Alle inzendingen over winters

De Winter komt met wind en kou. Mijn rode beuk ziet woest. Ik weet wel wat me troosten zou, als iets mij troosten moest. Ik weet wel wat verheugen zal wen alles keert tot smart: der schone liedren peerlenval, klaar op mijn hart! ----------------------------------------- uit: Het boek der liefde (1921)…

De witte weg zucht venster een stil leven met de twee geraniën achter de ruit waar ook leggen tans mijn ogen op de bloemen die zij schiepen dauw…

Dit is de winter je kijkt er zo dwars doorheen klaar zijn de grachten er is geen brug die er aan zou denken te verzuchten…

Dagen lengen gevoelens verdwijnen samen met de vervagende zon Triestheid in de kaalheid van bomen vrolijkheid achtergebleven in het verleden terwijl het heden huilt Duisternis grijpt de macht de vijand is weer in aantocht het wordt weer winter…

zand wordt grauw Hoge golven nemen afscheid Van de ooit zo volle stranden Uitgeputte meeuwen vliegen hun laatste rondje Een vergankelijke drukte is niet meer Nooit was er een beter moment Om terug te gaan naar wat eens was Naar de vege gure wind Die ons ieder jaar opnieuw vindt Alles en iedereen terug in de tijd En dan is het zover: de winter…

Een roodborstje op zijn best een winters terrasje en sneeuwvlokjes doen de rest…

Wanneer ik de lente nog geringe keren heb mogen zien, doet het me pijn dat de winters steeds maar langer duren. Wanneer moeder zon dan ook dichtbij staat, stelt zij mij alsmaar teleur. Ze belooft menig man gouden bergen, en ik wacht hoopvol, om vervolgens elke avond gebroken in slaap te vallen.…

Och winter, barre winter, Wat zijt ge bitter koud! Ik wou, ik had een gulden, Dan kocht ik turf en hout. Een vuurtje zou ik bouwen Als onze plaat zo groot, En 'k vroeg mijn arme buurtjes Op koffie en op brood. Wat zouden ze dan smullen In 't hoekje van de haard!…

De koude ligt gestold in de dichtgevroren poel waarrond de kraaien samentroepen. De weide is een kader waaruit het paard en de koeien weggesneden zijn. Van achter het venster haal ik de dieren uit de stal vandaan en plaats ze in de vlakte waar ze nu te dromen staan en kou te lijden. Maar daar geef ik niet veel om als ikzelf het maar warmer…

Winter. Je ziet weer bomen door het bos, en dit licht is geen licht maar inzicht: er is niets nieuws zonder de zon. En toch is ook de nacht niet uitzichtloos, zolang er sneeuw ligt is het nooit volledig duister, nee, er is de klaarte van een soort geloof dat het nooit helemaal donker wordt.…

Zo heeft de winter tot nog toe bewogen. Door de reet van de bus kan 't naar trekken. Ik wou dat in plaats van de tocht haar post me daar zocht en de krant die daar zit kan verrekken.…

De zomerzon werd bleker Het werd buiten kouder Witte wolkjes dreven over De wereld werd ouder Wij lagen in het gras En keken omhoog We zeiden niets, we zwegen We zagen een regenboog Typisch de winter Om zo plotseling te komen We lagen daar nog steeds Onder de kale bomen De wind liet ons liggen En speelde met onze haren De liefde…

je lichaam trekt weg - de winter duurt nog, dat wel, maar het gaat. de helft van de wereld doet het met veel minder. men heeft daar zelfs geen druiprek. voeding is en blijft er het gesprek van de dag. ------------------ uit: 'Hulp', 2004.…

De kale bomen zijn gekleed in de kleuren van het moment…

Het heeft vannacht precies één graad gevroren Dus koning winter is weer in het land Straks staat er zo'n rayonhoofd in de krant Die gaatjes in de ijslaag zit te boren Dus voor we daarmee worden doodgegooid Is er gelukkig preventief gestrooid. ----- Omdat het vanacht licht gevroren heeft is er door Rijkswaterstaat…

ik sta op een zijspoor lippen raken niet aan de vloedlijn van mijn zijn toen jij verdween door de koude luchtstroom heb een kater van hoofdpijn die niet wil klaren door mijn mond in de ochtendvroegte van witte rijp……

