Alle inzendingen, jaar 2008, week 37

je zachte stem streelt mijn oor je lieve blik verwarmt, verwart me ik neem een moment om mijn ogen neer te slaan heftig vindt de stroom haar weg naar mijn buik, mijn benen lam ik herneem me acteer en keer terug naar ons gesprek…

Cyclus van patronen richtingen van de wind soms zijn het sjablonen meestal iets wat ik niet vind Het Oosten, daar waar het begint Het Zuiden, mijn innerlijk kind Het Westen, wat ik ervan vind Het Noorden, van ervaringen getint Het wiel draait rond, kent vele vormen van diepe stilte tot felle stormen Elke keer een stuk gerijpt tot het…

Jij.. 2 nachten was het wij.. Jij hebt me diep geraakt, mijn hart gekraakt.. Voor de 2e keer in mijn jonge leven, mocht ik dit heerlijke gevoel beleven.. Je mooie blauwe ogen, verminderden mijn denkvermogen.. Je blonde haren, ik wilde het beeld bewaren.. Je betoverende lach, ik wist niet wat ik zag.. Je zachte handen lieten…

We kunnen onze ogen sluiten voor iets wat men niet wil zien. Maar ons hart blijft altijdt open voor de pijn die we niet willen voelen.…

Een geus oftewel landloper schurk boosdoener wat jij ziet is goed deugniet een bandiet van de liefde met een naam iets wat aangepast voor de gein vorst dorst geen woord door jullie gestoord schrijven blijf ik geeft me een kick van geluk niets of niemand maakt dat stuk de haat en negatief gedoe al die land veroveraars laat mij maar…

Alles wat ze schrijven heb ik al gelezen alles wat men zegt heb ik al gehoord, ’t is ongekend ik vierde mijn victories, mijn never-to-be-forgotten story's ik ben dus wat je noemt, wel het e.e.a. gewend Peterdw. Liever geen bloemen en ook geen langzame polka maar schenk rode wijn, en vele liters bier.…

Er vloog een vogel op gifgroen een specht zei ik een groene specht hij boorde zich dieper nog in het alom donker groen…

jij en ik, 't was een mooie tijd.. ik hield van je, ik hou van je, nu op een andere manier, maar toch... en dan bedenk ik me: Waarom is het zo gelopen?! waarom bij ons? waarom zo? het was zo'n leuke tijd samen, wij samen! het gevoel werd minder zeiden we, voelden we en deelden we, het is allemaal zo snel gegaan. maar waarom…

jouw mond, het portaal van liefde volmaakte taal van genegenheid vloeibaar geluk stromend over tong vertolking van vreugde in mijn oren…

Al meteen bij de allereerste lach Werd jij het zonnetje op mijn dag Met je gebrabbel en al je mini-verhalen Deed jij de hemel extra stralen Je sprankelende ogies en je geinige snoet Doen mij meer dan alleen maar goed Mijn leven staat geheel op stelten Want jij hebt mijn hart werkelijk doen smelten Altijd vrolijk, een ondeugende bengel…

Gisteren heb ik me van je losgeweekt in duizend doden, vandaag drink ik uit eigen, zilte zee Jouw smaak tilde me niet over kosmoszeeën maar houdt me uit mijn slaap, en voert me nergens heen Was het ooit zo bedoeld in de sterren, die ogenblikken zijn zeldzaam nu, steeds minder op den duur Je afdronk blijft puur, dat wel mijn schat, maar…

De dag ijsbeert in de regen, marcheert over een druilerig perron op een ver en lege horizon gericht gedachten boemelen naar een bleke zon de passagiers tot niets verplicht stramme ijzers smelten samen tot slechts een optisch bedrog in synergie een plan te beramen met losse eindjes in hun zog de teugels strak in toom in trage cadans verdwijnt…

Als je soms naar buiten kijkt De vogels die fluiten en het zonnetje, dat schijnt De zonnestraal die je huid bereikt Maar als uiteindelijk alles dan toch verdwijnt Waar leven we als mensheid? De sterren en het heelal Zijn allemaal een feit Ontstaan door een knal Ik sta nog steeds te kijken Loop nog steeds te twisten Zit dingen te vergelijken…

Ogen waar nog nooit in is gekeken Een neusje waar nog niet aan is gekrabd Vingertjes nog bleekjes van het weken Je mondje dat voor het eerst naar zuurstof hapt Nieuwe haartjes die je hoofd zo mooi bedekken Beentjes strekken snel hun eerste strek Een mondje dat zojuist begint te lekken En zo even knik je zachtjes met je nek Ogen waar nog…

Op bevel van mooie en liefdevolle gedachten wordt het lichaam bekleed met jeugd en schoonheid…

