met opvallend
aanwezige bloei
op de nog kale takken
vraagt hij gezien te worden
als datgene die de dagen
verder doet opengaan
zonnekant van leven
met doordachte weelde
in de kijker zet…
Een uitdagend wit
een geel
ironisch genoeg
beide
beklimmen de zonnekant
van mijn tuin
ik verdrink er gretig in
en ofschoon ik nog een keer
wou schrijven
hoe het mij gaat
ik weet niet
of het veel uitmaakt
kijk eens in mijn ogen
begeerte zwelgt er
ongebreideld…
je ademde pastel
gaf zwarte streken
weer een lichte kleur
diepte schaduw
uit met wit en
vloeibaar transparant
zo dat de zonnekant
weer straalde en
de zomer echt vertaalde
waar ik de fundamenten aard
maakt jouw pastelpalet
het leven meer dan waard…
je woorden stromen
als lieflijke beekjes
bloemen begroetend langs zonnekant
ingetogen bij eb
vloeiend terugglijdend
van het zacht glooiend strand
striemend tegen rotsen
met storm in je stem
bulderend breken de golven ongetemd
ik hoor je wel
laat het water ongestoord stromen
wacht op het spatten van jouw kleurige bel…
ik hou van hagen in het land
van hondsroos aan de zonnekant
van mei- en sleedoorn
aan de milde akkerrand
ik hou van hagen in de wind
als vogels lager willen nesten
als de merel 't oosten opportuner vindt
voor 't vluchtgat dan het westen
van beukenhagen hield ik ook als kind
om te schudden tegen valavond
meikevers vielen ons dan in de…
de zonnekant van onze vriendschap
de warmte en troost die ons verwent.
En dan...
stapje na stapje
omhoog klimmen naar de bestemming
achter de horizon zonder grens.
Daar wentelen we ons vredig
in het wilde steppegras
staren sprakeloos naar
zoete wolken
en fantaseren samen
een sprookje naar de hemel.…
Aan den blanke waterkant
waar kleine bloemkens bloeien
daar hoort men het ruisend ranke riet
dat daar stil van kleur verschiet
door voortdurend schroeien
van de warme zonnekant
stijlvol is zij hoog geheven
uit den koude grond
tot dat plots haar heer
met zoveel adem meer
blaast in het rond
en doet haar stengel beven
hij slaat haar heen…
kortstondig heb ik je gekend
wij waren jong
en snoepten van de liefde
aan de zonnekant
het was te vroeg
ik wist niet welke woorden ik moest spreken
je ging terug
en nooit
heb ik je nog gezien
toch bleef ik wachten
als had je me beloofd, stilzwijgend,
wat ik dacht dat je wou zeggen
en sedertdien
spel ik de tijd als onvoltooid verleden…