De winter is dan gauw voorbij Iedereen wordt vrolijk en blij Als de zon weer gaat schijnen En ijs en sneeuw snel verdwijnen.…

De sereenheid van de winter gevat in bittere kou de aarde bekleed met een wit tapijt waar de zachte wind door de kale takken glijdt en de stralen van de winterzon langzaam de maagdelijk witte deken laat smelten onder een hemel van sprookjesachtig blauw…

de grachten en plassen zijn ijsbloemig dichtgevroren de gedraaide wind verwacht geen echte dooi houdt haar gezicht bedekt achter gesneeuwde vlagen ze rilt de koude dichter tot aan een witte zee…

stokpaardjes trekken aan oeroude koeien uit bevroren sloten in herhaling gevallen beren liggen op de weg ---------------------- toelichting: Het jaar 2010 is koud begonnen. Wordt het niet eens tijd voor global warming?…

De warmte heeft zich schaars gekleed in kamertemperatuur. Buiten vlucht het winterlicht voor 't vroege avonduur. De tuin is sprookjesachtig wit, vredig stil en zacht. Mijn hond ruilde zijn plekje in de zon voor wintervacht. Zijn pluizige pantoffelpoten plooien bij het lichterlaaien van de open haard. Gedachten vinden een…

Het ijs wil maar niet dooien De sneeuw valt steeds maar weer De winter duurt nog even Dus geniet ik nog een keer Van het mooie witte landschap Dat zo sprookjesachtig is Bestrooid met een laagje mysterie Zo zacht, zo wit en fris Het roodborstje kijkt naar binnen De winter is haar tijd Moeder Natuur heeft het goed gedaan Dit seizoen wil…

Onder het zilverwit tapijt van sneeuw en ijs zijn dorp en rivier, vermengd met mens en dier, plots bevroren in de beker van het koude uur. Op deze gestolde en verkilde dag vol met sneeuwbestuifde velden gelijk een eeuwenoud tableau. Houden tijd en klank voor heel even...hun bevroren adem in.…

De winter wist hem deze winter flink te raken. Zo lang, zo koud en ied’re keer weer van die witte bende. Wat was ik 't zat. Och man wat een ellende. Dit hoop ik echt niet nog een keer weer mee te maken! Dus mensen toe, probeer nou toch het tij te keren, door steeds maar meer aan broeikasgas te produceren.…

die verdomde zon mijn pigment kan dat niet aan was het maar winter…

Adem IJzige adem, noorderwind Kronkelt zich als ’n sneeuwwit lint Tussen de kale bomen IJs Zwart en wit, snijdende kou Kraaien in de lucht, zo blauw Winter is gekomen Nacht Eeuwig en eenzaam, duister en donker De donzige sneeuw onder ’t sterrengeflonker Droom je winterdromen…

zo zal het zijn als zij verlaten en onvruchtbaar gezeten aan het raam de uren tot dagen de kamers tot huizen verzinnen en tussen hen een stilte die een hoofd vol dromen nog verbergt, een stilte die de keel dichtsnoert en ten slotte een stilte vanzelfsprekend reeds, onoverkomelijk als tussen heel oude bergen ---------------------------…

Grauwer dan bij 't woeste weêr, Troostloos hangt de hemel neêr, Grimmig zonder stormen; Aarde! ééns blijde en grootsch, Hoe ontdaan en doodsch Huiv'ren thans uw vormen... Wees gerust. In vlokkendans Lichtend uit al valer trans, Koomt om de arme leden Blankheids warlend waas, Blankheids sluiergaas, Blankheids kleed gegleden. Uitgesneeuwd…

achter mijn aangezicht huilt het leven machteloos zo lijkt en tijdloos van aard om verlies met pijn te verweven heeft het gevoel verdriet gebaard de avond heeft zich van de lente vervreemd is in koude ondergedompeld rest nog de troost die aan het verlangen blijkt uitgeleend…

De winter is gekomen. Het is striemend koud! En denk dat niemand daar van houdt. We moeten er maar weer doorheen zien te komen... en weer van de zomer gaan dromen. Verlangend naar de warme dagen... Zo kunnen we de kou verdragen!…