Alle inzendingen, jaar 2015, week 9

Ieder mens is bang voor grenzen, kent de angst om er overheen te gaan, en daar dan voor te moeten boeten. Daarnaast is hij beducht voor de vileine, venijnige reacties van hen aan wie hij ze voor 't eerst in zijn leven heeft durven stellen. (Met dank aan Marjon van der Vegt.)…

Jouw koolstofdioxide is mijn ademhaling de stilte voor de storm berust in mijn oog mijn perspectief vergroot de verlichting. Het zijn strelende handen voor dag en nacht jouw bekwaamheid kleurt de hemel open uit mijn winterslaap komen is een verademing. Jouw gegeven warmte verdeeld door mijn poriën het voelt als schrijden over mijn koele…

Mona sprak in het journaal, een vechtscheiding is fataal, voor kleinkinderen en grootouders. Ze wil wettelijk vastgelegd zien, dat kleinkinderen ten alle tijden hun grootouders mogen blijven zien. Het CDA denkt hiermee, de oude zielen wederom naar zich toe te trekken, maar wat ik je brom; die voornemen zijn na de uitslag van…

De Werelddag Voor Vrijheid Van Muziek. U denkt beslist: ~Toe zeg, kom nou toch even, dat zal ik potverdomme nog beleven, 'k bepaal met de muziek zelf mijn ethiek.~ Maar menig Duitser zal beslist nog weten dat wat niet arisch klonk ~Verboten~ was; ook Mendelssohn gaf in die tijd geen pas. George Gershwin, in de States toen uitverkoren, die…

Vrijheid is in vrede leven Voor een ieder die het wil. Vrijheid is niet te hoeven vrezen, dat ik mijn honger morgen niet stil. Vrijheid is vrijmoedig spreken Met de woorden uit mijn geest. Vrijheid is het anders kiezen Dan wat het merendeel leest. Vrijheid is van mening zijn, Dat er een wereld ligt tussen groot en klein. Vrijheid is het vertrouwen…

Als jong kind verlangde ik snel groot te worden. Als tiener droomde ik van een Puch. Als twintiger jeukten soms mijn handen. Als dertiger was ik een man, die driftig op een carrière joeg. Als veertiger kwam uiteindelijk het gezinsbesef. Als vijftiger vond ik politiek laf en klef. Als zestiger had ik alles wel in ’t leven gezien en beleefd.…

Kijken hoe het licht wandelt over het land met de schaduw aan de hand hoe de ruimte vorm krijgt van zien --------------------------------- uit: 'Tussen zon en maan', 2002.…

ben de angst voorbij schiet ik hem nu of doodt hij later mij voor even rust in de kapot geschoten huizen waar het sterft van de muizen eten en drinken zijn de eerste behoeften in het sluipend bewegen om te overleven de idealen zijn vergeten in het stinkend vuil waarin wij al weken zweten afgestompt in primitief ageren branden wij…

In zo’n vermorzelde stad kon je Bijvoorbeeld zitten eten Met steengruis op de rand van je bord Als je geluk had En eten En van het bord was allicht een schelfje af…

Als kluitjes aarde in de vensterbanken Zo staan ze voor de ramen maar te staan Je ziet er nog niet heel veel vruchtbaars aan Dat geeft gemor en aanverwante klanken Ons land is van van alles in de ban Wanneer het gratis is bij aankoop van…

Wie zegt, dat een mens niet gelovig is wanneer de loop naar de kerk wordt vermeden, heeft nooit verder gekeken dan de kerkentop hoog is. Geloof zit niet in een kerkbank, geloof zit diep van binnen!…

Al voor je 't zeggen wilt Heb ik het al gedaan Al voor je 't vragen wilt Heb ik 't al gepakt Al voor je 't pakken wilt Heb ik 't al vast Al voor je 't wilt doen Heb ik 't al gedaan Maar; Waarom moet het altijd van één kant komen? De mijne dus? Het zou zo mooi zijn, als je het initiatief een keertje nam, DAN ben je pas,…

lk wilde nergens heen, Behalve naar Utopia. maar ergens in Niemandsland, kwam ik je tegen Ik neem je mee, naar Utopia, en nergens anders…

Ik wil dat je me verlaat, Ik wil dat je vergaat, Ik beveel je: ga weg uit mijn leven! Traan, verdriet, woede, kwaad. Jij verwoest me, Verwaarloost me, Jij maakt me kapot. Verbittert me, vertrapt me, Ik wil dat je me verlaat, Ik wil dat je vergaat. Het is een oceaan van zielsveel pijn, Zonder eb en vloed, Ik verban je uit mijn…

net overgestoken over het zebrapad troffen mij en mijn zwarte paraplu keiharde windstoten paraplu binnenste buiten een merkwaardig staketsel van verwrongen aluminium tegen het zwart van het doek wapperend in regen en hagel betrapte mij er op dat ik dacht: zeedieren zien er zo uit eigenlijk getroffen door een zware storm leven…

