Alle inzendingen, jaar 2003, week 8

- En, wat zien we? - Een konijn natuurlijk! - Een konijn, En? - En? Ik zie een konijn. - En tegelijkertijd een….? - Konijn zeg ik toch! - Eend. - Eend? - Oren snavel zie je wel? - Ik zie alleen een konijn. - En een eend. - Een konijn! - Eend! - Konijn! Konijn konijn konijn! ----------------------------------------- uit het werk van…

Jouw zenuwen, spieren, pezen, botten, knurven Trilden, waar vals uit de afgrond van 't verdriet Waanzin de half gewilde val bespiedt, Maar ik, ik greep je stevig bij je lurven; 'K zei: 'Wat? Zou je niet kunnen? Of - niet durven? Schaam jij je dan voor Plato's gletschers niet? Vooruit! Ik maak tot straatweg van graniet De draad!' En grac…

Laat mij dronken, vuil, verlaten Liggen in de lege straten. Laat mij achter in de goot. Ieder probleem is mij te groot.…

De doedelzak, dat is alom bekend, die moet men altijd met de mond bespelen, men blaast, een blow-job dus, die men met velen beoefent in een Schotse doedelband. Wel, ik veronderstel dat u nu weet waarom zo’n band een pijpers-gilde heet.…

een grote schouderklop op je rug een duwtje in de wind de persoon die met z'n warme vaderhand door je haren ging de persoon achter wie je te schuilen ging voor al de dreigende kleine bezoedelingen van dat rooskleurige kinderwereldje mijn vader, wiens hand ik vasthield voor wie ik in de hoogte moest grijpen naar die kolossale maar vertrouwde…

Bloed kleurt het hart scharlaken rood gerijpt om zichzelf te verschenken traag ademend haar ziel te drenken in de leegte die zijn blik haar bood. Kristallen flonkering flitst het oog als zij haar hals teder over buigt vochtig en krachtig voor hem juicht in een bedwelmende liefdesboog Maar als hij haar lichaam walsen laat in samen…

Even denk ik aan jou Even vlug even gauw Dromend op mijn zij jou in mijn gedachten Denkend aan de toekomst en wat te verwachten Glimlachend, denkend aan daarnet Aan die paar gestolen uren in bed Alsof het nooit anders is geweest Zachtjes knuffelen, onbeschaamd, onbevreesd Je hoofd op mijn borst luisterend naar het ritme van mijn hart…

Fluweelzacht, (haar wangen een dieprose gloed) ligt zij op mijn hand. Alleen. Ze bloedt, als ik met een mes haar stengel kort. Samen met de anderen zet ik haar in water opdat het bloeden minder wordt.…

witte strepen tuimelen vlokken snijden de lucht en de wolken nijd klitten samen tot het wit tapijt git alomvattend wit getooid met zwart dat contrasteert totdat de zon het heeft ontdooid en alles weer opnieuw onteerd kraaien kreten schor vergeten spreuken in de natte westenwind hongerig in kliek getroept bezeten de naakten worden wit…

Huppelend door een winkelstraat zie ik reflectie in de ruiten: het kind dat ik altijd was en altijd zal blijven huppelt mee een enkeling kijkt mij bestraffend aan stoute meid van wel vijf en twintig jaar…

gedichten zijn niet meer maar ook niet minder dan een eindeloze vlucht van wolken langs de hemel waartussen soms een zonnestraal tevoorschijn komt en mij recht in mijn hart raakt…

De kankerdamp sluipt moordend door de bruingebrande ruimte. Het rookgordijn houdt bijtend schrale zonnestralen buiten. Nevelslierten, gehuld in donkergrijze monnikskappen, banen zich een weg. Ik voel de toortsen branden, aangewakkerd door de adem van een ongezellig woord. Een lopend vuur, dat me doet hoesten, mijn lege longen uit mijn lijf…

Onwerkelijk, het gevoel nu je er niet meer bent Onwerkelijk, het gemis dat nooit meer went. Onwerkelijk, de leegte nu je niet hier naast me ligt. Onwerkelijk, in mijn gedachten zie ik je nog steeds gezicht. Ik wou dat ik je kon aanraken, nog een keer jou armen om me heen kon voelen Ik wou dat ik je kon vertellen hoeveel ik je mis En wat anderen…

de herfst is lijden al die vergane kleuren treuren op de grond…

op hoge veulenbenen stapt zij vastberaden dwars door de spiegel van de aarzeling en uit de scherven van haar meisjesbeeld ontstaat voor de eerste keer een vrouw met haar kinderogen nam zij foto's van een nabij verleden waarop wat druppels van een mengsel vol haat en liefde schaduwvlekken maken, die tot voorbij het heden raken nog is…

spiegel mijn gezicht ouder dan ik voel jonger dan ik ben spiegel mijn gezicht grijzer dan ik wil witter dan ik denk spiegel mijn gezicht kouder dan ik lijk warmer dan ik merk spiegel mijn gezicht wijzer dan ik was dommer dan ik deed…

