Alle inzendingen, jaar 2006, week 18

Lommerrijk bos vertel me jouw geheimen en deel het met de mijne zodat ik de eenzaamheid achter me kan laten evenals de schaduw die over mijn leven trok waardoor de zon verstek liet gaan. Wind der verandering blaas de wolken uit elkaar opdat het licht over de toekomst moge schijnen en somberheid voor eeuwig moge verdwijnen.…

Ik ben losgeslagen In een schoonheid die ik ken Zonder vooroordelen of gedachten Zoals jij die hebt Ik ben losgeslagen Want het heeft toch geen zin Te luisteren naar wat jij zegt Wat je niet weet Losgeslagen In een schoonheid die ik ken Die me omarmt en streelt In de dagen vol vuur…

kom dichterbij m’n bloem betover me met je parfum bedwelmende bloesemgeur trekt het bloed uit m’n hoofd naar andere lichaamsdelen laat me blaadjes kussen je harde knopjes strelen langzaam één voor één tot ze gulzig opengaan om zich klaar te maken voor een orgastisch boeket…

ik bouw een brug over een vluchtig dal ondersteund door broos gesteente een verbinding scheppend tussen deze en gene wal mistig is nog de overzijde schoorvoetend ga ik vooruit niet wetend wat te verwachten: een menselijk beleg, uitstekende handen of donkere krachten aarzelend is mijn tred heeft het zin die weg te gaan…

zwervend door een arendsveld zwemmend in de Orinoco voel ’k me mateloos gesteld vrij van hard en loos geweld rennend door een eksterbos dollend met een bende apen vlei ‘k me moe neer op het mos en laat goed en have los veilig in dit dierendom is ’t mij allemaal kifkif : ver van ’t mensenrijk zo krom doe ik wel en zie niet om…

Hoog boven de stadse vijf mei-braderie boven de schreeuwende scheermes-meeuwen glijden twee buizerds traag in cirkels donkerbruin afstekend tegen het blauw de dag is vrijdag, het uur half drie spiralen draaiend, hoger en hoger tot ik twee stippen nog zie waar ik kijk hun universum vermoed en hun vrijheid…

Met mijn hoofd op mijn kussen En mijn ogen dicht Denk ik aan je lippen Die zachtjes strelen over mijn gezicht. Je vochtige mond zoekt tastende de mijne Je tong sensueel zoet, verleidt mij terstond Ik open langzaam en laat je binnen Voorzichtig tasten we in het rond Je neemt me mee tot hemelhoogte Waar een mantel van sterren ons bedekt…

Je ligt zo stil in je wiegje Ik kijk met vertederde blik op jou neer. Mijn engel tranen lopen over mijn warme wangen, ik weet het niet meer. Je kwam op de wereld, zo klein, zo zacht, maar je schreeuw kwam te laat. De zuurstof naar je hoofdje had gefaald. Je leeft als een teer plantje maar je bent hier bij mij, mijn kind Je leeft…

Ik laat een traan Voor elke nacht Dat je naast me lag. Ik laat een traan Voor elke kus Die jij mij gaf Ik laat een traan Voor elke passie die ik had En elk moment dat ik mijn problemen Bij jou vergat Een traan voor elk glas wijn Zo heerlijk koel Voor je liefde en je gevoel Maar vooral Voor mijn waanzin en verdriet Want ik geloofde…

Zo vrij als de bal vliegt door de lucht zo snel als mijn hart klopt in mijn keel zo zacht als de wind over het gras zucht zo mooi als ik de tegenspeler uitspeel zo kan ik me alleen voelen op het veld op het veld heers ik, ben ik de held…

Angst is altijd relatief maar ook altijd aanwezig het ontkennen van dit bijzijn is als het ontkennen van leven Oordeel niet over het onbekende maar leer het eerst kennen laat dan je gevoel spreken in plaats van het te ontkennen Revolutie is soms nodig maar vecht met woorden en wijsheid en niet tegen je vijand maar voor je vrijheid…

Het stinkt hier niet naar gewicht van groen geverfde genieën Een dun doek zweeft van half naar heel stok - buiten bereik Plant zelf de mast met de wereldvlag in je navel - wees vrij!…

En hij raast maar door en door zonder te stoppen pikt onderweg wat bagage op evenveel als hij verloor zelfs zijn eindsbestemming is niet zijn rustplaats hij gaat door voorbij het einde met een wisselende stemming niets kan het halt laten houden de rails zijn zijn enige weg na jaren neemt de snelheid af om te eindigen in het koude hij…

Het gebeurt nog steeds mannen aan de macht het gebeurt nog steeds vrouwen worden afgeslacht het gebeurt nog steeds bont en blauw komen ze tevoorschijn mannen aan de macht kinderen zijn de dupe als de vrouwen worden afgetuigd. Is het een wonder dat de kinderen verloederen is het een raadsel dat ze verharden? Mannen aan de macht en…

