Alle inzendingen, jaar 2006, week 25

In klamme droom zoek ik Een harnas te ontwerpen waarin Niemand me kan treffen, bouw ik Schuilkelders in lood, huil ik Om een idee een woord die zouden Een zachtaardig dier verwekken. 's Morgens schijnt mijn angst misplaatst. De bomen staan er rustig en zelfzeker. Even zelfzeker haten De kinderen elkander. Een bang mens stemt de buren…

Een poëet, die zich altijd verplichtte, teneinde z'n werk te verlichten, een fles aan te spreken, verrichtte het openen beter dan 't dichten.…

toen hoorde zij en viel in twee uiteen de een liep weg en stierf daar woei de wind doorheen de ander bleef met opwindmechaniek danste als ze dansen moest lachte, liep leefde, sliep nu vele jaren later zoekt zij naar haar, die stierf maar vindt haar niet want langzaam is zij teruggekomen zwerft bloedeloos, ergens rond haar hart wachtend…

soms is de twijfel daar en legt een laatste hand aan loodjes ja daar waar ze niet horen en veel te zwaar je balanceert op strakgespannen draad het vangnet geeft geen raad voor als het misgaat in vertrouwen dan voel je weer de oude pijn er is geen veiligheid alleen eigen vrijheid geeft je kracht om altijd weer jezelf te zijn…

Wat zoek je hier; een stem, een ziel, een woord van troost? Wat zoek je hier; herkenningstekens? Of enkel maar wat fijn plezier? Wat zoek je hier? Ik weet het niet, maar vind een mens net zoals jij, met weemoed en met vragen, met zingen en met klagen... met soms een klein begin van iets te durven wagen...…

Ik was nog jong en zo verlegen Toen jij ineens voor mij stond Ik was gehuld in hartjesregen Keek je aan met open mond Wilde mijn hart bloot gaan leggen Ik wist het zeker deze liefde is puur Toen ik jouw stem hoorde zeggen Heb jij misschien even vuur Dat vuur heb je gekregen En je sigaret die was goed aan Maar daarna ging je je eigen wegen…

Verpletter ons doordring! zoek de diepste aderen pomp met krachtige hartslagen dring door met liefde doordring ons!…

Je bent dus voetbalgek tot in je nerven Als Holland ijvert voor de Wereldcup Zet jij je zinnen op een superwup En ros je zo een achterruit aan scherven De TomTom vergeet je weg te grissen Want de weg, die ben je kwijt, dat kan niet missen…

natuur zoveel omvattend je zit er in je kijkt er naar alles gaat van zelf buiten je om in Amstelveen helder groen de plas een laagje dun vernis plots hoor ik utto utto utto die ik over het hoofd zag rechte lange oranje snavel licht bruine vlekken oranje nekje hoog rank op stelten meneertje Grutto heel vreemd jij weideling broedt…

bij het ochtendgloren dippen je lippen mijn ogen hibiscusrood het daglicht kriekt met witte woorden je glimlach open teder schuift de geur van oleander en jasmijn door het halfopen raam onhoorbaar plooit het lippenrood zich open op je mond mijn vingertoppen speuren de kleur van stuifmeel in je haar.…

kleine witte kiezelstenen zo zorgvuldig neergelegd bloemenkransen zijn verdwenen verstomd de woorden hier gezegd boeketje rode rozen enigszins verregend veel te vroeg verlept tonen de liefde van je gezin voor wie je trouw gezorgd hebt bladeren dwarrelen naar beneden bruin en geel dekken je teder toe verbloemen hoe je hebt geleden rust…

In alle eenzaamheid zit ik hier dan Niemand die me troosten kan Ik ben alleen met mijn verdriet En alleen als niemand me ziet Geef ik me over Over aan de tranen van vandaag De tranen van gisteren en van morgen Al het leed en alle zorgen Laat ik gaan En dat gaat niemand wat aan.…

mijn pen drupt inkt laat zinnebeelden vloeien op papier soms ontaardt een vlek in een sierlijke illustratie een prettig perspectief met een voelbaar reliëf soms is de inspiratie net abstracte kunst blijft de vlek te vaag hangen in mijn hoofd geef ik slechts een vlaag van wat ik werkelijk zie ze zeggen wel eens je bent zo goed als…

ik wil spelen spelen in de tuin een schepje een emmertje zand water zonneschijn is alles wat ik nodig heb de tuin met speelgerei de schommel ging te hoog voor mij ze grijnsden om mijn angst de draaimolen werd opgezwiept ik kneep hem als een dief zo bang ben ik nog nooit geweest de wip leek rustig in bewegingen met drie ging het al…

Ik hoor ze, de windsnaren spelend in de opgang van het woord akkoord dat ze transformeren naar hogere sferen, de dagen lichter maken, draden stof geven tot zweven. Ik voel ze, vleugelslagen albatros engel adelaar laat me kennen en ik ben daar waar het zwijgen er toe doet.…

