Alle inzendingen, jaar 2008, week 4

er is alweer een balpen leeggelopen in de achterzak van mijn pantalon op een moment dat ik hem niet kan missen want als eindelijk mijn geest eens wordt verlicht blijkt telkens weer dat het vertrouwen in mijn geheugen kleiner is dan dat in de kwaliteit van dit gedicht…

Een mooie stralende zon komt op, ik met mijn vriendin kijk naar zijn opkomst. Ik voel me goed, ik voel me warm, maar dan vanbinnen. Zo hoort het toch te zijn? Wij met z'n twee waren de beste vriendinnen! De zon komt op zijn hoogst, ik en mijn vriendin wandelen door een veld met lang gras. Ik voel me gelukkig, ik voel me vredig, dat is…

Nee hè, Niet weer. Weer een zwart meer. Van eindeloze tranen. Met van die afsluitkranen. Daar komen meer en meer tranen uit, Het voelt als citroenkruid. Als je het in je ogen kruipt, Komen de tranen eruit. Maar ineens klinkt er een blokfluit. Als een ster aan de hemel. Ik dring uit het gewemel. Naar boven, naar het geluid. Daar sta jij…

Ik ben de zandkorrel tussen je knarsende tanden, de kruimels in je bed, het vlekje over je ogen wanneer je te lang de zon bewonderd hebt. Maar niet te klein om mij dicht bij te voelen, te raken waar je mij graag wil hebben in de slaafsheid van gedachten in de bezetenheid van liefde.…

Jij bent de maan die waakt over de nacht. Ik ben de zon die eenzaam op je wacht. We zullen elkaar niet bereiken. We zitten niet op dezelfde baan, als jij opkomt zal ik ondergaan.…

Terwijl mijn voeten Verder zakken In het drijfzand Van emoties Begrijp ik De constellaties van de sterren Krijg ik Inzicht in wiskundige problemen Zie ik Het ontstaan van leven Maar mijn gevoelens Begrijp ik niet…

Verbogen stukjes Passen niet meer aan elkaar Mijn levenspuzzel…

varen, varen, varen, dat duurt toch jaren, nee dat mag jij niet van mij, nee jongen varen dat doet hij. jongen blijf jij nou bij mij, ja varen dat doet hij. die schippers varen maar. jongen dat duurt minstens een jaar.…

Gevangen in regels Geschreven door de rest Voeg ik me bij hen Maar In mijn hoofd breek ik de code En Ren ik mijn vrijheid tegemoet…

Matgroene ruiten starre duistere blik mos groeit van buiten opgesloten en ziek. Hij kent haar bestaan morgen of na morgen wil hij op bezoek... morgen blijft verborgen.…

gedichtendag voor morgen gewoane dingen dy t wy daagliks meimeitsje sitte binnenyn…

geen winterslaap gij koningsaap wiens bestaan wordt behoed wiens leven nog groeien moet met een reinheid als een vuur in het brandend uur van verlossing nabij hoor je mij? 1974.…

De zon staat op haar hoogste het zomert ze zonnen een plecht vaart door de weide een onbewogen vlag gewend aan veel het gras staat hoog het zomert ze zonnen onder meer…

Dag van gedicht in tweeduizend acht Is net als een sprookje uit duizend en één nacht De dag heeft als titel simpel 'een ding' Vandaar dat er verderop een vogeltje zingt Een kooi vol met dieren Kinderen laten hun vlieger vieren Een buurman met een harde kop Een badkuip die leeg loopt, defecte stop Lachende mensen, zijn gelukkig blijkbaar…

Terwijl ik doorfiets schrijf ik op mijn hometrainer kilometers lang…

Langzaam leer ik mensen lezen niet dat ik dat wil maar soms weet ik te begrijpen ik stond er nooit bij stil Weet dan een beetje wat ze denken en voel hun stil verdriet zou ze dan wel willen helpen maar vaak kan ik dat dan niet Ben nog zo bezig met mezelf wat mij nog steeds bezeerd morgen ben ik misschien wat wijzer een mens is toch nooit…

mag ik de dag dichten van zoveel aspiraties hoop verlangen en beloften de meeste schoften nog een kusje geven omdat zij in reglementen alles wisten van het metrum ritme en vooral verboden rijm maar toch altijd het gevoel steeds misten om met schrijvers ooit eens samen echt te zijn ik geef gedichtendag mijn zegen alleen de lezer…