Op 't puntje van m'n tong ligt het soms, wat ik de wereld toe wil schreeuwen. Krampachtig klamp ik dan m'n kaken op elkaar. De tijd is nog niet rijp... Het wachten niet voorbij. Wanneer is toch het juiste moment, dat liefde álles overwint, en ik durf te ontsluieren waar m'n hart ligt, en kies voor ons?…

Ik zag een gedicht van een schrijfster staan, wát zij ook noteert, ze is écht een aanstormend talent Op haar laatste relaas had ze dus al heel snel twee tienen staan Maar toen de nacht en de frustroos met hun viergevermacht waren vertrokken was dit cijfer al snel naar de maan en de vraag die mij rest: waarom, en met welk doel worden…

Ik droomde dat het anders was Geen ijle stemmen van weleer Hun gezang klonk nimmer meer Alleen het ruisen van het gras Vertrokken naar het oosten Bleef ik hier eenzaam staan En floot wat in mijn eentje Besloot niet verder meer te gaan Eenzaam, kil en onbewogen Wist ik niet meer wat te doen Iedereen was weggevlogen Naar het nieuwe fris…

Daar NRC Handelsblad niets heeft getekend Heeft zij de miljoenennota gepubliceerd Helaas viel dit bij Politiek Den Haag verkeerd Maar dit kun je verwachten, als je goed rekent Nederland wordt financieel gepakt, keer op keer En nu zien ze door de bomen het bos niet meer …NRC Handelsblad beweerd dat het embargo niet door hen is ondertekend…

Eindelijk een sport waarbij de mensen oud en wijs genoeg zijn om de sport ook sport te laten zijn. Seniorenvoetbal voor de 45+ is de oplossing dus voor schop- vrij, vloek- vrij, vecht- vrij, brandvrij, en politievrij voetbal te mogen spelen. Eindelijk sport, zoals het ook bedoeld wordt…

Dik Bolmans vult z'n winkelkar bij Lidl. Opeens herkent-ie mooie Nathalie. De schoonheid heeft een wespentaille, die in schril contrast staat met z'n paardenmiddel. Met ingetrokken buik verleidt-ie haar om iets te consumeren in 't café. Verrukt ziet Dik er haar decolleté. Het klikt meteen: ze trouwen met elkaar. Hoe heerlijk is de huw'lijksovernachting…

heb jou mijn bundel gegeven in eigen beheer de sneer van de wereld deert me niet meer waar woorden ontmoeten in samen begroeten vindt poëzie onze warmte weer…

Als mijn oogbal een appel was en jouw vagina een klokhuis Welke pit spoort er dan niet jij gaf mij de verboden vrucht Even was het de tuin van Eden een hap veranderde het in de hel De Golden Delicious gegroeid sloeg het uurwerk kapot en stopte de tijd Even lag ik eenzaam in een kistje wel gestickerd maar niet geprijsd Belandde tussen…

Er spoken Namen in het rond schat in de grond dus de goudkoorts slaat alsnog toe was dat het waard goud en moe de goden zijn rustig wie stond te blussen sussen sissen haters weer giftig sla het over gozer doe niet zo ego geef cijfers bouw wat op net als je lego weet niet beter dit is mijn taal wil niet beter alleen met 3 oktober…

balanceer mezelf in poëzie schraap mijn kleren van de stoel kleed mij aan, kijk naar buiten doe een rondedans, praat in mijzelf elke dag weet ik weer zal er een nieuwe dag aanbreken de herfstparels nodigen mij uit afgestemd op hun frequenties gaan gedachten hun eigen gang op de slipweg hoog in de wind scheen het maanlicht als een lichtbaken…

dat was in de wonderbaarlijke maand van bloesemingen en overvloed toen mijn borstkas opstoof als papaver ribben in sierpennen uitwaaierden mei mijn magere taal openbrak vergelijkingen vrat als vuur water ik schaamde mij diep naar poldergewoonte in loden jas tussen druppel en wind ongevoelig bij takken struikgewas doornen had ik licht opgevat…

Op het moment dat men weer wil gaan boren, ontstaan in Amsterdam rondom die plek, verzakkingen in panden door een lek. De ondergrondse dreigt nog te ontsporen. Vandaar dat de gemeente heeft besloten in allerijl het draagvlak te vergroten.…

mijn fiets gestald onder een enorme paddenstoel... verwondering alom zodat ik niet om deze zwam heen kan ik wrijf mijn ogen uit en denk als dit een sprookje is dan ben ik de kabouter Lejo van Kuijeren…

oog in oog na zo lange tijd je ogen huilden zonder tranen je lippen spraken zonder woorden ik was bang voor de vraag die ik niet stelde maar je blik antwoordde zonder aarzeling ik vond niet wat ik zocht waarom verdween je in die koude januarinacht…

in deze stilte zijn we samengebracht verwekt met broze snaren voortgebracht door een onvoorwaardelijke liefde en dan biedt de hemel haar een nieuwe kans met wolken die de prille maagdelijkheid verstrengelen met het genoegen van een eeuwig leven elze…