Alle inzendingen, jaar 2002, week 26

Mijn huid fluistert dezelfde woorden die jouw lippen spreken als het verlangen uit haar schaduw treedt en teder de liefde aan zich bindt.…

om te leven moet ik sterven want de dood wekt mij tot leven dat ik heb doorgebracht in een hulsel, zijdezacht maar in mijn sterven zal het scheuren en barsten bovendien zal ik mijn ziel ontvouwen en stijgen naar de bron waar mijn ego wordt verdronken uit verlies verlossing wordt gewonnen en in de dood verwachting wordt…

nevel weefde om mij dromer laatste dagen van de zomer een gespikkeld zonnevlekje met een snavel en een nekje zat zo in het algemeen wat te fluiteren voor zich heen ondertussen, keer op keer ging zijn kopje heen en weer alsof het verwonderd dacht: ‘waarom fluit die spreeuw zo zacht?’ ‘ik ben dichter, beste fluiter dus een even rare…

helblauw van de lucht bekroont het goudgele graan de zon lacht voldaan…

niemand waarop zij zit te wachten of waar zij de deur voor open doet niemand deelt met haar de nachten alleen zijn voelt voor haar zo goed niemand waarmee zij wel wil praten of waar zij haar leven aan vertelt niemand waarvoor zij iets moet laten alleen zijn daar is zij op gesteld niemand die voor haar moet zorgen of waar zij zelf…

Na eenendertig saaie voetbaldagen Viert Nederland uiteindelijk spontaan De grabbelact van goalgorilla Kahn Als hebben wij de Mannschaft zelf verslagen Alleen Prins Claus ligt met een Aspro Bruis Ter observatie in een ziekenhuis…

Gekrekel klonk vanuit het hoge gras in het vuur van de vroege morgen was een nieuw geluid opgestaan, vanuit de lucht dreven wolkenrijen weg, op de vlucht voor felle zonnestralen op die mooie dag openden de sluizen en er klonk een slag van trommels die de stilte deed ontwaken en klapgewiek van vleugels die spraken een nieuwe taal gesproken…

Ons brave volk heeft vroeger veel misdaan! Al had de slavernij dan wel veel wreeds, We maken bij het schoonmaakwerk nog steeds, Heel graag gebruik van de Antilliaan. ‘t Is niet dat hij nog alles van ons pikt, Al wordt nog steeds wel veel door hem geslikt.…

Al wijst de dominee gestreng naar boven En ook al spiegelt mij mijnheer pastoor Een eeuwig leven in de hemel voor, Toch ben ik niet genegen te geloven. Maar als ik ongestraft mijn vrouw mag slaan Word ik natuurlijk wel mohammedaan.…

De klok deelt met zijn wijzers wat wij vergeten als je wijst naar het verleden dat we weer beginnen met het vertrouwen dat we niet meer alleen verder gaan.…

In pastelkleurige wolken, verlies ik mijn hart... ...denk ik aan allen, ...vooral aan jou... die de hemel bevolken... Ik verloor mijn hart, Droom mijn dromen... die helaas nooit uitkomen... en probeer, steeds weer, ...een nieuwe start... Mijn hart is verloren, Bloedeloos en stil... Maar ik weet wat ik wil, Ik blijf wachten totdat jij…