Alle inzendingen van Branka korac

Typisch tropisch kiwisch hoe la la la smullen voelen sappig doe la la la meloenachtig prachtig bijtig troela la la la lyrisch lychee lust mij en hoe la la la banaan fetisj met chocola la la la kokosboom cocotte Mon Dieu! lekker fondue heerlijk blasfemisch leusethisch medisch SOA la la la la la la SOA schatje! SOA la la la la la SOA…

O liefde, hoe gelukkig jouw oevers zijn voor de twee die in een universum varen. Vannacht laat u geen sterren branden vannacht laat u mijn strofen verbranden vannacht is de eeuwige nacht die mij verleidt vannacht ben ik de grenssteen tussen verlorenheid en de verloren tijd, vannacht alleen nog vannacht zal ik zijn naam zeggen niet voor het…

Wanneer je denkt zij is een vreemde geworden en kammen van herinneringen ernstig werk blijkt te zijn vergeet niet mijn belofte dat zwervende gevoel op de oude Boulevard van Liefde die kent nog onze passen daar doe iets onverwachts en kinderachtig zoals in de regen dansen of achteruit fietsen, op de muur onze namen schrijven en gek…

Ik rende haar achterna dwars door het hart van duisternis verdwaalde gazelle van het niet kunnen verwoorden schaduwenen, wildernis en waan, flarden van eens al gedroomde dromen zij rende mij achterna dwars door de duisternis van het hart verdwaalde gazelle herinnering aan jouw gezicht en handen dat samen met het licht en vertrapte ochtend…

Het lijkt gisteren dat ze de zonnedagen in mij zachtjes draaide en elke aanraking met haar voet beantwoorde hocus-pocus van liefde bezwering glazen potje jam vol vuurvliegjes sterrenvlinders en een maancroissant hocus-pocus, dromentasje van lachen en ongeduld vol aardbeienknikkers en kersenoorbellen verentijgers, papieren zwanen ballonnenkikkers…

Waar de zilveren maan in de pupillen verdwijnt het spookt, in december motregen één omgekeerde tarotkaart, die van de gehangene zwijgende op het gezicht van mijn moeder voor haar vertrek, in ons allebei, klinkt cello traag, traag, traag innerlijke beweging die strekt zich als herinneringen en liefde dolken en verwijt en weer, liefde…

Ik sluit mijn vierde ronde in het park en hoor alleen knerpen van het grind triest, dat pas in eenzaamheid de God herontdekt wordt als een vergeten vriend toch, geen woord dat wij delen noch sterfelijkheid noch onsterfelijkheid die ter sprake komen en als er waren grote levensvragen die zijn al lang beantwoord of wachten in de schaduwen…

Een verbleekt en onzorgvuldig bewaard herbarium waar alleen nog onder het plakband een bloem of blad heel is gebleven en rest rest valt uiteen in kruimels van hun liefde uit gelukkiger tijden een versleten romantische metafoor verdwijnt net voor de eerste beledigingen: Klootzak! Hoer! Idioot! Teringwijf! op den duur ook beledigingen…

Op de aarde bestaat nog een geheime planeet met één wet, geschreven in één boek, dat altijd op dezelfde bladzijde openvalt. Waarin immer iets anders wordt gelezen, en als wij liefkozing verwachten, worden wij met obscene taal verrast, en als wij een obscene zin wensen, dringt er uit de boter blank een scherpe nagel, of tong die warm smacht,…

Het zijn geen klanken van muziek die ons doen branden maar stilte tussen de noten die de branding draagt. Het zijn geen klanken van verlangen die wij dromen maar zachte en onuitgesproken dromen waarnaar de man verlangt. Het zij geen klanken van woorden die het zingen baren maar liefde tussen de pijn en vreugde die het levenslied zingt.…

Volg me niet want waar ik ga en waar ik loop god is per ongeluk bevrucht en geboren als oneindige fuga van Bach alleen een mogelijkheid in de chaos stanza vers wiskundige breuk als dualiteit van de mens volg me niet waar ik loop er is geen dood en angsten die de cirkels van het leven sluiten of belevenissen van realiteit omlijsten…

De dag uitgepakt als een schoenendoos van schoenen die niet bij me passen, met stem op de vlucht onder de gesloten oogleden onverdraagbare meren van vermoeden geen weerzien wel voelen in de borstkast opgesloten uren, ze willen naar het daglicht als alle afgeronde gedachten maar je schaduw is donkerder dan de duisternis onder gehemelte…

je kleedt je uit en vouwt alles netjes op golfen benaderend zoals een gewond dier wordt benaderd je ademt het scherpe van zout en meeuwengegil de schaduw van de omhelzing is te zacht om je los te kunnen laten op de wind wat zingt hij, een verleidende roep of kyrie? wolken en schuim verdwijnen in de gapende mond van horizon wanneer je…

hechten aan het beton en de ijzeren omhelzing van het spoor bijster tussen de klinkerkeien aan de medeklinkers grond verdichtend het houten ijveren en een tuinbeeld verkleed -ik wou dat ik het in mij had- die eeuwigdurende groene koppigheid…

de spaken aluminiumwolken krassen met plexiglas steentjes de bussen gokken haalt - niet- één rennende scholier aan de oevers van de zinkrivier zuchtende; spugende; jammerende wagens naar de oppervlakte gesleurd achter de ramen- satellietoren, satellietogen van hun baasjes schouders volgend, spinnend verwonderd- waarom is iedereen nog voor…