Alle inzendingen over winterreis

Honig aan zijn vertolking, zijn uitstraling van de mens, de zanger, de vertolking van het lied de liederencyclus "Die Winterreise" van Franz Schubert ben ik ook niet meer bang voor een volgende komende barre koude winter!!…

Verborgen achter de schaduwen van 't witte land lopen knarsende voeten in blinde sporen. Witte voetstappen vormen zachte kraters in het blanke aardekleed. Zuiver blinkend stil is de verenpracht. Sneeuwbomen vormen met grimmige takken lange witte lanenbogen. Gekleurde sneeuwdropparels hangen te glinsteren aan ijspegels, schitterend…

Want een winterreis dat moet ieder mensenkind, eenmaal toch beleven.…

mast als omgekeerde slinger van een verloren tempo-instrument de metronoom gaat lichtjes heen en weer de traagheid in de vissersplaats op maat want de droom heeft zijn eigen geheimen waarin de fok in ons ontvallen winterwind nu traag wordt uitgerold direct daarop al vrij van sneeuw wordt ingerold de vlag ontwapperd hangt slap de winterreis…

In een wankele kamer zonder plafond gilt een vrouw het uit urenlang Haar winterreis door diepe duisternis ongekende kou in een vergeten continent In deze gesloten wereld onthullen de beelden op het scherm haar ingekerfde angsten Zelfportret in de spiegel zoveel woorden om niets te zeggen alleen maar drijven Woordeloos schuiven…

Ik wilde niet eens naar de Algarve toch kroop ik eens in winter- tijd een toeristenfolder in en uit als miljoenste larve. Tegen steile wanden trok ik me in vol ornaat met kar en al de struiken door, verloor er zo mijn lievelingsstok. Maar neem daarvoor de handschoen van zwart zeem. Loop ermee zes jaren terug naar het noorden. Steek…

's Zomers sta ik soms onder dat open raam In februari, maan en sterren schaatsen langzaam Door de bocht van de rivier, het blauwe ijs In brand weerkaatst de kus, het huis, de winterreis Van twee wier levens aan elkaar zijn vastgevroren. Het is ondraaglijk heet.…

Verrezen na een lange winterreis tarten zij trots de barre winterkou fris gewassen door sneeuw en ijs geven ze ‘n tintje aan ’t wintergrauw.…

Verrezen na een lange winterreis tarten zij trots de barre winterkou fris gewassen door sneeuw en ijs geven ze ‘n tintje aan ’t wintergrauw.…

Troostend sla ik mijn armen om hem heen en terwijl ik zijn gerafelde mantel zachtjes om zijn voeten vlij, als warme pantoffeltjes, fluister ik: wacht maar, als de lente met haar groene toverstaf terugkeert van haar lange winterreis, zal jij weer de koning zijn van mijn achtertuin, in blommige, nieuwe zomerjas!…

Het zwaard verbrokkelde en hij kwam ineens heel anders, maar intens gelukkig, terug, als een vogel na zijn winterreis, opnieuw nestelend in jouw tedere kruinchakra. Ik las een krant in de openbare bibliotheek en ineens keek jij mij aan en groette jij mij. 'Ben jij Sophie?'…