Alle inzendingen, jaar 2006, week 18

Jou had aan het einde niet verwacht Oma misschien, of tante Mien uit Schagen weet je nog wel, dat mens had dertien blagen en die verschaalde paardenhinniklach waarmee ze als een harp zou schallen dat het Godvertyfus tijd werd Jezus Mina dat ik mijn smoelwerk eens kwam laten zien ja en hoe ze dan ontroerd zou laten vallen terwijl ze vol met…

we wandelden, rustten uit op mos keken elkaar aan en zucht uit ons ik, een mannetje ik, jij een vrouw mijn hand zocht die van jou ze verkenden de ik en de jij we werden rood toen ze zoenden ik hield jouw hand steviger vast jij gluurde tussen wimpers uit wat onmogelijk leek hield stand in het hoofd was rust en stilte brak bij het zingen…

Agamemnon zingt Elektra en sterft niet van euforie oog om oog met het levenloze lichaam van haar moeder verkreukeld aan haar voeten maar in het vacuüm van het besef dat haat waar wraaklust zich mee voedt liefde in verwarring is ontploft haar hart…

Zij keek mij als een zwerfhond aan waartegen ik gezegd had dattie lief was. Kauwgom is aan mij niet besteed ik houd niet van kleverige dingen en ben zuinig op mijn tanden zij zijn er klaar voor en wachten vroeg of laat komt er wel weer een strot langs om af te bijten liefst voor de ergste honger. Mijn dubbele tong weet niets van prins…

stront stinkt niet zo hard als elk woord uit jouw mond citroenen zijn niet zo zuur als het leven dat ik van jou kreeg escort is nu jouw werk waarbij je kwijlt als een hond jij was ooit zo lief een knuffelbeertje met een hart van deeg tot de dag dat je wegbleef jij mij niet meer verstond en onze liefde zweeg jouw woorden stonken…

Op hoge leeftijd, dus bepaald geen sprinter, realiseer ik mij mijn kwetsbaarheid, vanwege falend AOW-beleid. En zó komt Ouwe Splinter door de winter. Maar binnenkort maakt deze oude ziel een ritje in de duoscootmobiel.…

schrijven is vrij en vult vele eenzame uren onder een dodelijke stilte is het slechts wachten op de klok slaat de ramen onverlicht het dagboek en de ogen dicht…

de dagen werden geverfd in bruin en zwart wolken bebloed in rood het leven in het ijle van dood het land bevochtigd in bittere meidauw maar nimmer werd het hoofd gebogen voor deze immense tirannie hoor de noten op de muziekbalk klinkend in liefdevolle vrede onnavolgbaar breekt zij de duisternis van oorlog open…

Zijn laatste stap liet indruk na bij iedereen die naast hem ging rennend blik oneindig door en door tot hij stilstaand hen passeerde naar zijn doel voorbij het spoor…

ik zei nog dit is een vrij land open en transparant maar censuur is zo ingevreten en door eigen belang overmand mijn vingers worden gebroken door gesloten letters in leegte ondergedoken voor holle ketters…

geen hekken meer geen bevelen meer geen "Ausweiss!" meer geen "Jude" meer geen ster meer geen vrienden meer geen ouders meer geen angst meer bevrijd... ... in de dood.…

Bezinksel op de bodem Van de aarde Zijn wij Een Onopgelost mysterie In de aarde Ben ik Ben jij Terwijl we op de orbis lopen Zonder denken Zonder hopen Vanzelf Zoals de zon bezinkt Met het licht In het water Mag ik denken Mag ik hopen Dat ik ooit zwicht Met het ontkennen van later…

Omdat moeten niet mag belde mijn grote liefde mijn vulpen me gisteren geheel spontaan op Toch sprak ze alsof niets eruit wilde Gelukkig was de verbinding goed ik wist meteen waar ze zat Een ogenblik van haar vandaan zie ik een kostbaar schepsel in een kaarsblauwe zeepbel zweeft dwarrelt rolt en stort plots van een waterval van stilte…

Ze denken raar over mij, Ze lachen raar over mij, Ze praten raar over mij, Ze gaan zo over mij, Ik denk nooit over ze, Ik lach nooit over ze, Ik praat nooit over ze, Maar tot nu toe ben ik over ze.…

Zij draagt haar vrouw zijn fier zij torst het soms als Hercules de aarde langs smalle paden en diepe afgronden haar vereelte voeten stevig op de aarde plantend bij de zilverberk waar verdriet haar herinnert verwijlt zij, het besluit haar eigen weg te gaan hernieuwend over putrand staart zij naar dat geheimzinnig wezen meisje…

Om zich te beschermen als hij zich bedreigd voelt als hij alleen wil zijn vouwt de mens zich ineen Als de mens zich prettig voelt klapt hij open haalt zichzelf van de standaard en rijdt volle kracht vooruit Als men te hard rijdt kan de rem gebruikt worden De bel als communicatie een gevoel dat men wil delen De bel kan mensen ontvouwen…

