Alle inzendingen over woelt

boom met bloesems beladen onbegroet voorbij gaat zich vastklampt aan het knappen van takken, het kraken en dwalen van de stilte en halverwege de hoop verdrinkt in een vijver, net naast het lelieblad dat witter dan sneeuw wordt in een winters vers jij, antwoord je want jij trekt een cirkel om hem heen en dicht hem vereenzaming toe woelt…

fietsje en een jas hangt slordig aan een tak geplooid ook liggen schriftjes rondgestrooid die vielen uit een kindertas verborgen onder struikgewas ligt zij in bladeren getooid gebruikt en daarna weggegooid haar handjes zijn gevuld met gras in alle onrust thuis ontstaan ontsnapte er een kleine hond hij volgt de weg door haar gegaan nu woelt…

Als de vroege schemering een deken over de zotheid van de dag trekt de wereld thuis tolt en de avond horizontaal wordt weggekeken men zich voor het circus van morgen weer slaafs te laat te ruste strekt éénzaam door de nacht woelt broedend op nieuwe duivelstreken dan wikkelen wij het schemerlicht in ongekende glinsteringen de carrousel…

Maar 't meeste lijk je op de grote lucht erboven, waar ruimte is voor buien licht en donkre wolken en op de vrije wind daartussen, die in mijn haren woelt en mijn gezicht met kussen bedekt, zonder te vragen, zonder te beloven. --------------------------------------- uit: 'Vergezichten en gezichten', 1975.…

In het dorstige land tasten daklozen in het duister, ze zijn de stralen van een getergde zon en goddeloze geloften al tijden moe, papieren regels rotten in het hout, een leger van houtwormen splijt de wereld open en dekt de zee met maskers toe, in de vlijt van alle gestorvenen treft alleen de hoop geen verwijt, de nachten woelt de…

Het holle vat klinkt vol van smart het regent gestaag Op zijn spijkerbed woelt hij de nachten door en baadt in laag water Dan zijn er de eerste wolvensporen in de zomerse sneeuw slaapt hij als prooi.…

Als vroeger woelt zij door mijn haar. Morst dan een beetje, omdat haar blauwe handen beven.…

dromen bloeien zou is uit,we zijn afgeschreven,opgejaagd grijpen goedgelovig met verkleumde handen met vertragend bloed waarin de nacht weent en bonzen aan de ingekerfde hemel een verre geest roept : er is geen eind zo vliegen we langs de wanhoop de laatste meeuw heeft ons allang verlaten en vinden nergens een verwarmd kasteel de maan woelt…

Ik zie die zwoele blik in je ogen en onze verlangens raken elkaar aan pure liefde heeft vlinders ingevlogen die aan passioneel gevaar blootstaan Ik voel hoe jij door mijn haar woelt en jouw lichaam glijdt door mijn handen zo paradijselijk als dit allemaal voelt terwijl overal kaarsjes branden Wij laten ons gijzelen deze nacht en kruipen…

De woeste branding van de wereldzee "leven" springt brullend op tegen rotskust en klippen wil het harde lot dat onafwendbaar schijnt tarten _ verwinnen maar stort vernederd in elkaar woelt krullend door zich heen om straks weer aan te vallen moede golven rollen traag tussen de stenen zijn dan bezadigd water in nauwe ruimtes overhuiven…

op de hoge golven die schuim vol nevel spugen lucht- en waterorkest roept tot het vaartuig met luide bulderstem langzaam bij inspanning tegen de kokende berg op dan je laten gaan door harde smak geleid een snelle roller nadert krult sierlijk zijn kop stelt zich voor als mededanser spoelt over het schuine dek host stampt slaat en woelt…

Een plek waar je alle gevoel van tijd verliest, waar er een blijvende, indrukwekkende stilte heerst een plek waar je een gevoel van leegte ervaart, waar hete tranen je de adem afsnijden een plek waar het in je binnenste woelt, waar je gedachten kunnen vluchten in een beven bang een plek waar een dof gesnik een rustplaats vindt…

Zij schenkt mij koffie is weer voor even dat lang voorbij vertrouwd gebaar als vroeger woelt zij door mijn haar morst dan een beetje omdat haar blauwe handen beven.…

waar het klaar is, lijkt nog niets begonnen intussen vertrokken de sprokkelaars vanzelf boog het zoekteam zich boven een vennetje te ver voorover en leunden de overblijvers tegen takken die er niet meer waren mocht wie nu nog rest de behoefte voelen zich tegen deze schoonmaak te verzetten hij stuit op manshoge kabouters en woelt…

zodra ik één stap buiten zet laat hij zich rap bemerken hij woelt mijn haren stevig om en kust hartstochtelijk mijn wangen blaast nevels weg en spinnenwebben gooit open mijn verlangen alsof hij mij te wachten stond mijn vriend de wind soms wil hij naar mij luisteren mij zwoel en zacht befluisteren de warmte even tastbaar maken als gevoelens…