De reden daargelaten, blijven vragen -als rupsen- knagen aan mijn binnentuin. Wanneer begon het mij verdomd te dagen dat overwoekerd beeld verviel tot puin. Er chaos heerst wanneer de koorts in vlagen mijn lijf bestookt en brandt tot in de kruin. Ik weet niet hoe de angsten te verjagen. Zij kleuren mijn gemoed zo donkerbruin. Vergroeide…

Toen God de aarde schiep En Adam met Eva liep, Werkelijk! Toen was de wereld perfect, er was nog geen enkel defect. Adam en Eva in de tuin tezamen – waarlijk – naakt hoefden zij zich niet te schamen – en zie, het was goed! Zij leefden in ongelooflijke voorspoed. Leid mij naar jouw tuin van welzaligheid, Doch verbannen zullen wij er wederkeren…

Het moet de Eufraat zijn geweest er is geen plein geen weg die nog bestaat geen smalle brug gaat naar de overzijde. Bij de moskee een dwergooruil en wij te laat om dat te zien het moet de Eufraat zijn geweest die zich bewoog maar nooit is weggeweest.…

Als ruggengraat van de economie Geldt wel de handelsman. Want in financieel barre tijden Trekt hij wel het economisch plan. Maar gaat het stilaan beter Wordt hij weer snel weggezet. Als scharrelaar en zakkenvuller Die op eigen gewin heeft ingezet.…

Uithuizig staarden we naar het raam verder dan de barst in de ruit kwamen we niet de schouders als kapstok voor onze dichtgeknoopte jassen de schuld van de tochtdeur hielden we onszelf voor want die klemde zullen we nog een ommetje doen zei jij toen je zag dat je benen overhoop lagen met die van mij en dat op de bank die ons vroeger…

mooie woorden fraaie zinnen om een vers mee te beginnen dat zichzelf zou moeten schrijven en een eeuwigheid beklijven doch dit alles blijkt een droom en voor de dichter louter hoon niets blijft eeuwig in dit leven op alles wat ons is gegeven ook al is het maar voor even staat vooralsnog statiegeld…

's Ochtends droom ik over jou 's Middags droom ik over jou 's Avonds droom ik over jou 's Nachts lig ik wakker En droom ik nog altijd…

we moeten zijn terugkeer vieren er een feest van maken zijn er voldoende slingers in huis voor als hij straks thuiskomt en zijn driften weer voor even heeft beteugeld confetti, die we omhoog werpen en dan als stuifsneeuw op zijn dronken harses zien neerdalen een bedwelmde man valt om ligt stil, bedolven onder olijke vlokjes sneeuw…

Ach klein klokje, winterklokje, in jouw sneeuwwit lenterokje sta je te trillen van de kou. Telkens valt er vlok na vlokje, ijskoud op jouw frêle bouw. O wat schok je, o wat knok je nu de storm zo blaast naar jou. Ach klein klokje, lieflijk klokje, bijna ga je van je stokje, maar jij geeft niet op zo gauw. Fier vecht jij je uit dat hokje…

Het maakt me niet uit Of ik er alleen voor sta, 'k Laat mijn geweten spreken, Mijn laatste steun en toeverlaat Die bij mij blijft als alles En iedereen mij heeft verlaten - Elk mens, hoe rechtschapen ook, Wordt geregeerd door het vooroordeel Dat onmerkbaar in hem geboren is, Dat zijn denken buigt en stuurt - Ieder mens heeft zijn…

het licht haalde ons uit huis toen de zon besloot te schijnen ze kleurde onze woorden in we namen de tijd met eigen handen en voeten gaven we vorm aan gedeelde herinneringen waarvan we nooit zouden weten hoe het eigenlijk was geweest…

Maar mij maakt het wel als een kind zo blij, (daartoe voel ik de drang bij tijd en wijle) doormiddel van een krans dan wel een rei me rijmend aan mijn tuintje op te geilen. En met mijn schrijven doe ik niemand kwaad, in tegendeel, ik blijf aan huis gebonden: Het houdt me uit de kroeg en van de straat en weg van buitenechtelijke zonden.…

Al zingend haalt hij de lente binnen overtuigd van zijn gevederde zangkunsten fluit hij in de schemer het hoogste lied narcissen blijven vooralsnog gesloten tot de zon ze verleiden kan om te schitteren in zacht geel licht ondanks zijn enthousiaste gezang houden ze voor nu hun kelk gesloten tot het moment daar is…

Hij verromantiseert haar uiterlijk profileert schaduw voor het beweeglijke kaarslicht op de schemerende wand door haar uitermate consideratie stileert hij de stand van haar gelaat swanjeert zijn prijsontvangen vulpen waarmee wordt gepoëtiseerd ondertussen inculpeert zij hem als zogeheten verzenlijmer of er niets anders bestaat dan kenteren…

Even was ze helder zichtbaar en keek ze me verwonderd aan, vanachter witte, langgerekte wolken. Vervolgens glimlachte ze me stralend toe. Even later keek ze wat lankmoedig, leek me zelfs te wenken. Maar plotseling was ze weer verdwenen. Kon haar gedrag niet echt begrijpen, doch besefte later wel verwonderd dat ze me haar stralende…