Wacht niet langer als hemellichamen zich scharen open armen jouw voeten ketenen vogelvlucht gewiekt verdriet het noorden wijst midden tussen de sterren jouw lippen die glans achter jou laat raden wat je zeggen zou voordat jij gekroond wordt wil je nu tronen mij zeggen vandaag ik heb je lief…

daar lig je dan wat moet je doen? zal iemand je zien? Zal iemand iets doen? Die jongens van school zijn al weg Je kunt je niet bewegen, niet schreeuwen om hulp... als er mensen staan durven ze dichtbij te komen, te helpen? teveel vragen... je raakt bewusteloos…

zonder jas loop je in de regen onbedekt, zoals je bent ik kijk naar je vanachter glas net als altijd, van een afstand geen pas neem je teveel en woorden zeggen je niets maar als onze blikken kruisen versta ik je eenzaamheid je bliksem bezocht mijn ruimte die deelbaar werd door twee mijn jas hangt aan je lippen stilzwijgend vrijblijvend…

en het tuinhek kraakt het kraakt tevreden alsof hij wist dat ik jou onder kersenbloesems of over pasgewassen kleren niet meer liefhad ik schrijf hennacirkels op je perkamenten huid blaas de zandkorrels van jouw wimpers toen zuchtte je diep en schoof de gele vlinderring om mijn vinger…

Geef mij een mes. ik wil deze zwarte zieke plek uit mijn lichaam wegsnijden. ik heb mij langzaam recht overeind gezet. ik heb gehoord, dat ik heb gezegd in een huiverend, donker beven: ik erken maar één wet: léven. allen, die wegkwijnen aan een verdriet verraden het en dat wìl ik niet.…

Onze liefde was een volle noot. De worm van de tijd holde haar uit. De passie brandde, gloeide, schroeide, doofde, verpulverde tot koude as. Armen strekten zich als takken uit en raakten niets dan kille lucht. Een bijl kliefde onze verbondenheid. Pijn schreeuwde uit al mijn poriën. Ik staarde uit het raam van het heden naar de weg…

Ik heb zo'n groot stuk hout, (de bast vliegt langs mijn minirok en hoge laarzen) als ik erin snijd denk ik aan jou: de nerven in het hout zijn je rimpels. De wind draait langs de glooiing van je armen en je benen, terwijl je hoogstwaarschijnlijk schreeuwt als ik je edele delen scalpeer. De bijtel, hard als mijn tand, ontvelt…

Weet je nog, Jetje, die middag, hoogzomer, jij onder de linde bij de hofpoort met het spel van licht en schaduw op je grote ogen, lievrouwkesblauw en over de gouden sproetjes langsheen je neus. Je lachte verlegen en boodt me een mandje met kersen die geurden naar zomer en spijt. We bloosden verlegen wat om ons kleine geheimpje. Die middag…

Opvouwen wilde ze de klanken bewaren en koesteren de trap was hoog lucht raakte net het laatste licht armen geheven naar morgen schreven handen nu het kerkhof was te ver van het amsterdamse bos toch liep het pad gelijk met de voetstappen struikelen kon niet meer ja zij wilde poedersuiker op haar pannenkoek…

de persvrijheid met de jaren wordt weer probleem de zwaarste loodjes bekend in het vak de erkende kringen neem die kronkel toch zelden nuchter schei uit mens lippen op elkaar het zijn doorbijters van voor de oorlog vaak een beetje wind verlicht zijn ze meest wel nu zit 't vast in die koppen velen komen nog wel echter niet…

Dit jaar geen zomer het jaar zonder licht slechts koude stilte in een vergezicht Herinneringen uit neigingen van gedachte kleurloze stormen razen over de vlakte Geen echo om naar te luisteren doodse stilte geen wind die kan fluisteren Afgesneden door liefde uitgerukte tongen gesloten oren ogen die kijken in een waas Ziend een fatamorgana…

Sancho, gedoemd zijn we ons pad te delen met de rotsen. Altijd turend naar de deinende horizon, steeds bedekt met stof. Sancho, op de heuvels dáár, ver vooruit, zie ik witgewiekte molens? Dansen er skeletten met wentelende armen? Ik wil rusten Sancho, hier in het gras en mijn loden hoofd in de koelte van de bergbeek dopen. Morgen…

mijn mildheid zal groeien als ik om mijn beperktheid lach en me niet teveel met het Grotere werk wil bemoeien ik word aardig voor mezelf dat zijn anderen ook voor mij ben toch zeker wel hier neergezet om af en toe te denken goh, wat ben ik blij…

ben ik jou wel waard als je ogen mij zoeken was toch onuitgesproken gebaard in reeds vervuilde doeken wat zie je toch in mij met je zachte ogen wie staat er niet voor jou in de rij alsof ze naar je toe worden gezogen mijn voelen heet denken in onbewaakte ogenblikken maar jij hoort stille wenken achter mijn lach van snikken je schenkt…

vrede wees een apotheker niemand kan aan je tippen weet het zeker je bent van ongekende klasse geef oorlog tabletten om de wereld te ontsmetten het universum in hapering geef het een medicinale versnapering geef het weer beltegoed om te horen en luisteren laat de oorlog achterwaarts tollen en vrede als dominosteentjes vallen…

Ik loop langs de oude school, een omweg om weg te zijn uit 't spinrag en de nevel in mijn hoofd. De sneeuw was nooit zo wit als toen wij kinderen samen en hoe samen, de verse sporen liepen, de tijd vooruit, naar 't groene poortje aan 't einde van de straat. Vergeefs zoek ik de weg terug, voor altijd afgesloten.…