Boerenweide zonder psalm. Wandelstok drukt up-to-date als een joystick in op de inzoomtoets van stoffig grind. Voet voor voet voor andere voet rupst de mens naar zijn walhalla van het geheugen. Wei en werk zijn jeugd. Onherkenbaar dezelfde gebleven en moet zich enkel haasten om tijdig het draaien van de aarde aan zijn laars te lappen. Is…

in het voorbijgaan groet ik je even gewoon een knikje niets overdreven vandaag geen zin om te delibereren spoed huiswaarts met rasse schreden voel me niet te min om Oranje te eren wat is het leven dan simpel verstand op nul lekker snoepen bij de buis we worden kampioen ik weet het zeker en nog wel met vlag en wimpel…

Binnen klinkt zacht de canon van Pachabel de meeuwen juist gevoed dansen hun godendans duikend naar brood stijgend op muziek het sierlijk ballet heft mij op in een tijdloos toeven in de harmonie van betovering eindeloos lijkende minuten geniet ik het samenspel tussen techniek binnen en natuur buiten zo gracieus en vol…

ik houd mijn hoofd boven water watertrappelen blijven drijven ik voel me langzaamaan verstijven ik houd mijn hoofd boven water blijf kouwelijk op mijn plaats ik probeer nog ben al veel te moe ik houd mijn hoofd boven water voel het leven langzaam glijden watertrappelen blijven drijven --------------------------------- (dichtvorm : rondeel…

Gezeten aan de rand der sloot het klein gewriemel der insecten schouwend zo ogenschijnlijk zonder doel -`t insect zo nietig en zo klein zij vraagt niet wat het nut kan zijn van `t zwoegen deze dag maar doet wat ze vermag- wordt ik bewust van het zinloos lijkend gekrioel van `t eigen steeds terugkerende verliezer zijn gevoel dan komt…

Leder raakt de paal scheve voet, doet me schichtig ontwaken 'Robbie Rensenbrink' in den morgengloed Ook 'Dennis' maakt me weleens wakker, zomaar midden in de nacht,'Bergkramp' in mijn linkervoet 'Diego' laat me rustig slapen van hem te winnen maakt ‘t dromen voor altijd goed -------------------------------- W.K. Gedicht…

-voorbeschouwing- je was geweldig toen je zei die zon schijnt morgen ook nog wel vandaag blijven we binnen gisteren heb ik je teveel gemist om nu een buitenspel te spelen -in de selectie- een kick-off had ik niet nodig om de voorhoede te bevrouwen jij volgde me zonder reserves naar –wat ik toen nog dacht- het doelgebied van deze dag…

(voor die zwijgende groep mensen) Als als de stilte hier zo groots aanwezig zo groots in stil zijn in pijnlijk zwijgen als die stilte doorbroken zou worden met wat ik te zeggen heb met wat ik uitschreeuwen wil wat zou het dan stil zijn in mij die machteloze strijd van woede uit liefde alle liefde om jou, HET WAAROM TOCH,…

Joop was 56 toen hij zijn ontslag kreeg zijn leven was daardoor totaal niet aan duigen stond zelfs van geluk te dansen en te juichen terwijl hij zijn verleden even ontsteeg. "Geweldig nieuws, mij hoor je niet klagen, aangezien ik net uit het ziekenhuis ben ontslagen." ------------------------------------------- (Uit een steekproef onder…

Is het angst, een ontembaar verlangen. Hoe leert mijn hoofd wat het hart klopt. Is het angst om me in jou te voelen. Door je huid kruipend naar binnen. Zoek naar de ogen die het leven zien. In een kamer vol spiegels, de weerkaatsing waarin ik de waarheid zie. De leugens in een lege hand, gebroken beloftes, lijsterachtig…

Buiten mist. Het ratelen van de wielen verhult alle geluid hierbinnen. Ik kan niets meer horen. Blikken ontwijken me, naamborden ontglippen me. Op goed geluk moet ik er straks uit. Het is er weer, dit stollen, na langdurig het hoofd te hoog te hebben gedragen. In mijn bagage, mijn dagboek, ontvleesd verleden, een herbarium vol bladskelet…

en weer geen scheiding in je haar ik wil je weten je meten in die korte krullenkop nooit raakt de spanning daarin op het zijn je ogen die in blauwgroen de wereld in een lach gedogen parelwitte tanden bijten zich vast in wat er is voor handen jij gaat je eigen gang bent niet bang om op je bek te vallen laat anderen maar brallen…

het hart is de magneet die hersens samenbindt en zenuwstelsel staaft beenderen van staal harde kern van het lijf in het betonnen omhulsel de harde huls schraagt gevoelens flitsen heen en weer gedachten ordenen niet meer slechts langzaam komt de spirit van de wil vrij uit hardend beton vormt stevige ideeen over de zin van lijf…

Een engel, stil, haar hoofd gebogen Puur en zuiver in haar zijn Zwarte doeken, rode tranen Ze voelt een diep intense pijn Huilen is haar stille antwoord Op haar lijden en verdriet Ze wil graag dansen, zingen, leven Ze wil wel maar ze kan het niet De Duivel uit haar diepste wezen Troost haar in haar diepste pijn Daar waar God haar heeft…

Ik kon alles zien door de glazen ruit mijn zicht in gretigheid vertroebelend als adem condens vormt, en mijn vingers afdrukken achterlaten in een poging door het raam te tasten, naar wat in morgen ligt En toen de deur eenmaal open ging vond ik zoveel - te vroeg…