Alle inzendingen over wissen

(Driek van Wissen, 1943 - 2010)…

Er is geen dichter in mijn vaders land die mij nog troosten kan, hoofdgetuige hier mijn stil verdriet dat streelt en onder aan mijn kin kriebelt. Ik zucht en hijg van Joris die, door kattenluik gekropen, daar zijn baasje vinden moest. Bloederig in geest en zo ineens de helderheid verloren.…

stel je voor we missen pijn deleten de dood met slechts een enkele druk op de juiste toets in deze nooit aflatende eeuwigheid zullen we daar dan wel het oneindige geluk vinden…

bij het vale licht van een besluiteloos zwerk deelgenoot te zijn van ondeelbaar verwijlen een afstand te overbruggen, wetende dat wat achterblijft als echo blijft naijlen er is nog zalvende tijd om mee te drijven op het ruisen van zilveromrande zomereiken te wissen wat ik weet, te weten wat ik niet wist en dan moet alles nog blijken…

Perquin Komrij, Nasr en Naomi Esther Simon, Gerrit en ook Anne Vegter aan Tsead de eer des volks poëet te zijn voor 't Moederland; doch wie wij node missen is de vox populi van Driek van Wissen…

Het snelsonnet ligt somtijds onder vuur: als Driek van Wissen wordt beschouwd als ‘god’ gaat creativiteit tot slot kapot. Maar ík verkoop mijn dichtershuid heel duur. Als ú de teugels ook een keer laat vieren zal Pegasus u danken. BLIJF DUS MIEREN!…

O heer geef Lance nog weer de kracht Om deze tour te winnen, en met macht Nog eenmaal bovenaan te kunnen prijken Zodat de renners met verbazing naar hem kijken Naar deze kleine, grote man Die 7 maal de tour toch winnen kan Reaktie op wielergebed van Driek van Wissen…

Pfeiffer en Zwagerman vinden het maar Sinterklaasgedichten Want een dichter moet het volk verheffen en verlichten Daarom komen veel poëten met een hoop vervelend gelul En allerlei onbegrijpelijke, saaie flauwekul Zulke gedichten vind ik ergerlijk en raar Daarom zeg ik: GEEF MIJ VAN WISSEN MAAR…

Zien en horen, gebeurtenissen, bovendrijvend, niet te wissen. Voelend, aanwezig zijn, overheerst, alleen nog pijn. Vragend, onbewust, vind ik ergens, ooit nog rust....…

Ratelpopulieren in mei Nevel in de takken Het regent naalden over het grauw meer Laat avondrood daalt met een geeuw Een vloedlijn, een zoutspoor Aangespoelde algen Een keten van gestolde stenen Gemalen schelpen Ze tekenen het slik Tot de golf breekt Een tong van schuim die alles wissen wil…

Van vliegangst ben ik nou dan wel verlost, Maar wat te denken van de mensenstromen Die op Schiphol luidruchtig gaan en komen, Te zwaar bepakt en stuitend uitgedost? Voor vliegen was ik bang, maar nog veel banger Ben ik nog steeds voor de vakantieganger.…

Ik sloeg vanochtend vroeg een steekmug dood, Maar had daarna wel een bezwaard gemoed: Het dode beestje baadde in het bloed En kleurde mijn plafond verwijtend rood. Maar weldra was mijn schuldgevoel voorbij: Dat bloed, bedacht ik eensklaps, was van mij!…

Al lukt de poëzie u voor geen meter, Maakt u zich daar vooral geen zorgen om: Om kromme verzen lachen wij ons krom, Hoe slechter uw gedichten zijn hoe beter. Zit dus vandaag niet bij de pakjes neer. De inkt vloeit toch wel uit de ganzenveer.…

soms is het beter de dag te laten slapen zeker als dromen geen tijd vinden om uit te komen als de slaap in je ogen niet te wissen is -behalve door jezelf maar jij bent te moe- laat dan maar even roze wat buiten rood zou verkleuren door krijtende regendruppels die het dromen verleerd zijn…

nooit zal dit wennen zeggen doktersogen achter het bureau het beeldscherm toont wat de muis niet wissen kan op de gang trekt een stoet cliniclowns de stijf gesloten deur voorbij de kalender aan de muur die een toekomst op papier plaveit buiten roept een kind buut vrij…

soms mocht ik in de schaduw staan van dichters groot van naam en faam Boerstoel/ Campert/ Kal van Wissen en Rawie van hen was ik geen evenknie terwijl de zon hen dik bescheen bleef ik nederig op de been met versjes over treinen omdat die zó lekker rijmen…

alle sporen zal ik wissen ter bescherming mij niet weer te vergissen.…

Laten we nu maar luisteren en lezen niets meer wissen dan zal de nieuwe morgen zijn begrip en kleur niet verliezen.…

