Alle inzendingen, jaar 2006, week 6

De krant van heden morgen bleek een doekje voor het bloeden; "Hartenkamer na geruime tijd van leegstand ontdaan van al het goede. Cupido vond een levensloze jonge vrouw, haar gezicht nog vol van woede. Met zijn pijltjes van liefde perforeerde zij haar hart, nadat overspel hetgeen bevestigde wat zij in gedachte al een poosje vermoedde.…

ze wonen er, mijnheer dat doen ze al jaren in huizen van karton rond straten zonder steen ze warmen zich, mijnheer verkleumde handen tegen grauwe wangen ingevallen waar loosheid in liefde speelt en soms lachen ze, mijnheer met het getinkel van een stuk dat glimmend wordt aanvaard voor een stukje brood morgen ze zijn er, mijnheer dat…

je hoort bij me nu ik je ken, dood je was een vreemde en ik was bang, dood blijf nu maar en troost me, dood ooit zal ik jou achter me laten…

in het verpleeghuis elk een bed alleen op zaal op reis naar huis -…

Voorlopig schaats ik naakt en alleen op het ijs Mijn bloed sijpelde weg uit mijn gekromde aders; Mijn geest boog zich neer voor mijn dorre kaders Eén ding weet ik: ik sta op de tocht, maar ik besta. ----------------------------------------------------- Geschreven door mijn overleden vriend 1983.…

twee mensen staren elkaar aan sprakeloos maar hun ogen vertellen des te meer later verdwalen vingers in het boek vol dromen zinnen open en bloot leesbaar op papier over mensen en halve goden geen valse wensen het heeft immers nooit aan het zwijgen gelegen nu rest slechts een blad vol lege letters onmacht op papier…

Niet kunnen praten, en toch iets zeggen. Door een boodschap, iets willen uitleggen. Niet ziek zijn, en toch ziekelijk voelen. Door medicijnen, je gevoel verkoelen. Niet gedood willen worden, en toch jezelf vermoord. Een roep om aandacht, die te laat werd gehoord.…

Je bent er al zo'n tijd niet meer En toch verschijn je telkens weer, Als iemand even aan je denkt Of je een moment aandacht schenkt. Niemand zal je ooit vergeten We hielden veel te veel van jou. We zullen altijd weten, Dat jij ons nooit vergeten wou...…

warmte in blikken vingers die schikken in elkaar draaien handen die aaien en van vandaag even schrikken haar uit je ogen speels zijn de vlagen die lokken verleidelijk langs je hoofd laten jagen beteugel mijn storm ik zal bedaren boei met je liefde mijn handen en kus de gevaren tot we de tijden vergeten niet meer weten…

je lest de dorst stilt de honger luwt mijn woede en geeft weer zin ik voel me bevrijd als jij langskomt schep ik ruimte voor jouw plaats ik verruil mijn stad zoek nieuw leven ik maak me zwanger door jou te wensen als je roept sta ik op streef ik een dag voorbij de moeheid die kwelt en verwart…

Dit verschijnsel is mijn verzinsel: Een land met bovenop veel sneeuw Met grijsgrauwe ontsnappende wolken Met een paar wolven op zoek naar de maan Als ik mijn ogen dichtdoe Hoor ik hun hongerig gehuil Maar in de werkelijkheid – schijnt de zon, Het is 20 boven nul Ik lig in het water En droom.…

de zee daalde en steeg als de adem van de maan rond mijn lichaam leek zij de armen van de aarde zij koesterde en had mij lief en er was geen duister haar witte schuim verlichtte steeds die lange nacht mijn hart sloeg het trage ritme van de deining ik rustte in de branding toen mijn voeten weigerden en sliep in het warme zand waar zij mij neerlegde…

ik ben in wezen goed in zijn beter maar in worden het best…

Poeder en lichtluchtige stappen wit Doorlopend handjes vast en koude wangen Afdrukken waaien weg en gemoederen verhit Decemberlucht zaait vlokken tintelend verlangen In de verte gloort warmweeïg eikenhout Tussen ons dooit geilvuur op Handen onrustig omvatten hartgeklop Aan de top verliest romantiek van stout Omgeven door dennengroen…

