Alle inzendingen over zondvloed keert geti

Aarde die aan zondvloed Ten onder dreigt te gaan, Wanproducten die onbedoeld In dit leven zijn gekomen Moeten worden uitgeroeid, De toekomst van de menselijke Soort staat op het spel; Dan is hij daar, die man Met die ark, die van alle Soorten levende dieren Er twee meeneemt, man en vrouw, Om de vergelding van de zondeval Te overleven…

niets keert weer alles is eindig…

uit hij - de man - tracht de zondvloed te stoppen door wortel te schieten in haar - mat geslagen - aarde zij - dreigt te sterven door ademnood…

het was een bonte carrousel maar de wereld ging veel te snel kleuren flitsten voorbij als een braderie vol speelse vrolijkheid vormen versmolten van groot naar klein zonder te benoemen wat zij dan wilden zijn toch was er ook rust in dit optisch inferno waar een zondvloed ideeën strand gaf aan verre zeeën jouw lach was de schepper…

de boom is hoog en dik al menig jaar oud een prachtig stukje hout kappen dus de botte bijl gaat erin scherp als een mes het woud huilt in bes een geldklus na ons de zondvloed zo wordt er gedacht verloren gaat de pracht onder een stille zucht kale plekken in het woud bomen met wonden macht is niet gebonden ze stelen onze lucht…

glanzende druppel glijdt langs je rug Wanneer je je omdraait pieken je haren voor je ogen die me verrukt bekijken Zo lang als het lijkt, wij samen in onze ark Van elke soort twee en het leven Blijft bestaan, beter dan voorheen alleen Je bent nog nat van de zondvloed…

Tot op zekere, arctische hoogte heeft het voor hen weinig zin tegen de zondvloed te brallen. Hun lijfsbehoud is ambtshalve uit oevermoerassen getreden, nog dampend van naijver en hallucinerend door wondkoorts. Man en vrouw besluiten elkaars weg te vervolgen, bij gebrek aan een soort vergevingsgezindheid.…

De wind valt stil de hitte neemt nog toe zelfs de vogels zwijgen alles lijkt in afwachting plots begint het hard te waaien daar flikkert de eerste bliksem gevolgd door donderend geknetter even later breekt de regen los als een zondvloed zonder einde maar even snel als gekomen verandert alles weer naar stil het eerste vogellied klinkt…

het leven is zoals de zondvloed in een glas monumentale afrasteringen die roestig hun kader omheinen op een mondiaal niveau, de dood ontwijkend zoals een paraplu in ademsnood opgeklaarde luchten als honingbrij zo zoet touwtrekkerclubjes dansfestijnen mooie hoedjes en reumatische pijnen je laten afleggen door een onbekende en zelfs…

was dat, als zondvloed de prijs? nog immer in Bethlehem de grond doordrenkt van onschuldige schuld hun bloed sust mijn geweten ik weet……

het heeft geen zin te wachten tot een eeuwige zondvloed zal louteren tot dagen vervagen in welbehagen zelfs dan blijven verdroogde rivieren dor en zal de einder geen honingzoet dragen zelfs als ik snak naar koelte in verzengende hitte zelfs als ik honger naar warmte in koude duisternis zelfs dan laat ik mij verblinden door verzonnen dromen…

kind voorbij de vloedlijn ingegraven, wacht de storm loop van golven bij wind stil weer, hijzelf betrekt geen stelling, hij foerageert tussen duin en schuimrand zeevlam verteert helmgras verkilt hem. hij blindganger, hoort de vloed. hij keert en keert, rent. voor zijn voet blijft wat van het strand rest: verkoold wrakhout, zuigend aszand…

hoe jij zo mat en leeg de dagen bleekt het dovend licht betast als voldragen boreling huiswaarts keert…