Hoor ze tieren naar de wolken, zie ze schrijven met verbeten smoel: verzen waar het bloed in woelt. Ouders hebben het gemakkelijk. Ze gaan dood. Dan is het op. Wij gaan verder.…

in de spinsels woelt er een magere fret onder het kalken gewelf van mijn schedel hardnekkig knaagt hij aan de draden tot de stroom breekt, een schicht in het merg waarna het tandwiel van de klok stokt in een grijze, lillende kwab kweek ik woorden die ik losschraap als een fluim die aan de strot kleeft en dan stolt tot een korstig vlies…

De nacht voorbij gevlogen Schemer licht mijn ramen Mijn geest helder en scherp Uren die gedachten namen Zoete pijn in stilte gedragen Vervlochten met jouw zijn Mijn liefde zo intens groot Jouw hart voor mij te klein Gevoel te zijn leeggezogen Van alle energie ontnomen De waarheid harder dan ooit Leugens verminken dromen Woede woelt…

Zijn hart is vervormd tot een doffe diamant als hij nerveus de sleutel in het slot steekt hij woelt door zijn haar met een trillende hand een vreselijk gemengd gevoel wat spreekt Binnen wacht een kamer met verloren momenten waar zijn vrouw heel rustig op hem wacht een gesprek volgt met vervelende accenten duidelijke taal ontnemen hem plots…

En als dan onze gedachten rijpen aan elkaar en aan hoe het woelt weet dan dat ik weet dat jij bedoelt wat ik werkelijk wilde begrijpen.…

zo woelt een vreemde wereld: groot in meer verliezen, klein wat ons nog rest. lees mijn bevreesde letters over herfst en winter en de langzame kou zonder jou. we spelen ons spel, lachend in brede zinnen en daar is de werkelijkheid: een handjevol liefde met knipoog, beloftevol naar toekomst, naar morgen.…

op handen van succes, nu loop ik op wolken van elektrisch licht glitter en bewondering mijn pensioen te vieren in de hemel der feesten ster onder de sterren lachend mooie mensen parels, botultox en gel in halfgrijs haar, onvermoeibaar op de maat van het koper niemand hoeft naar de wc we zweven over de bedden waarin de wanhoop woelt…

Gezwinde grijsaard die op wakkre wieken staag* De dunne lucht doorsnijdt, en zonder zeil te strijken* Altijd vaart voor de wind, en ieder na laat kijken, Doodsvijand van de rust, die woelt* bij nacht, bij dag, Onachterhaalbre Tijd, wiens hete honger graag* Verslokt, verslindt, verteert al wat er sterk mag lijken…

bohémien van het water op zoek naar nieuwe horizonten ‘bonbien’, relativeert zij passievolle beelden in gedachten met de mond op glimlachstand terwijl ze aan het pennen is in de vrije natuur weg van sleur en stress blik op oneindig, verstand op nul mijmert ze blootsvoets over de alfa en bèta golven in haar vrouwenhart diep van binnen woelt…

van de zorgeloze zon en dekken hun vermoeide sporen toe, papieren grenzen rotten in het raamwerk van tevredenheid in het transparante venster van overvloed tastbare stromen worden een taboe ontneemt de vrijheid van gedachten en het recht op mobiliteit wij als medeplichtigen treft een schaamte van verwijt, de grond woelt…

ik breng je zee de branding en wat golven zomaar cadeau, uit mijn herinnering gedolven je opent stralend als ik binnen kom en lacht in vleugjes lente je ogen schijnen zon ik zie geen steen of grauw beton als ik mijn armen om je sla met woorden verder ga je fluistert kus als een beginnen woelt door mijn haar verleidt me tot beminnen…

het woelt friemelt en krioelt met vleugels en harige poten jij fietst en loopt onbewust af en toe met de mond open maar je bent het zat dat onderhuids gekruip en jeukend gevoel ze komen jou de oren neus en mond uit niemand heeft thuis de juiste spuiten en pillen om het ongedierte effectief te stuiten en buiten te sluiten voor…

nog draagt stilte het verdriet van woorden die niet begrepen zijn blokkeert misverstand de spontane lach die mensen elkaar geven waar ontmoeten altijd feest moet zijn woelt onderhuids de pijn van onbehagen verkeerde vragen kunnen zomaar een heftige emotionele crisis veroorzaken toch heeft de zon de lucht geklaard is verdriet…

Er is een bruine foto van ons allen aan de waterkant gezeten in het gras, en daarop houd ik vlak boven zijn hoofd, zijn verend haar mijn hand, kijk met ZIJN toegeknepen ogen (onherroepelijk kleurenblind) omhoog, je ziet de ouders en de kinderen en de zomerwind die het gras scheef waait en in al die haren woelt - je ziet dat ogenblik dat toentertijd…

De zee overwint de zee wanneer de golf het hoogste punt bereikt De golf slaat om, altijd tot de branding bruisend gesmoord waar zij zich strekt en terugtrekt falend in het moment haar eeuwigheid viert Wind en water waar de zee in het gruis van machtige bergen woelt De berg overwint de berg wanneer het puin zich met de pieken voedt Het…