Nee, echt, die clown is steengoed Heel leuk met kinderen ook Dat doet ie fantástisch En ja, hij werkt met Humor Nee, deze clown is echt leuk, Waar vind je dat nog, een leuke clown? Je voelt bij hem, hoe noem je dat… Diepgang En goed geschminkt ook Die neus, ge-wél-dig Zelden zo’n clown gezien Echt heel anders dan die clown Bij de opening…

ik praat vandaag met jou, ja jij, hier die dit leest had je het goed vandaag ben je omringd geweest met goedgezinden of trof je weer het beest in hen die je beminde brak je hart opnieuw vluchtte je weer in nietszeggende woorden waarbij je gevoel een betonnen muur optrok zodat de pijn jou niet doorboorde of trof je het wervelend geluk…

Gezicht in de zon, uitkijkend over een bron, omsluierd door gewelven van steen grijnst hij om zich geen. Zijn ogen nors Zijn neus glimt Zijn wangen fors Zijn mond wijd open alsof hij alles in zijn geheugen prent. Hij aarzelt niet en braakt liters water, terwijl iedereen het ziet spuit hij onverminderd voort, de sater.…

geheel vooraan: een eenzame meneer berustend in het mopperen en snauwen de lange zinnen weet hij in te houden zijn aandacht is vereist voor het verkeer voorin is het gebleven bij het oude hier klinkt de taal van thuis en van weleer men zegt: de tijd van toen komt nimmermeer en klaagt over de prijzen en de koude de taal centraal is kleurrijk…

Haar hele leven had ze aldoor Van een tweeling gedroomd. Twee zonen vond ze mooi, Maar een dochter dat nooit. De dokter zei haar op een morgen, Het wordt een meisje en een jongen. Ze was niet in de wolken, Alléén maar zwaar verbolgen. Haar onmacht werd groter met de dag, Daardoor beraamde ze een plan. Ze nam mosterdbaden en wierp…

Hoger dan de stukjes blauw, hoger dan de maan kun je als je heel goed kijkt een gouden ster zien staan. Als het soms erg donker is zal zij er voor je schijnen, al lukt dat niet altijd,want soms zal zij achter de wolken verdwijnen. Oma zal voor ons altijd stralen, en met haar lichtje de weg wijzen, zodat wij niet verdwalen. Soms is oma…

Ik voel de pijn zo goed, en niemand ziet dat ik zo bloed. Er is geen druppeltje te ontdekken, maar ook duizend blauwe plekken komen niet door mijn huid naar buiten; mijn lichaam probeert ze in te sluiten. Ik ben een stukje jeugd verloren: ben als het ware opnieuw geboren, maar nu zonder schaduw achter me, want altijd was je daar voor me…

Lieve Jorka - Lieve Helge 1980 - 1991 1983 – 1997 Bedankt dat ik je vriendin mocht zijn, Met jou voelde ik me fijn. Jij was er steeds als ik je nodig had, Jij was zo lief en zacht. Zowel liefde als leed, Heb je met me gedeeld. Zelfs als ik een blunder beging, Was jij het die mij opving.…

Zomaar op de weg terwijl het even stil is een rode vlinder * Bos langs de snelweg verziekt door uitlaatgassen het ritselt somber * Zilveren tuinen aarzelend, dun winterlicht doorbreekt dichte mist * Hoog bloeiende bloem rode zomerdahlia bloeit mee met de herfst * Lieveheersbeestje doorbreekt zijn zacht geschuifel heeft…

Lichtblauw Lichtgroen Geel licht Wit licht Voorjaarsgezicht De aarde geurig Meisjes en jongens kleurig Warm van binnen en van buiten Vogels fluiten LENTE…

Dat was het, kleintjes zoals zachte wolken dromen dromen mensen Zoals kleinen groot en groten klein zich dromen Zoals winter zomerlief wil praten en zomer bijtend klappen uitdeelt met de storm Goud zilver wil zijn met het water en zichzelf met de bladeren van de boom Zo gaat het, kleintjes heel zacht van droom naar droom…

op zolder van mijn huis in de Amsterdamse Plantagebuurt zakte ik in negentien vierenzeventig 's ochtends op een dag door de planken er lagen kranten onder de vloer tot zeventien december negentien honderd en drieënveertig op het Gemeentearchief bleken de toenmalige bewoners in hun eigen huis in mijn huis door de bezetter op…

Ik was buiten Voor even leek alles groen En de wereld leek nog kleiner Dan ikzelf. Ik vergat te denken Bij mijn lopen. Alles ging langs mij heen En ik passeerde de beelden Op mijn netvlies Om ze te branden In mijn gevoel. Ik was klein heel klein Bijna net zo groot Als de anderen. Ik ontsteeg mijzelf En keek neer…

De kleine huisjes staan warm bijeengevleid te blozen waar de late lentezon ze dichtdekt met de ijle deken van de trage avond. De mensen zitten buiten stil te praten van de gewone dingen uit hun kleine wereld, veel stilte tussenin. Vragen waarop geen antwoord wordt verwacht blijven nog even hangen en lossen op in blauwe slierten uit een tabakspijp…