Alle inzendingen, jaar 2006, week 32

Hij zag haar zich ontkleden bij het meer Haar lijfje een en al beweging Hoe fraai was dat in zijn beleving Al wist hij zijn conditie klote weer. Frustrerend om daar zo staan loeren Zijn rampenjongeheer echt niets meer waard Die rottenis door ouderdom verklaard Dus nooit meer hoeren en/of snoeren. Kort zag hij zich weer als een jonge hengst…

Voorzichtig tasten met woorden met blikken met vragen en nieuwe akkoorden die mij raken verstrikken in ons warme net heel langzaam nader je steeds dichterbij driedimensionaal op mijn netvlies zó mooi de nacht de dans maar vooral: jij in het diepe duister gloei ik na blijf ik leven duizend gedichten in mijn…

Als witte duiven eens vlogen overtuigt geïnspireerd rond de aarde in grote bogen in de vredesvlucht witte veren lieten vallen op ieder land en continent als godenoffer mensen flora fauna had verbonden met een gevlochten lint van vredesveren…

wil je scheuren? scheur dan! dat ik in snippers val op natte grond weer samenklonter lelijker, vormlozer nog bozer dan ik was niet meer te versnipperen breekbaarder dan glas…

(de ambtenaar slaat terug) in antwoord op een tiental uwer brieven waarin u telkenmale boosheid spuit aangaande een gemeentelijk besluit inzake het hanteren van tarieven ontken ik de correctheid van uw grieven de aanslag klopt tot op de laatste duit dus stop met het gemekker en gemuit wij zijn geen bende harteloze dieven en traag, geachte…

de laatste vrijgezel roept zijn vrienden op het feest volgen zijn geest onvoorzien op het einde van zijn dag de enigen nog half overeind het vocht heeft gevloeid overvloeiende beken vergetelheid ter ere van de nieuwe sensatie uit twee voortaan te bestaan niet langer hij en zij maar zij gebei de flarden linten aan de tafels lijken verscheurd…

misschien omdat jouw gras even groener leek of omdat ik jouw woorden die ik hoorde onzuiver maakte naar mijn eigen toon stemde mijn gevoel het 'altijd al geweten' over of vertroebelde mijn verstand door het licht die jouw ogen uitstraalden, waar ik zo van hield de dagen met jou leken zomers zonder jou is het nog net geen winter het is goed…

De liefde is de grootste straf Die God ons heeft gegeven Maar die niet weet wat liefde is Heeft nooit iets aan zijn leven De liefde maakt ons allen dol We vechten om elkander En als we moe van `t vechten zijn Dan nemen we een ander De liefde geeft ons moed en kracht En lust in onze ogen Juist als we vol vertrouwen zijn Dan worden we bedrogen…

Ik wil weten, ik wil weten Wat er in jouw jaszak zit Lucifers, een elastiek, een appelpit? Hout of touw, de nieuwste hit? Verzamelkaartjes, Pritt correct-it? Koek, snoep, zwart op wit? Schelpen, spijkers, siliconenkit? Kom op, kom op met dat geheim Punaises, knikkers, een tube lijm? Een gevoelig, strikt persoonlijk rijm? Een pad, een kikker…

Vandaag Val je niet Op Iets of iemand Trekt je op Tot boven het maaiveld En tot je verbazing Zit je kop er nog op…

Reizen maakt je formalist. Je bezoekt de buitenkant van de dingen, geen innerlijke zaken. Op de hotelkamer sla ik uit verveling een mug dood. Me ervan bewust dat elke herinnering een toevalstreffer is. En 'n vriend knipt gaten in het wandkleed om later de puzzel van z'n geheugen met een driehoekig geveltje aan te vullen, zodat 'n logisch,…

ik zag je verdwijnen in de gouden lijst van vrijdagmiddag verschijnen heb een spiegelbeeld gekocht je lacht de ander toe die met het kaartje speelt de prijs was geen geruststelling ik heb jou er niet mee verveeld antieker lijkt het beeld dat jaren ouder schijnt het valse licht speelt parten alsof het zonlicht zo verdwijnt onwennig…

De warme zomer van mijn leven werd beëindigd met een enkele zin je kon me niet meer je liefde geven omdat het even niet meer ging Toch is het gekke van dit alles dat het me eigenlijk nauwelijks deert het lijkt alsof mijn eerst nog lege hart zich tot iemand anders heeft gekeerd Ik geef toe: ik lijk je soms te missen maar het is niet 'jou…

Hij dronk whisky aan de bar zonk na elk glas verder in zijn weemoed zo zag de violist die werd getroffen door ‘t intense dat bleef kleven toen hun ogen even samen kwamen en de stilte zwol toen tonen melancholisch vol emotie trilden als een onbekend verhaal duizend maal verteld maar nooit gehoord daar de intentie van het woord…

