Reflectie
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 
244
244Het water fronst
wanneer jouw hand zijn vlak bestrijkt
in poging de vertwijfeling te vervagen
uit de diepte die je in het staren ziet
zwijgend wijs ik
je vermoeide wilgen aan
wiens wortels gretig in de steile oever grijpen
vastberaden om het stormen te doorstaan
ik laat je zien
dat er velden zaden kiemen
in de aarde die door vorst was…
Bezig met laden