Ik zie het verdriet in je ogen waarin pijn is te lezen kan ik wel voelen wat jij doormaakt nu je steeds meer gaat vergeten als je blik weer op oneindig is gericht zou ik alles willen geven omdat web in je hoofd te wissen ik kan je alleen maar met mijn warmte en liefde blijven omringen. Paula Hagenaars…

Voor Annemiek Hemrica Wie had ooit gedacht dat mijn ziel zich zo aan de jouwe zou hechten Wie had ooit gedacht dat mijn leven zich van het jouwe zou laten afhangen kon ik het maar over doen Was er maar een zoete genade die gezegde woorden en gedane zaken in één keer uit zou wissen was er maar een onzichtbare vergeving die mijn…

Elk woord een zweepslag Geseling met taal Kolkend bloed, drift die Een wig drijft Grens zonder overgang, Noodweer Tussen gedachtestreepjes -Jouw naam- Traanfilm op hoornvlies Oogleden die niet wissen Kunnen Dan - stilte na de storm In donkere lucht vegen Hemelsblauw alweer Niets nieuws onder de zon…

Nee, gauw wissen, doen alsof een sprookje is weerlegd - 'correctief loochenen' heet dat. Sssssst... Dit heb je niet van mij.…

ik dweil mijn geheugen met een sopje amnesie schrob de herinnering weg in de tijd ik hoop dat het water de sporen zal wissen die jij achterliet maar mij nog verwijt ik schoon mijn gedachten van loze beloften krop de frustratie niet langer op ik leeg de emmer vol onzuiver verleden dat langer dan goed is de put heeft verstopt…

hoe voelt het om weg te zijn, om nooit meer gezien te worden om te weten dat tijd alles zal wissen en dat je aan de dood om een uitzondering vraagt is het niet zo dat door te tellen tot oneindig alles elkaar aanraakt zacht of stormachtig traag en dan weer razendsnel is er een herinnering of nog iets van het onbewuste van wat wij…

ingewikkeld en waaróm begrijp ik zoveel niet waarom zijn landen steeds in oorlog of komt het omdat je dubbel ziet Waarom kan er geen vrede heersen en ruik je de dood en ook verderf en moet haat dan overheersen Maar haat is ook geen waterverf Dan kon je met heel grote slangen spuiten over al het kwaad Zodat je alles weg kon wissen…

Als de zon haar kracht heeft verloren maar haar gloed nog even de rimpeling van de zee zacht streelt en laat gloren verdwijnt zij langzaam achter de horizon golfjes kabbelen ongestoord op het strand zij wissen alle sporen van de dag uit het zand alleen het geluid van de branding ruist zacht en de avond gaat over in nacht…

Je raakt me met je woorden, wordt mijn herinnering, bent niet meer uit te wissen, zo zacht verankerd in mijn blik.…

Kijk ik neer op je lichaam tussen lelies in gebed dan zie ik tekens in je gelaat gegrift die ik niet kan wissen. Hoor nu mijn liefde die naar adem snakt nu je vragen verstomd je ogen blind zijn van het kijken naar mij.…

wat wij niet zagen waren de stille gronden waarop jij het noodlot trachtte te wissen wat wisten we van chaos strijd onrust en verborgen ontreddering je schreef je met rode inkt uit de wereld het leven was te groot voor jou we houden schelpen tegen onze oren we horen jou veel te laat…

Na een vakantie van een week of zes Gaan binnenkort de scholen weer beginnen En komen dus de leerlingen weer binnen, Maar die zijn dan totaal niet bij de les. Die zijn, van hun vakantiewerk doodmoe, Meteen al heel hard aan vakantie toe.…