Meerkoets, vermijd dat woord toch coûte que coûte ! Koet – koeten, dus méér koeten zijn meerkoeten en ik herhaal, dat zal nog een keer moeten: meerkoets als meervoud is meer fout dan goed. Nee, meer nog (ook al brengt dat weinig goeds): meerkoeten leiden vaak tot mínder koets.…

Aarde is hij, gestampte vreugde en verdriet teelt van een verleden en de toekomst op de akkers van de nog te vormen taal waarop men alleen het onkruid ziet. De gewassen woorden ontstaan in trage groei breekt de inspiratie open, gezaaid in felle tinten in de vruchtbare grond van een literair bestaan komt z'n broze pen uiteindelijk tot bloei.…

Het verre veld is onvindbaar, de blinde dood zelf ziet het niet. In het landschap is de lucht klaar maar de einder ligt achter ’t riet, waarvan de wuivende pluimen de veerman al eeuwig groeten op zijn tocht over het ruime sop in zijn eindeloze route. Het verre veld blijft uit het zicht door de god'lijke verboden. Dus blijft de bootreis…

Het is enkel nog een kwestie bij welke temperatuur ik jouw hand zal vragen Want voor jou ga ik door het heetste vuur Zelfs dan zal ik je op handen dragen Het is nog maar de vraag hoe oud wij zullen worden Want er loopt nou eenmaal een klokje voor elk leven Maar voor jou spring ik over duizend horden en jij bent het stokje dat ik nooit…

De uren die wij delen De secondes zo schaars De tederheid die wij geven De passie die je wou Omgeven van liefde De warmte om mij heen De vrolijkheid in mijn ogen Je weet wat ik hebben zou Als een engel, zo lief, zo lief Kijkend naar mij Steel je mijn hart Dat open stond Voor deze fantastische vrouw Kijkend in de lucht, zo zwart, zo…

Praten ging niet meer de liefde wreed verstoord Mijn hart plots uit balans een vlinder massamoord Muziek stopte verdween tranen treurden de dag Pijnlijk als een nachtmerrie het gemis van jouw lach Gedachten vol van angst in eenzaamheid ervaren Verlangend naar wat was onmacht willen verklaren Nooit voelde ik me zo kapot zo nietig klein…

Je zei: “ik wil je bedanken” -klinkt heel definitief- en ik droom het oneindig. Wel, vertel me wie je bent en blijf dan. Laat me naar je kijken, je warmte opsnuiven. Zit bij me, kus me onvoorspelbaar. Laat m’n handen je strelen, laat me binnenkomen. Sta me toe de grijze wereld te kleuren in een paradijs met jou erin.…

ik kon ze niet zo snel tellen maar hoorde er minstens vier ze kwaakten een symfonie gedragen over de zeven sloten die ze net hadden besprongen pauzeerden in mijn zicht zodat ik de overige stilte in alle rust kon proeven mijn blik gleed over het water waar een paar witte waterlelies hun lichtrode zusjes tegemoet dreven om samen verder…

In Zandvoort wandelt Kees. Z'n hond gaat met 'm mee. Aan 't naaktstrand zont de zee van kwabbig mensenvlees. Hij startte kwart voor negen, doch heeft om kwart voor tien geen schoonheid nog gezien. Het zit 'm danig tegen. Het loopt al tegen enen. Hij ziet tot zijn berouw nog steeds geen mooie vrouw. De zon is nu verdwenen. Vertwijfeld…

Het honingzoete licht van de zomerzon glansde in haar ogen Eindeloos ver verbleef haar blik vertoefden haar gedachten Eenzame roos, zo onbereikbaar dichtbij In haar hart schrijnde een traan een smart die niet wou wijken Ze vertrouwde het me toe op een avond in het amberschemer van een bruine kroeg Verloren voelde zij zich…

Wezenloos starend witgebluste muren om nu en dan naar zijn voeten te turen Nagellak schreef bloedrode teksten die de sfeer hier meestal beheksten Voeten petsend plakkend op en neer in een steeds droger wordende plas bloed merkt hij op met een mondhoek lachend mijn grote teen kan het ook Ach wel minder goed van vette letters naar driebaans…

Nu weet ik weer waarom Waarom jij. Want jij, Jij bent niet gewoon jij Je bent een onderdeel van wij En ook ik behoor daartoe We vullen elkaar aan En doen gewoon wat in ons opkomt Want met niemand Met niets hoeven we Rekening te houden In ons eigen wereldje Ons mini-paradijsje Stiekem onbewoond En tegelijkertijd toch bewoond Door liefde…

lopen op waterblaadjes in het ballenbad enkel met twee frivole verlegen droom met maar één vraag Eeuwig?…