Zoals de regenboog, zo kleurrijk en intens Zo is onze liefde, eerlijk en onbegrensd Na regen komt zonneschijn, dus zal er voor ons Altijd een regenboog zijn…

Onzichtbare vleugels hebben me meegenomen In gedachten verzonken staar ik naar het verleden In trance laat ik het over me heen komen Langzaam terugkerend naar het heden Met nieuwe kracht vul ik mijn longen De verse lucht laat mijn hart herleven De pijn lost op die ik altijd heb vedrongen Na lange strijd eindelijk opgegeven Als herboren…

1 Een nerveuze nuf schuift aan de tafel. Knokige handen zoeken een vingerhoed, het oor van de mok, een rafel, losgeknapt van de sleetse doeken die ze ooit verbond tot een lappendeken, toen ze nog in bont boerde. Ze woelt in wat was, delft in die warrige brij van vervagen: namen van slagers, de kleur van de overjas, verhalen die zelden ontknopen…

De duivels stappen naar de kalken stip. Een tollend muntstuk beslist. Beenharde kuiten onder de rode zoom. Een modderveld met plukjes gras, een klaverblad. Gemompel en gewuif…een schreeuw ontploft in de arena. De kleurenzee van vlaggen. Koperblazers vullen hun wangen. De spits legt aan, een gekrulde wreef schilfert de bal, een kwartdraai…

In Noord-Korea vatten ze de taak op Om door massaal gezamenlijk te zingen Vijandelijke legers te bedwingen Al mijden ze angstvallig "Vader Jacob" Als wij dat zingen, zegt men, zijn we dom Want ja: na Bim en Bam volgt steeds een Bom…

ik stapte in je ogen als zonlicht door de ruit je hand was warm in de lach op je gezicht herkende ik mijn bruid ik kuste de bewolking uit je blikken je jawoord straalde luid omarmde je teder je verliefdheid tintelde mijn huid de vlinders in je buik zwermden in kleuren voor ons uit ik houd van je... we verdwijnen in de horizon…

Zwevend als een vogel Hoog, ver boven iedereen Met de snelheid van een kogel Vlieg ik over alles heen Dwars door het vuur Maar nog steeds levend Omringd door engelen, liefdegevend Hier geen problemen, geen pijn Hier voelt alles fijn Hier kent men geen verdriet Maar deze plek, bestaat voor mij nog niet!…

Strak kijkt hij voor zich uit slechts een vogel geeft geluid bij een graf, bedekt met sneeuw Stil verdriet niemand die zijn tranen ziet: mannen huilen niet...…

Weet jij wel wat het betekent om thee te schenken met melk die je zelf gemolken hebt vanmorgen vroeg, van de mooiste koe van friesland, of misschien zelfs van de hele wereld Om koek te eten die je zelf gebakken hebt; met je eigen handen gekneed Om de kinderen te zien die je zelf gemaakt hebt met al je ziel en zaligheid Of eh... gebruik…

Ik heb je nog zó gewaarschuwd, huilde de moeder tegen haar dochter die zwanger was En een gewaarschuwd mens telt voor twee, bromde de vader die altijd de juiste dingen op de verkeerde ogenblikken zei.....…

Zelfs de mooiste zonnestraal In al zijn pracht Brengt een schaduw teweeg Ik verwacht niet dat je altijd lacht Ook al sta ik een keertje in de schaduw van je lach Ik voel nog steeds de warmte van je hart Kom in mijn armen Heel dichtbij Ik wandel met je mee Door het stukje donker in de dag…

Een belastingbetaler in 's-Gravenhage Heeft onlangs zijn steentje bijgedragen 't Was voor de fiscus En weer niet mis dus Hij voelt zich bijzonder aangeslagen…

Ik zag jouw ogen in zijn gezicht Maar vreemde handen dwaalden over mijn lichaam en zochten naar wat jij allang gevonden had Een vreemd lichaam drong zich in het mijne en vernietigde al het mooie dat van jou is geweest Ik voel me zo rot misschien nét als jij nu? Vergeef het me...…

het leven gaat door en door als maar door het stopt nooit houdt geen pauze het gaat alsmaar door verder eindeloos ver het kijkt nooit terug wil ook nooit meer terug het gaat door wat er ook gebeuren zal het leven gaat door ik ik bleef staan…