Alle inzendingen over zwiepend

Wel weert hij zwiepend alle slagen nu herfst wreed dekt de zomer toe het laatste groen laat hij dan toch maar vallen de bladeren waren toch al moe Als ook de storm vermoeid gaat liggen in armen van gevallen hout koestert een rode blos de aarde en kleurt de zon de wereld goud.…

Ik sta op de steiger, de kwast smaakt naar de fabriek die het gras doet verdorren, boven mij zijn armen die driftig manen niet te talmen op ritmisch zwiepende sporten. --------------------------------- uit: 'Tirade', jrg. 37, 1993.…

Nog nooit werd ik zo diep gehoord en gingen woorden zwiepend zwijgen, als twijgen tastend in de lucht, om plots stil te hangen in het voorbij zwaaiend moment van sterven, het 'sterven van mijn ik ' !…

Het is merkbaar herfstig En windkracht 12 komt aangestoven Om de bijna kale bomen Van hun laatste bladeren te beroven Zwiepende takken Gaan wild door het lint Hun woest slaande bewegingen Als een ode aan de wind Dwarrelende bladeren moeten wijken Zwevend in hun vlucht Als snelle hoogvliegers Bestrijken zij de grauwe dichte lucht Geen…

Vallen de kastanjes uit zwiepende bomen zie je blaren vergelen moet het licht vroeg aan bij onrust en windrukken hoog boven in het spant emoties die los komen om de mens te bedrukken herfst is thans in het land Speciaal dichters tellen naar verhouding dan velen voltijds zwaar aangedaan onder de hyper emotionelen Gaat ergens een tak…

De man die 'k eerder had gezien, ergens blindenstok zwiepend langs ogen Ik hoorde een goede morgen, me niet zo gauw bewust dat het naar mij gericht en wat hij wou en ik zou niet in dezelfde coupe als hij.…

eigen de vader, de zoon en de Heilige Geest zo ook het afgeleide van zijn Goddelijkheid Nederland: God, Koning en Vaderland het Koninkrijk der Nederlanden is hem dierbaar en haar staatshoofd Willem Alexander bij de gratie van Hem, ook zijn God die geen duivel laat slapen tussen hem en Maxima ik keek naar een zeer zonnige televisie met zwiepende…

Moe en gedachteloos word ik overvallen door herinneringen die mij al dagen belagen en nu m’n gedachtegang kraken Verleden verdringt het heden uit de spotlight van ‘t bewuste elke herinnering is ‘n hint voor de volgende, haken in elkaar tot ‘n haast naadloos verhaal Zwiepende losse eindjes van onverwerkte zaken ranselen in een…

gelaat is reeds in bladerloze takken veranderd en weer doet zij me huiveren van diepe ontroering, hoe haar slanke benen, spiegelglad, lang en elegant als de boomstam van een berk, de wind trotseren, de kou weerstaan, hoe ze op het topje van haar gespierde tenen staat als een eeuwenoude godslegende in de balletkunst, sterke takken naar rechts zwiepend…

een zomerse zondagnamiddag op een open terrasje aan de zee genieten van een ijsje of een thee of wandelen langs het goudgele strand kijken naar het neerslaan van de baren met de zwiepende wind door je haren tot je huid bijna rood verbrandt je ziet die fleurige mensen op de promenade je slaat hun doen en laten gade oudjes lopen met hun hondje…

die omhelzing entten zich de loten die schuilend eerst groter groeiend later uit onze schaduw traden zo is vol het leven in het kleine woud dat wij samen waren tot rot op zekere dag ziek en dodelijk mij mijn liefde velt in alle seizoenen zo leerde mij het leven kan het bladerdak zacht en lieflijk ruisen maar ook stormend het zwiepend…

, kruipt en sluipt daarbuiten klinken daar soms paardenhoeven rappe stappen over daken buigt er een traptree onder kraken de zoete spanning is te proeven och kijk nou, het is Sinterklaas met twee rood gestifte Pieten die giechelend staan te genieten van ons verstomde wild geraas toch is dat meesmuilen misplaatst en als de roeden zwiepend…

Handen diep in duffelzak, bontmuts over d’oren, snijdt hij fijne voren met het blanke, scherpe staal, zwiepend bij elke nieuwe haal, zwenkend omme, telekens omme, wonderkunstig hoe hij zweeft, schijnbaar zich geen moeite geeft.…

