Alle inzendingen over zwoegen

Zo kreupel als hout zwoeg ik door het bos de boomkronen kreunen dissonant mijn gezucht. Dennennaalden prikken mijn zenuwen door verbijt zure lippen wansmaak kin op borst. Oefening staalt spieren schuurt erosie weg ik zweet stofwolken korrels zout in zand.…

zij legt geen steen haar mozaïek is transparant zij kleurt het glas in samen kijken danst sprankelend in licht zonder enig vergelijken daar waar wij zwoegen steeds de fundamenten voegen hecht zij haar geur en droogt haar kleuren in een warme zon jij bent het licht nooit zijn jouw patronen ooit gezwicht voor dwang jij transparant…

Het is zwoegen en zweten voor ons recht maar eerlijkheidshalve dient gezegd dat wat de mens ook mag verzinnen het oprecht gedrag zal altijd winnen. Dus doe je best om mens te blijven en tracht het kwade te vermijden. Leef je leven vol mededogen al voelt het vaak of je wordt bedrogen.…

Met eeltloze handen zwoeg ik verder aan de kuil, mijn misantrope opus. Waar het schrijnt als zomerjeuk, hoor ik het lome ruisen van de populier. Laat me mijn ziel schurken, genadig tegen jouw robuuste rug en vertel me van de zwaluwen terwijl ik deze dag bezweer…

onvermoeibaar zwoeg ik voort de weg is lang en zwaar obstakels vliegen rond mijn oren mijn hiel prikt in een blaar elke rots en kei versperren delen van mij spreken me aan ga heen, vandaan ik verman me, stap door volg verbeten het spoor geef als het ware mijn leven voor ’t hare zij is onweerstaanbaar en weet van geen wijken maar…

'T is zwoegen en zweten voor ons recht, maar eerlijkheidshalve dient gezegd dat wat de mens ook mag verzinnen oprecht gedrag zal altijd winnen. Dus doe je best om mens te blijven en tracht dat kwade te vermijden. Leef een leven vol mededogen al voelt het vaak of je wordt bedrogen.…

stilte waar vogels zwijgen en mijn hartslagen zich rustig aan elkander rijgen vertoef ik in tederland met zachte tonen van een fluisterende wind ervaar het warme zand onder mijn blote voeten en valt de rust mij toe verdwijnt al het moeten dit voortschrijdend genoegen van geluk en zaligheid doordrenkt al mijn vezels zonder enig zwoegen…

Als een verboden dans springen spetters op land De zomer lijdt De regen ziet z'n kans de herfst te vervroegen Ik hoor zomer zwoegen De wolken zingen brand De zon verdwijnt…

De wereld uitgesneden langs sjablonen van het blinde geld, gevoegd in voorbewerkte stenen, ingelegd met specie van het zwoegen,waar geen bloed meer uit kan treden, zelfs geen tierend mos, zelfs geen onkruid welt op gave bodem, niets dan dode licht erboven, niets wat ons verplicht raakt evenwicht, van aarde losgemaakt, claimen vale schaduwen…

Op mijn akker zal ik lopen in winter en drassige grond zal er korrels en zaadjes strooien voor een vruchtbaar bestaan Met de zeis snoei ik de blaadjes de bloemen en de tijd ik leef al uren tussen kuil en koren waar ik mij zo dadelijk uit bevrijd Ik hoor de paarden zwoegen zie het land opstaan een weelderige bloemenzee vormen tegen…

bij vlagen zweeft de vraag in mijn hoofd van is er in het gewone leven nog plaats voor poëzie dichters moeten zwoegen en de scherpe kanten verwijderen van bonkige gedichten en de klank verzachten om toch vooral maar niemand te beschadigen...…

De zeven plagen van Egypte staan in Exodus het Oude Testament ken ik van vroeger de oude school van rijtjes stampen zwoegen Die bijbelschool verwoordde ze aldus het waren veepest steekvliegen en luizen kikkers hagel duisternis en zweren bepaald geen nood waar wij als kind om vroegen Wij moesten tafels uit ons hoofd gaan leren en…

In de hitte van de woestijn zwoegen jonge soldaten, door terroristen beschoten werden ze gedwongen hun jeeps te verlaten. Dorstig en gewond dolen ze over de vlakte in hun geestelijke fase zien ze in 'n fata morgana een verkoelende oase.…

ze zwoegen voor de Koninklijke Shell voor Europol of op een ambassade als onbegrensd verdienende nomaden hun carrière slaagde wonderwel de voorspoed lijkt hun vaste metgezel doch de vermeende welvaart is façade de tranen zorgen hier voor waterschade hun leven is een voorschot op de hel ze klagen over alles in Den Haag een slecht klimaat…