Op de dag dat mijn moeder tachtig jaar wordt, lopen we samen in de donkere avond door de straten van mijn jeugd Zoals eens mijn moeder mij bij de hand nam, ondersteun ik nu haar terwijl we teruglopen in de herinnering van de tijd Een winterse hagelbui drijft ons onverwacht in de beschutting van de bomen in het park waar ik haar bescherm…

de dag verdwijnt in stille zuchten verdiept het heelal door een spectrum van gedichte kleuren zwarte veren van de droomvogel klapperen nog zij dragen het leven in ivoren tinten verheffen de nacht…

Ik trek niet langer aan de sleutel van het slot het beheerst niet langer mijn leven ik ga er niet aan kapot. Je had het zover kunnen krijgen en je was al een eind op weg door liefde werd ik gevangen en dat was voor jou de grote pech. Het verleden heeft mij groot gemaakt en buiten dat veel geleerd nu weet ik immers ook beter van vroeger…

De lente kent een vroeg begin als de zon even wil schijnen weeft voor mijn raam de lentespin zijn nog tere web, maar vlug als het even mee wil zitten voor een te vroege lentemug…

Hoe zijn wij zo druk over tekeningen, symbolen, cartoons en berekeningen, daar alles van waarde toch weerloos moet zijn, de DADEN slechts tellen, hoe groot of hoe klein. Laat ons dan maar pogen mekaar te verstaan, want anders dan is het misschien gauw gedaan!…

Toen de inspecteur de verdachte verhoorde leed het na vele uren geen enkele twijfel dat de man de vrouw niet had kunnen vermoorden omdat hij tijdens die daad bij zijn moeder zat. Soms is het leven heel erg onrechtvaardig: want wie wordt nu wel met de vinger nagewezen? Ik zag het op de televisie en dat is weliswaar een medium dat de waarheid…

bij de eerste tonen opent hij zijn ogen beweegt zijn hand gelaten mee maar bij de laatste koorgezangen dooft zijn gloed in eigen leegte fluistert zijn lijf een zacht vaarwel…

Er is een stil verlangen dat groeit met iedere dag, ik heb je nog nooit gezien maar begroet je met een lach. Er groeit nu digitaal een band tussen twee hele mooie mensen met ieder hun eigen verleden maar dezelfde toekomstwensen. Wij maken nog een afspraak om elkaar voor het eerst te zien om elkaar te spreken en te horen, ruiken…

Men kwam en ging. Men was en bleef die nam en gaf. Die bad en at. Bezat. Bedreef. Men las. Men schreef. Men nam en ging. Vernam. Vergat. Je kwam en ging. Je was en bleef die nam wie nam. Die gaf wie gaf. Het was te geef. Ik las. Ik schreef. Je ging. Je gaf. Gaaf en onaf. --------------------------------- uit: 'In een mum van taal', 2002…

een oude man gaat niet werken die laat je met rust op zijn kamer met zijn zwijgen en verleden zijn potje pruttel op een petroleum pitje praatje pot bij van Vleutels Petroleum Handel voorbij Smit Paardenslager met een tasje zwartvlees en weer naar boven via het stoffige trappenhuis zo’n oude baas zal dan ook sterven, ongeschoren als…

ik slijp briljant jouw diamant jij koolstofde geluk door druk en laaiend vuur je kernde volmaakt structuur setting is uniek door eigen vormgeving wij hebben elkaar lief…

voor hen die sterven laten er paradijzen zijn waar geliefden spelenderwijs opnieuw verrijzen en gezamenlijk zachtjes zweven als witte zwanen met late avond droommuziek…

Vandaag kocht ik rode rozen toevallig staken daar geen vragen ik droeg ze onder mijn rokken zonder dwang of reden vandaag kocht ik rode rozen…

Soms komt nooit dichts bij huis oogt als verdwaald bijna vanzelf komen dwarrelen met de aangevroren mist als een feeërieke vleier is onze winterverwarring louter dit zijn momenten als een beetje thuis deze witte wereld wijds van klein…

beeldenstorm, religieuze razernij in een glas water schertsende schets, lam god's is lam geslagen de pen te diep in vitriool voeten treden kortzichtig de vlag van vrijheid, signaal van deze tijd hoogachtend, uw dienaar…

weet jij wat liefde is vroeg ik toen het zicht verbreedde in de straten van de stille stad jij knikte wriemelde aan mijn oren en vroeg of je mocht ontwaken in het licht van mijn ogen je nam me voorzichtig bij de hand leidde me door de eeuwige woorden van Jan Hanlo en Andreus en zei : zo meen ik dat ook liefde is ik las en las…