Bedoeling is dat men met jamben werkt als men heel graag een snelsonnet wil bouwen? De actualiteit nogmaals herkauwen? Wat sluikreclame? Sluw, onopgemerkt? Meer vragen resten mij: wat moet men doen indien men geen teevee heeft en geen poen?…

Klassieke snacks zijn minder populair Men heeft niet zoveel trek meer in kroketten Of zin om frikandellen weg te zetten Wat lekker is, dat haal je toch van ver? Maar binnenkort gaan wij weer heerlijk happen; Dan komt de pepernoot weer in de schappen!…

op zoek naar roomse wortels stuit men al rap op de blauwe monnikskap oh la la verleidelijk fleurt ze rank ultraviolet gekleurd de wortelstok is wel medicatief maar slechts verdund en selectief bevat bovenmatig giftig alkaloïd gebruik het als leek vooral niet…

Taalkunstenaars zijn meesters in het verkrachten van eenden ontluizen van kamelen met zere hoofden het krabben van katten en krullen zetten bij kaalgeplukte kikkers het opnieuw insteken van veren in de kont van het paard Zij vreten zich vol met letterbrij van opgeklopte verhalen en verdichtsels vol ongezouten klappermansnoten om…

Als er hoop gloort aan de horizon gloorde die dan niet vandaag? Dat wilde ik even weten dus stel ik deze vraag. Maar de horizon is zo ver weg, dus wil ik dat men me zegt dat de horizon helemaal zover niet is. Want als ik hem zo grijpen kan is de hoop nabij.. Niet dan?…

moeizame woorden verlaten mijn mond die nog droog is van dat vele praten mijn hele leven gepraat niemand ontroerd maar nu... weer praat ik iedereen ontroerd koude tranen waarom? mijn woorden heel normaal afscheid voor altijd…

Haar laatste wens te willen leven werd niet gehonoreerd. Haar laatste wens te mogen blijven werd niet gehoord. Hun laatste wens haar verder lijden te besparen werd uiteindelijk verhoord en zo stierf zij op de krankzinnige jonge leeftijd van zeventien lentes jong….…

ze zijn in de maak net zo lang tot ze de smaak van onvergetelijkheid zullen overtreffen ze neuriën een melodie niet eerder gecomponeerd die zal blijven hangen als een luminescente ballade zonder slotakkoord maar het stemmen zal duren tot de boventoon zo helder is dat grondtonen spontaan verschieten van kleur als passend decor…

je kent mijn woord het spreekt soms lieg ik even om de waarheid te bewegen niet zo hard voor jou te zijn je hebt mij bloemen laten zien een stil boeket van pijn geleden door herinneringen die je slopen je ogen vragen wie ik ben mijn hand voor jou achter mijn rug breekt rozen de kleuren heb ik zelf helaas ook niet…

Ik zag door het open raam een hemel vol met sterren 'k ben opgestaan en ging naar buiten waar niets het uitzicht zou versperren Ik hoorde bladmuziek van bomen het zachte ruisen, een fluistering ik hoorde krekels in het nachtelijk uur genoot van geluid en schittering Dit is een nacht om van te dromen ja zelfs wanneer je wakker bent…

Ontwijk mijn woorden Ontvang mijn blikken Laat het een klank zijn Als regentikken Luister, mijn woorden Ze bespelen het raam Ik hoop dat er ergens deuren open gaan Negeer mijn woorden Laat ze buiten staan Vervang mijn letters of zet ze anders neer Luister, mijn woorden Ze fluisteren mijn naam Ze kwamen vanochtend uit mijn hoofd…

Ik schil patat denk onderwijl zou zij nu ook aan 't schillen zijn? Zou zij net als toen denken: wat sta ik hier te doen? Mag ik even wat raad geven. Zelfs het jatten van patatten doet anderen leven.…

De glansrijke lach van Caprera bij maanlicht! De pretoogjes van de sterren en de geur van magnolia. De hartstochtelijke kussen van een Italiaanse vrouw. Toen ik in de verte ook nog eens ´Un bel di´ van Puccini hoorde waren al mijn zinnen ècht begoocheld!…

Onder nazomergloed trilt de weide in de weide trillen de gloeiende bloemen in mijn ogen de gloeiende bloemen een gloeiende bloem een groeiende bloem zoem zoem loeiende bloem groeiende bloeiende ogenbloem in de bloem zoem zoem wil ik zijn zoem zoem in de zuchtende…

in de ziel verzwegen zo droom ik mijn dromen als verloren regen op een afgebroken twijg waar jij nooit zal komen of zeggen wat ik moet doen in het stille ongestoorde van mijn ware wezen de eenzaamheid vermoeit maar laat me klein en gebogen groeien aan de schaduwzijde van het toegetreden groen…

Na zestig stukjes op het proza tabblad houd ik het graag een poosje voor gezien. Voor u en mij wordt snelsonnet misschien Een uitgelezen, grappig stukje kladblad. Wat een gotspe, welk' verkeerd gerichte lef… ’t is kunde wat me nog ontbreekt – heb slechts geduld met deze ‘F’.…