Alle inzendingen over zandloper

Slim is ook sterk En zwart blijkt Een kleur, Die Om winst Roept en een Feest: bal des voets.…

Vlees is toch echt Als gras en Nog steeds Gaat Az in As op, al Lonkt er soms roem.…

Dood zijn helpt Om eens Niet Op je Rotst te zijn.…

In mijn catacombe-stem in de echo van hoog naar laag en andersom A singer I am not Kon ik zingen zonder muziek en taal in het oor van God een speld laten vallen.…

zoetgeurende struiken het onfeilbaar digitaal fototoestel vereeuwigt jou, mijn kind, met Ashamir, terwijl hevige schuld, ja schaamte mij overvalt, want niets, nee, niets ben ik of beteken ik, ik bezit niets, laat staan wijsheid, niets begrijp ik van deze wereld, terwijl de vogels vliegen, de zee eeuwig fluistert en god, ja god, zijn zandloper…

alhoewel overkapt en gedragen door hemel en aarde en beschut door vier sierlijke pilaren is de loper des tijds, uiterlijk gehuld in het goud der armen, op een voor mij ongekende dag opgehouden de voortschrijdende minuten langzaam opbouwend te vergaren ik zie hem zielloos staan tussen verleden van allerlei aard onderwijl…

zandlopers rijgen langs hun onvaste schreden tijdloze korrels…

De zandloper der tijd loopt door heden vergaat naar verleden neemt alles met zich mee vervaagt zich tot herinneringen Verbasterde gedachten gemengd in doelloze gesprekken besproken terwijl de zandloper zijn werk doet en de tijd rustig doorvloeit Geworden zijn herinneringen nu voltooid verleden tijd vergaan in de loper Herrezen in herinnering…

Een zandloper in de Sahara, Chirurgisch verbouwd tot een Sara, Loopt nu, sterk verbrand, Als zandloopster zand, En zoekt nu dus naar haar mascara.…

Een lied en de liefde de liefde en het leven het leven en de dood, overlopers als spionnen in zandlopers, in de klauwen en het kluwen van de tijd !…

In de holle zandloper schuren scherpe korrels de tijd steeds verder uit hoe verder het zand hoe sneller de korrels het lijkt wel of de tijd almaar sneller gaat als je ouder wordt terwijl jijzelf alleen maar trager wordt ... .. .…

In het smalle heden gevangen kan ik enkel leven, maar: Wie draait toch de zandloper om?…

Seconden tikken tot minuten weven fier kwartieren in ’n uur secuur als dag en nacht verkleven resoluut en tot etmaal verbonden Veren strelen heen en weer in de ban (blikken nokjes, vallen, klikken vast en tasten beslist naar ogen die schrikken) van de schokjes die gemiste dagen speren Gesleten klokken razen tijden of staan stil…

Gevangen in een glazen woestijn door vluchtige bergen omzoomd vraag ik mij verveeld eens af, of het zand niet voor niets stroomt. Iedere nacht lijk ik dichter te zijn bij het gat, zovaak gedroomd, dat mij aan de rand te denken gaf, of het zand niet voor niets stroomt. Hoewel ik kansloos mee op golven dein, heb ik het slagveld niet geschroomd…

als los zand zoeken gedachten hun weg door het geheugen sijpelt herinnering uit cellen eeuwig grijs sponst de tijd mijn hersens tot waar geworden leugen tel ik de laatste korrels en voel mij dom noch wijs…

ZANDLOPER VAN EEN KAMPIOEN: T e snel, te hoog .. E n te sterk ... V oor de .... R est; .... E n ... D an roept .. E en nar: en N u eens te rug! ZANDLOPER VAN EEN KIEZER: S teeds denk ik in .. T e zien wie ... E en stem .... M oet .... M aar ... I k kies .. N iet, nee ik G ok voor de lol.…

Langs vale wintergrenzen, het loodgrauw in de lucht, vermoedens gevat in wensen, sjouw ik het levenspad, omzoomd met distels af, langs gladde keien, tussen wieg en soms het graf, maalt de molen haar tijd, ruist het alom aanwezig leven in stof door de vingers glijdt, haar blik mijn toekomst kuist, bedekt met open hand, de opening van…

en je lendenen drinken me legen in je rivier van azuurblauw en er in uitmonden om te vergeten de kwellingen van de duistere nacht in je te gieten mijn bloed te laten razen als zand in veel te nauwe buizen om 's anderendaags te ontwaken als de nooit bewuste genoeglijk strekkend in de ontluistering en in mijn mannelijkheid de zandloper…

L am en kalf E et men N iet T ot ze E cht dood zijn…

Al zo vaak heb Ik samen met jou Op het zand gelopen Van ons pad naar Het huis waar Ik geboren ben Oerbron van mijn Leven, van het Alleerste begin - Nu jij na zoveel jaren Niet meer bij me bent En jouw levenszand Zachtjes is weggelopen Uit de zandloper die We als kinderen kregen Heb ik die van mij met Goede moed maar omgekeerd…

De tijd legt het kloppend hart van het leven bloot terwijl emoties door zandlopers stromen het kneedt en polijst de wijzers van gedachten daarin te krimpen of te worden uitvergroot in de spiegeling in het uurwerk van vragen waarvoor we de tol moeten betalen, het beschrijft een beter oord waarvan we de naam niet kennen maar ergens…

wij zijn een zandloper: het zand stroomt er van jou naar mij en omgekeerd altijd maar door vermalend de tijd die voor ons wind is en het kaf wegblaast zo stroomt het zand van mij naar jou en omgekeerd altijd maar door…

Durend zwanger Bevallen in brokjes Het dragen van een droom Tot een goede vrijdag Dan is het zondag De vervlakkende zandloper Van versterven Naar vereeuwigen Zeker van zijn stuk Schaakmat…

De zweverige spitsen van bergen en wolken vormen een zandloper. Inhaalbewegingen van de zee weken niemendal los, korrelig rollen ze ons in een ruis. Zo zijn we ver van huis.…

De zandloper is echter al omgedraaid en je weet het niet, of je doet alsof je het niet weet. De zomer- bloemen verwelken door de zon en de regen. Je komt oude vrienden tegen en hoopt dat dit nog lang mag duren. Ze gaan echter voorbij, ook de zomeruren.…

hij kraakt zijn lied niet meer van versgebrand ik draai nog één keer de doorleefde knop rond, snuif het aroma in herinnering van kransen met amandelkoekjes en keer de zandloper alles wordt uiteindelijk antiek…

Zoals een blad verkleurt in de herfst zo kleurden de dagen mee in een tijd die wegslipte uit een gescheurde zandloper die vermoeid was van wentelingen, die brak op een dag daar waar wij nu spelen…

Zandloper Stemmen zijn in de schemering verstomd, de handen die hem keerden zijn vergeten: woestijnen tijd in zandkorrels gemeten. Het uurglas in zijn onaantastbaar weten mat fluisterend hun laatste maten rond.…

Een trompet met vol geluid vibreert het leven, lage tonen als som geteld, in verleden tijd vergeven werd in medeklinkers van het alfabet, schrijdt vrijuit door vreemde werelden, dragers van het lopend vuur, verkondigen wat bewaard is in zandloper van de natuur, dáár worden nieuwe klinkers gevormd, van onbestaande woorden, waarover…

De dagen verglijden de winter zakt door het ijs zandloper op de vlucht. Lentewind waait door het bos einde winterslaap. De winter begraven de lente voelt luchtig en zwanger van zaad. Zon van opluchting maakt een wereld van verschil het spiedend oog waakt.…