Alle inzendingen over woorden OR gebaren

Je ogen verdwalen op reis door een oceaan van woorden: je neemt me nauwelijks waar. Ook mijn zinnen schieten tekort om al jouw diepten te peilen.…

De Spanjaard krijgt een volkslied zonder woorden De meute wou geen algemeen verhaal Muziek is weliswaar instrumen-taal Maar tekst hoort te versmelten met akkoorden Want niet mee kunnen mompelen is raar Straks komt er nog in plaats van woord gebaar!…

de taal maakt zich los van het woord klanken vervagen in het loze niets gebaren verstillen zoals bij strenge vorst de wolkjes die ik uitblaas 'hoop 'is het woord dat ik iemand hoor fluisteren 'hoop 'is de kachel waaraan wij ons gaarne warmen…

Gebaren en woorden een samenspel van taal. Een harmonieuze opmaat, zo geluidloos muzikaal.…

soms, als ik in de dood verblijf en het schimmenspel zie om mij heen gonzen eentonige geluiden zij hebben het sterven gemeen geen woord of gebaar kan mij dan raken ik ben, zonder iemand te zijn voel, zonder kreten te slaken…

voor wat het waard is de waard en zijn gasten, niet op hun waarde geschat eens doolde een geest, onnavolgbaar in woord en gebaar, vrouwen, drank en gezang, eens hebben we het gehad er waart niets meer, we zijn er geweest…

Een woord sterft, voor dat hij goed wordt gehoord. Een blik ontweken, voor dat hij je hart zal bereiken. Een troostend gebaar, afgeweerd voor dat het je kan omarmen. Een hart zo vol van pijn, zal er dan geen enkele opening zijn?…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

Je zegt geen enkel woord, niet eens een klein gebaar, Je kijkt me enkel aan, en glimlacht alleen maar...…

Je groeit op, je woorden, gebaren ik ontvang ze met trots. Man geworden! STILTE Je bent het centrum van mijn leven Mijn Zoon…

over wat voorbij is en nooit meer terug komt behalve te vluchtig in dromen en foto’s en vaak te heftig in woorden en gedachten maar soms is er de troost van begrip en klein gebaar van anderen die het kennen…

Misschien vind ik ooit nog de woorden die het stille gordijn openschuiven tot voorbij het morgenlicht, tot voorbij de rust van de avond. Misschien vind ik ooit nog de woorden die meer zeggen dan gebaren, meer dan het huilen van ongeziene tranen.…

woorden hard als staal verbrijzelden haar liefde splinters in haar hart beelden zwart en wit verdoezelden haar leven maakten haar verward streling zacht als wol begrijpende gebaren geven haar nu rust stemmen als fluweel verhelderende woorden tranen weg gekust…

Door diep donkere ogen kijken zij naar elkaar gevederd strelen zij elkaars ranke hals in teder gebaar zielsherkenning in de ander voor altijd zonder woorden in elkaar * witte liefde sterft nimmer *…

Voor wie er liefheeft en bemint Zijn woorden niet meer nodig Een oogopslag, een stil gebaar De rest is overbodig Want liefde spreekt een eigen taal Wordt in het hart geboren Wie daar zijn zielsverwant ontmoet Hoeft verder niets te horen…

Wij kunnen een gedrag van jaren niet met een enkel gebaar een toevallig woord veranderen. Maar ' LIEFDE ' vrijwillig gegeven... zonder bijgedachten zonder zelfs een vraag om dank of ' Dankbaarheid ' zal vroeg of later WEDERLIEFDE vinden.…

Met een liefdevol gebaar gaat zijn hand door haar grijzend haar Haar olijke blik streelt zijn warme lach met die altijd verrassende oogopslag Gearmd en zwijgend gaan zij voort want hun pure liefde behoeft geen woord…

samen zwijgend met ons gezicht naar de zon zonder woorden zonder gebaar een ontloken stilte genietend van een warm verbond mijlenver van elkaar gewoon twee mensen gelukkig kent warmte geen grenzen voor een engel…

Geen woord teveel hoop ik dan maar of 1 gebaar of oogopslag maar voelen laat zich niet verwijzen en plant zich schaamteloos voort richt zich op zeldzaamheid dat immer luistert en vertaalt een andere taal spreekt de taal van het altijd verstaan.…

in woorden die ruisloos verbleken in tere gedachten verstilde gebaren in milde ogen kromme lijven in broze mensen die langzaam vergeten wie ze waren ontluiken zacht gerijpte zielen lonkend naar de eeuwigheid…

ze is stilgevallen spreekt niet meer ieder woord en gebaar moet ik thans raden een overzijde juicht nog zachtjes uit oud gras steeds zijn er zwermen grijze zwaluwen, te oud om weg te gaan stenigt ze mijn gelaat…

Als ik het dan niet meer weet kom je in een droom en legt uit in woord en gebaar waarom het mis moest gaan waar het breekpunt lag dat al jaren eerder begon toen de barsten hielden we nog praatten met elkaar…

zag de stilte in de zaal het ademloos verwachten hier en daar een klein gebaar in het verzetten van gedachten gaf mijn laatste gas en zij de vonk waardoor het vuur in woorden klonk applaus schoonde de rook uit de finale…

Al is vieren ongetwijfeld een iets te feestelijk woord. Het was geen huis van trommels en trompetten. Daar deden we niet aan mee. Het was een huis van het kleine gebaar. Het kleine gebaar was geen versje of liedje, geen knutselwerkje zoals vroeger uit de klas.…

Adieu Jellie et bon voyage au pays d'or naar de binnenzee van een onvermijdelijk ooit…

Haar ziel moet wel vleugels hebben gekregen Zij liet haar duiventil voor wat het was In haar huis kwam geen woord Gebaar van haar me tegen Er werd gezwegen als het graf Maar boven haar tuin kon de lucht niet blauwer Het KNMI voorspelde regen Deze zonnige eind-julidag.…

De hysterie der lege woorden het woordenloos gebaren slaan nietszeggend door het leven gaan een nutteloos bestaan de huig klakt als een lege drum het slijm verstikt de roggeling geschreven is geschiedenis met deze mensen was het mis…

Je wist mij te raken Met een pijnlijk gebaar Je wist mijn hart te kraken Ja juist die ene gevoelige snaar Geen hand of een zoen Nee enkel twee woorden Een afscheidsgroet Die mij toebehoorde Jouw scherpe woorden Blijven altijd bitter klinken Maar die ene afscheidsgroet Geeft mijn wankele hoop moed…

Op één stelt keert zij zich Naar het verzonkene Haar evenwicht duurt Het zwaartepunt schuift traag Gedragen door broze scharnieren Zwenkend en zwaaiend naar nergens De long klapt dicht Wachtend op haar kronkeling Onder neonlicht Een sober, star gebaar…