrijke kleuren, permanent of 'n enkele keer. Gelijk de wisselvalligheid van 'n schepsel als je 't vergelijkt met z'n eigen sfeer. Nochtans zonder ons te verlaten, gaande z'n eigen weg verlegen of ongeremd.…

zwarte ogen wit op mijn gezicht wit in mijn haar in het donker vroeg in de morgen is het donker zwart zwart als de tranen in mijn hart zwart als mijn handen die je rug van steen niet meer strelen niets kan me nog schelen ik heb mezelf verloren in het donker van je hart vanmorgen vroeg in het donker was het…

Roodkoperen zon die Opgaat boven mijn verdriet En door welhaast onzichtbare Kieren en spleten binnenkomt In mijn verijsde hart Geef nieuwe hoop, Geef nieuw levenslicht Waar het oude reeds voorgoed Verdwenen is…

De nacht is oud; door de stilte, de lamp die suist, En de branding, die op de rotsen, Ver, ver onder 't venster, bruist; Vóór moeë ogen een hand; Op gezichts verduisterde veld Beelden uit jonkheids land; - En 't vertederde hart ontwelt Erinnerings dankbaar loon: ‘O leven, Gij zijt zoet, gij zijt schoon!’ Door 't venster schemerings…

Vannacht werd ik wakker en dacht na over woorden. Over dood en over God. Aan Spinoza dacht ik. Goden zijn niet dood. Dood niet goddelijk. Woorden zijn het. Jong is niet oud overwoog ik. Oud is zeer zeker niet jong. Leeftijd is niet jong of oud. Oud worden is een kunst. Aan Cicero dacht ik. Het zal toch niet waar zijn dat, dat wanneer…

Na een nachtbraaknacht keek ik met kleine oogjes naar het licht dat oostwaarts begon te schijnen, op te komen als een stellig verwijt jegens mijn nachtelijk waken en gapen. Woest kroop ik onder mijn dekbed en ik herhaalde de zinnen, die ik met serieuze aandacht eerder die nacht had verzonden. In de verte scheurden de eerste auto's al…

Zij zou je zo graag willen helpen de draad te vinden naar je bestaan de knoop ontwarren totdat de schellen van je ogen vallen en de schaduw van ‘t verleden in de zon is ondergegaan…

Vroeg in de morgen  glinsterende dauwdruppels  parels in het gras…

De wind is koud en winterdagen dwarrelen, fluisteren als droge bladeren.…

In winterdagen ademt zachte lucht rondom het koude lichaam een vitrage van warmte als verlichte stofwisseling.…

In God's latrines krijsen blondines non-stop zijn "IT'S NOW OR NEVER !"-kreet.…

Teek it or leave zoiets! Nieuwe bacteriën vormen bedreigingen voor ons bestaan Weer zo’n vies beest zonder tekenbevoegdheden Rutte kom op man en doe er wat aan!…

bij elke zonsopgang zoek jij eigen sokken zoek jij een kam zoek jij mijn warme lippen Stilletjes stilletjes wordt jouw ego steeds kleiner en kleiner en kleiner vanavond maak ik bakbananen met rijst voor jou klaar het is niks vreemd bij elke zonsopgang zoeken van eigen sokken zoeken van een kam zoeken van mijn warme lippen…

Aanrollende golven met schuimende koppen de strandtent kraakt Koffie en schrijfblok achter door zilte wind gestraald vensterglas Zilveren meeuwen leven zich uit tegen staalblauwe hemel Contrast tussen toorn der zee en m'n lichaam scherpt 't bewustzijn Gewoon gelukkig op 'n koude winterdag aan de Noordzee…

Dagen lengen Nachten korten Het zwarte van de nacht Maakt plaats voor het licht Mensen dorsten Want de grijsheid van de winterdagen Wordt door stralen uitgelicht Ineens lijkt het weer te kloppen Zo is ons leven bedoeld In de stralen van de zon Warm Niet onderkoeld…

Zonsopgang, oogopslag opstanding, badderen. Vredig ontbijt met een kakelvers ei. Dagblad met kruiswoordje Hersencelonderhoud. Dag kan beginnen verheug je met mij!…

Ik zag het al voor mij, wij tezamen voor de eeuwigheid Helaas, het mocht niet zijn, Ik vul mijn dagen nu met zelfbeklag, Maar ik verzacht de pijn, Met de herinnering aan die mooie winterdag…

Ben je vluchteling of ben je gelukzoeker dat is de vraag Hamlet dacht aan zelfmoord alleen daarom was het 'to be or not to be' als je aan mij vraagt of ik gelukzoeker ben dan zeg ik ja als je aan mij vraagt of ik wil zijn of niet zijn zeg ik wil er zijn 'er' is een plaats die tegen de dood is grammatica van het…

N or; ...... E r ... K linkt een . E is; men vraagt N iet geld maar recht.…

Je haar je krullen bijna een jas Het kwam me goed van pas Op koude winterdagen.…

une cratte de bière Entre le pays d'or et mont vent où Ça va?…

het einde van liefde begint met angst voor verlies verloren zijn de mooie dromen verloren de herinnering verloren zin gewonnen zijn ware beelden gewonnen is visie gewonnen zijn ben niet verloren ben niet gewonnen gewoon de twee verbinden zoals een refrein verliezen en winnen totaal zinloos liefde wint niet wedijver wel…

De zonsopgang die ik nu zie is niks meer dan een zonsopgang. Zag ik de zon in jaren niet opgaan, Zo mooi als deze, zag ik nooit. Maar je bent er niet. Over een jaar draaide ik me om En zag ik een zonsondergang. Zag ik de zon in jaren niet ondergaan Zo mooi als deze, was er nooit. Maar je bent er niet.…

de nacht ligt gebroken aan mijn voeteneind een maan die geen verlichting geeft hoe donker kan het zijn verstrikt in kluwen van herinnering zoek ik naar rust in het vocht van angst trachtend een zonsopgang te wekken…

het warme zand omhelst mijn voeten als een donsdeken in de winter het verwarmt lichaam en geest en doet me de koude winterdagen vergeten en indommelen op een zomerse dag, ergens in het zand...…

Al menige discussie nam ik te baat Om te vertellen dat de zon nooit ondergaat En er is ook nooit een zonsopgang. Het wordt visueel verdraaid, Omdat de aarde in de rondte zwaait.…