Evenwicht in het extreme De wereld uitgesneden langs sjablonen van het blind geweld geweld, gevoegd in voorbewerkte stenen, ingelegd met specie van het zwoegen,waar geen bloed meer uit kan treden, zelfs geen tierend mos, zelfs geen onkruid welt op gave bodem, niets dan dode licht erboven, niets wat ons verplicht raakt evenwicht, van aarde…

Na veel pijn en dagelijks zwoegen kan een harde training een winnaar geven; beloning oogstend na heel veel pijn. Van een volwaardig leven wordt geen garantie gegeven. Een diplomahouder kan ook tekenen voor de zwarte pagina's in het bestaan. Laat daarom gezondheid en geluk de juiste signalen afgeven.…

doch velen zien echter doornestruiken in het sombere landschap van onze schrijver hij teert thans op het oud eelt van d'ijver dat was eerst toch anders; het nachtelijk zwoegen. dan te sluipen in het heden van 't eeuwig geestelijk fnuiken…

uitzinnig elke dichter zonder woorden probeer er dus wat zinnigs aan te doen misschien een ode, mooi op mijn blazoen ook zoek ik naar poëmen die bekoorden met bijna veertig woorden één mooi teken na zwoegend zwijgen ben ik toch bezweken…

Het droevig lot heeft toegeslagen Victor Vlieg hij is niet meer Onverwachts werd hij geroepen hiertegen had hij geen verweer Nog kort daarvoor zag men hem lopen op een verse warme hoop Terwijl hij even later vrolijk op tafel door de boter kroop Altijd had hij moeten zwoegen voor een sobere kruimel brood Nu had hij eindelijk eens boter…

ze komen weer jagen in loodzwaar grauw mijn lauwe dagen in giftig blauw dan voel ik genoegen in wervelende huivering en hoor ik lucht zwoegen tot die laatste zindering als een malse regenhoos draalt en strepen maakt zot gedraaid de windroos mijn glazen daken kraakt en het roestrode gruis mijn uitzicht bevuilt het kleffe bloemenpluis…

Op de fiets door weer en wind naar school en werk gesjeesd, wassen strijken zwoegen tot een uur of elf. Nu is de klok voor mij. Boodschappen zeulen tot ‘k erbij neerviel, Een fors gezin verbruikt ook veel nietwaar?…

Een brandkast vol letters, woorden en zinnen het is veel werken, hard zwoegen en goed zweten als de schrijver zich van zijn taak heeft gekweten wie zal hem dan uiteindelijk beminnen?…

We rennen dan van hier naar daar en voelen ons gewichtig door de daden, maar zien niet echt hoe alles ons gegeven is en dat ons zwoegen vaak maar lucht is, ijdelheid.…

We rennen dan van hier naar daar en voelen ons gewichtig door de daden maar zien niet echt hoe alles ons gegeven is en dat ons zwoegen vaak maar lucht is, ijdelheid. We leven hier maar voor een korte tijd en menen dat 't niet lang meer duren zal tot alles is begrepen, ja verklaard.…

in Westerwolde golden niet boeren zwoegen op de essen ploegen voren en verstoren het bodemarchief urnenvelden telden niet hoe mensen in de Steentijd toegewijd hun doden begroeven interesseert hen niet ze ploegen voort, terwijl ze een pijlpunt, bijl nog wel oprapen bewaren zien ze geen reden de urnen te sparen ze hebben geen idee…

Alle hoop is nu op jou gevestigd de horizon komt dichterbij toekomst wacht op niemand nader je met iedere voetstap blote voeten op het zand strand ligt aan de zee weids is jouw innerlijk verlangen in de wereld zo naakt mogelijk te zijn puur zoals het bestaan bedoeld is ik zie je zwoegen, spieren kweken ruimtelijk is jouw denken om jezelf…

de zomer is nog wat aan het zwoegen hij is merkbaar in geur en speels geluid een paar bomen bewaarden nog het fruit je zag dat ze om het najaar vroegen zijn gebreken zijn voor mij duidelijk de heerschappij wil hij over het land slecht weer is een niet uitgenodigde klant veranderingen blijven voor hem moeilijk zijn beste truc bewaart hij…

Draven, slaven, zwoegen, zweten. Geeft de rechte trek tot eten: Wie gewerkt heeft flink en goed. Smaken rauwe bonen zoet. Honger is de beste saus! Had je taarten en pasteien, Had je 's werelds lekkernijen, Och wat hielp het u, mijn schat! Als je toch geen honger had! Honger is de beste saus!…

bedwaal de gangen van mijn gedachten op zoek naar degene die ik werkelijk ben maar verloor tijdens een reis door het leven In beslagen wanden van getemperde krachten kerf ik namen die ik als mijn koestering erken voordat ik van de mijmering wordt verdreven Tastend in de weke delen van duisternis die met vochtige vingers de lucht omsluiten zwoeg…

Toon begrip voor mijn emotie en ongenoegen, Toon begrip voor mijn eeuwige zwoegen.…