De toppen van de dennenbomen zwiepend langs weerzij maken de stilte enkel dieper. Dan slaat de zon haar armen om haar heen en wordt hij zeldzaam mooi met rust gelaten. Uit: "Lichtscherven", Christian de Valk Uitgeverij Elikser, Leeuwarden…

Je speelt een ridder zonder paard, maar zwiepend met een plastic zwaard verover je die straat van toen. God, mocht ik het maar overdoen. Plots word je woeste indiaan bewapend met een pijl en boog en zie ik trotse veren staan. Dan denk ik weer aan Arendsoog. Je schiet je beste vrienden neer, maar even later staan ze weer.…

Laten wij hopen zonder vrezen, dat op verkiezingsavond loenzende uilen naar Athene worden gedragen, noch bier als water naar de zee zodra met één slag op de gong in de ring klokslag negen uur het zwaard van Damocles zwiepend ter aarde stort een schilderij met versplinterd landschap doormidden klievend waarna het verstand zegeviert…

wind: voel hem, wandelend op het strand, wanneer hij je de zilte smaak van het water laat proeven en bij warmte en zon verkoeling brengt, wanneer hij zingend vanuit alle windstreken zijn verhalen vertelt en ondertussen de golven laat breken, wanneer hij vederlicht je huid komt zoenen of met rukwinden je jack bol zet, wanneer hij zwiepend…

Warme lucht waait over Drentse dreven trekt aan weerbarstige kronen van parmantige eeuwenoude eiken en doet geelwitte graanvelden golven Moeraswater schittert blij met het licht van de zon Kreten van futen gekras van waterhoenen het zoeven van zwiepende zwaluwvleugels lossen op in het geruis van zwaaiende populieren Wij waren daar…

stee met een proper bed niet langer afgescheept met een fooi tot de wind zaaide, van hoeve tot hoeve een bastaardvrucht bederft goede grond deze schandvlek moest gewist, zo werd beslist en de zaak stilzwijgend afgerond wijdbeens, de handen op de heupen stonden scherprechters in het zwarte koren Bertram zakte tot zijn enkels in de grond zwiepende…

Wat vast zit knapt en kraakt en breekt ten slotte af, als zwiepend buigen niet meer gaat. Kijk, afval, na het zinloos zwerven eerst opgewonden rondedansend, vindt nu doodmoe zijn einde, laat zich zinken langs de kanten van een sloot. En regen striemt en slaat en laat het water klimmen naar de stormvloedkering.…

Fel en grijs, met scherpe gouden randen, trekken wolken langs het loden uitspansel, en de kleine, dappere gespikkelde lijster - sommigen noemen deze vogel de regenroeper - is hoog opgeklommen naar de zwiepende top van een zilvergrijze, jonge berk, dit zwerk is nu vol en zwaar, zo vochtig, zo warm en broeierig, vol onbekende erotiek, intens…

Bronstig zwiepend met zijn reuzestaart tussen spekgladde walviswijvenlijven snuift hij het geurspoor van hun sappen: proeft in hun kielzog hunker en gewilligheid: hij weet reeds zeker dat hij straks weer paren gaat.…

Juist toen hij fijn zat op zijn blad vloog een dun wiel razendsnel naast hem, de wieler op zijn gat want ie had 't natte blad net niet gezien de arme man lag heel verdwaasd, wel een minuut of tien, keek om zich heen, waarom had hij ook weer zo'n haast, keek naar de bomen en hun takken zwiepend hun kruinen piepend, krakend, elkaar rakend,…

wel en breek de glazen in deez veste een zeemansknopie geluk dat nooit betijt zie ze komen tot uit de hoogste kringen gereukwaterd om door ringetjes te halen gelokt met beloftes niks te hoeven betalen wie ook zij zoeken verwezen hunne luwte verzopen tussen honds gladde kasseien zij die vielen konden vaak nog herrijzen in hels kabaal van zwiepende…

en steigend, honend en deinend, met het gevaar van een klip Met kommer en kwel door het donderdend geraas Er schijnt geen eind te komen aan dit helse relaas Maar wat valt er op mijn oog Licht sterker dan de zon doch het staat niet hoog Het is geen boze bliksem of duistere donder Wat zou het zijn is dit misschien mijn wonder Ginds ga ik, zwiepend…

Een begripvolle wandelaarster met een Engelse hypehond groette me vriendelijk en droomde van mijn sexappeal, maar ik tolde van andere passie en de elegante jogster met de zwiepende paardestaart flirtte eveneens, maar ik kreeg enkel potentie van mijn gevulde emmer.…