Nee, het valt niet mee, opnieuw beginnen Ik ben zo leeg, zo dood van binnen Hoe je het ook wendt of keert, het zal toch nooit meer hetzelfde zijn…

zonder dat zij vloekten verbazingwekkend snel vouwde en boog zij uiteinden tot hoeken in een vrijwel leeg heelal schiep vormen zonder dissonanten in harmonie naar alle kanten met als enige leidraad het spectrum van aard na alles en de zevende dag had zij het gehad rustte met een wereldblik op het werk dat was gefikst de zondvloed…

zijn geheeld en liefde vaart met mededogen over de dode zee mijn hand spreekt het leven want mijn mond is door de tijd gesloten, ‘k heb gevast totdat ik van de hemel het brood mocht plukken toch is deze wereld gezalfd met onwetendheid en is het gehecht zijn aan het bezit de oorzaak van alle pijn, zullen tranen zorgen voor een tweede zondvloed…

ik leg het hoofd te rusten tegen lome golven dan komen dagdromen vanzelf boven op schervenkusten, op zeehoogte, langs de koorde van vervreemdbaar licht wanneer verdwijnt mijn schip achter het gordijn, het kraaiennest nog fier in zicht deze maten zijn zo onmeetbaar alleen zij kunnen tijd of genade doven tijdens de zondvloed blijft niets…

Maar hoe je het ook wendt of keert, Het was gewoon verkeerd.…

Hoe je het ook wendt of keert de mens is en blijft een solist in denken en in doen maar de zoektocht naar liefde, geluk en verbondenheid dat is universeel en wordt nooit uitgewist…

zie verstoord niemandsland en sterf de duizend doden rust werd hier geacht, want menig troost geboden 't respect bruut verkracht in onherstelbaar aanblik deze doden wreed veracht maakt verdriet dubbeldik op hemelse gang van rouw werd herinnering gezoet zerken nu ontzield en grauw overspoeld door zondvloed welk hart kan dit verkrijgen…

ik liep het pad maar miste het knerpende grint de kiezels die mijn voetstap altijd ving in bekend geluid nog voelde alles vertrouwd ondanks donkergrijs in het vooruit het goot stil makend de sfeer veranderde snel naar kil en fel tijd had opgehouden te bestaan toen het hemelwater zich liet gaan zag de zondvloed komen als…

beschaving ‘k zag ook snelle tekens die geprent de tijdcapsule lanceerden die in mijn lens werden gespot door heelmeesters met bleke handen en wangen als ovenwanten toch een hoera voor dit angstsyndroom welke de kwetsbare delen zouden kunnen onteren, maar goedgemutst ben ik de minste niet en draag mijn gouden ringen wanneer het schip de zondvloed…

De betonning beduid, de vaarweg verklaard, keert de loodsboot terug naar de veilige haven.…

Langzaam maar zeker heelt de wond Beetje bij beetje keert het tij Stapje voor stapje komt een mooie toekomst dichterbij…

Zo met twee handen graaien in een bak met kersen maakt het spannend al hoe het genot zich draait en keert en spiegelt in het glanzend donkerrode vel…

Hoe je het ook wendt of keert Je zit gewoon te vaak verkeerd.…

ik heb het meerdere keren losgelaten maar altijd keert het weer met hangende pootjes en smekende ogen kijkt het mij dan aan hoe zwak ben ik om toe te laten en niet te kunnen weerstaan…

Eindelijk weer zon, in het park vliegt een duif op -- bevrijd uit mijn huid.…

dagelijks lopen ze langs de vloedlijn m'n vriend en zijn vrouw, beide bioloog op een dag loopt zij de golven in keert niet weerom, verdwijnt spoorloos men ziet hem alleen over 't strand gaan loopt de zee in, duikt onder 't golvendak luistert, leert de taal van de oceaan vandaag ga ik met hem mee; hij verdwijnt in de golven, keert terug uit…

slechts een trage tred die zich voortsleept door de wallen van dit bestaan -het zwart van de aarde met hier en daar een grijze pluim, al wat rest is nog wat as - de dood ontsiert en pleegt ons te gedenken dat we slechts stalagmieten zijn en het octrooi hebben verspeelt op een lang gelukkig leven toch versnellen we van pas wanneer de zondvloed…