Alle inzendingen, jaar 2007, week 18

“Buitenzorg” heet “Bogor” nu “De Plantentuin” noemt “Kebun Raya” Nog steeds groeien de bomen de hemel in en verscholen in een bamboebos, het aantal van een en veertig graven waarvan de stenen zwarter ogen, de tijd heeft hier gerust Elisabeth Charlotte Vincent ligt begraven gestorven aan de gevolgen van haar verlossing van een bij de geboorte…

een verlaten weg in de sloot ligt haar ontzielde lichaam onder het riet levend óf dood géén sterveling die het deert en ziet...…

Twee mannen ontmoeten elkaar De één stelde zich voor en zei, ik ben Hagenaar Dat is toevallig zei de ander, Ik heb een aantal panden daar Zodoende maakt mij dat eigenaar Kan ik daaruit concluderen sprak de eerste vrij Als ik uit Den Haag kom, komt u dan uit een ei ?…

weer heeft de zon zijn rood de sloot een laatste rimpeling gegeven de dag is dood maar in de nacht ontwaakt het tweede leven de schaduwen van licht gaan dan hun feesten geven de maan schijnt zonder zicht stilte jaagt de angsten aan donker kruipt uit holen vals sluipt onguur naderbij witte ogen zijn partij ze roeren zich en woelen…

Ik heb geen cadeautje en jij bent ver. In het park zag ik die, omgevallen en toch nog levende, kastanjeboom vol met kinderen, lachende, huilende schreeuwende, kinderen in zijn kroon, kinderboom met jouw geduld, mijn moeder ..en weet, er is bloesem op die omgevallen kinderboom, kinderbloesem, mijn moeder als kristallen belletjes in…

hier ligt ze, de nestbevuiler de hond die beet in de hand die hem zo trouw heeft gevoed van pup tot volwassen en toch, wat is er loos er is geen houden meer aan gij zult zwijgen, inslikken wat te heet is in uw mond uw tong verbranden, de waarheid ligt niet in uw kamp, een andere bal is aan de rol en zo verdwijnt het kleintje de lak…

Je praat met de engel Je lippen weven elk woord De duivel ligt te slapen Maar elke zin wordt gehoord Je danst met de engel Je schoonheid een lied zonder eind Veren trillen van genot De duivel geeuwt, z’n slaap verdwijnt Je flirt met de engel Elke streling een avontuur De duivel wordt wakker Door de hitte van je vuur Je verleidt de…

Je sluit je ogen In de diepte van je fantasie Vindt je bescherming Je bidt of het zo mag blijven En je zwijgt Dan de klop op de deur De realiteit scheurt je los Je schild ruw verbroken Je ogen kijken angstig op En je zwijgt Waar is mijn poppetje? De vraag voorafgaand aan de pijn Kom bij me zitten En ja gaat, vechtend tegen tranen En…

Het sprong zo lekker van die derde ring. Doch volgens de gemeentelijke regels besmeurde men daarbij te veel de tegels, zodat men toen tot sluiting overging. Maar straks komt er een bord met: ‘Vanaf heden kunt u ook via tráppen naar beneden!’…

glurend door mijn wimpers zie ik je gevat in blauw oogverblindend uitwaaierend naar wat je maar kunt raken door jou laat ik me verleiden al het stof te laten dwarrelen zodat je vrij kunt spelen kleuren waar je wilt om licht te verdonkeren sluit ik de luiken en in totale overgave ontvang ik je op mijn huid…

Met hoop en twijfel, luister ik naar je warme stem In één blik vang ik het licht van je gedachten met de mijne vervloeiend in een betoverende zonneboog. Even dacht ik dat jij….. Even… Ik kijk naar je Neem je volledig in me op en herhaal stilletjes je woorden…

Opnieuw een ster ontdekt uiteindelijk uit twee bestaat Zij blazen zich op in fel licht al zeventig dagen vergaat want anders niet ontdekt Zoveel helderheid die in het donker verdwijnt opgemerkt aarde bereikt De passie van een ster is het lichtsterktse te zijn het duister voorgoed weggejaagd, op de vlucht…

Het was mistig, om mij heen. Er was wel een weg, maar ik zag hem niet. Ik leek te verdwalen, in een wereld waar ik geen hand voor ogen zag. Ik liep daar niet alleen, Kwam allerlei mensen tegen, of liep hen voorbij. Maar niemand kon mij de weg wijzen. Niemand wist wie ik was. Tot op het moment dat jij, daar liep, en naar mij…

middag in het dorp kortstondig klokgeluid dakpannen glimmen loodrecht mikt de toren naar de zoele zon stokoud zucht een linde op het pleintje het is alsof de stilte zijn stam afkluift over de kasseien kruipt niet een gerucht binnenshuis schudden stemmen het overschot aan woorden uit…

alcohol gedronken beschonken bijgeschonken denk melancholiek de lieve woorden naast mij ligt het amourette vuuravontuur verlicht straalbezopen stomdronken weer bijgeschonken hoor lieve woorden in ondergang.…

zij danst lopend door de straten van mijn huis en vangt mijn zingen in het zuchten van een ruis die langzaam uit mijn longen breekt en papieren woorden van haar roze muren weekt…

hoe tevreden kan ik zijn als jouw wereld niet de mijne is mijn wereld een gedachte en wij beiden niet bij machte die toestand te veranderen gelijk miljoenen anderen…

Ontbijt op bed en een cadeau. Dat hoort gewoon nou eenmaal zo. Want het is lekker moederdag. Zodat ik jou verwennen mag. Beschuitje, kopje thee erbij. Gekookt of een gebakken ei. Ontbijtkoek en een bord patat. Heb je nog niet genoeg gehad? Een grote schaal met frambozenijs. Rozijnenbrood met heel veel spijs. En heb je dan genoeg ontbeten…

Iedereen is op weg, ergens naar toe, iedereen heeft haast, zelfs de blaadjes op de weg, die hun weg naar beneden al dachten te vinden, ze dwarrelen en bij een forse windvlaag schieten ze er als een pijl vandoor, alsof ze worden achtervolgd, maar de enige die vat op hen heeft is de wind en zo lijkt het, dat zelfs de blaadjes haast hebben…

al draai je niet meer mee in het spel op aarde je blijft voor mij altijd van grote waarde ik zal je koesteren in het besef dat je niet meer leeft ik zal je liefhebben zolang de rivier in mij tranen geeft…

Mijn liefde is vervlogen, heel zachtjes uitgeblust. Geen hand meer op de mijne, geen mond meer die mij kust. Geen lachjes uit de verte, geen hand meer door mijn haar. Niet meer samen zitten, en kijken naar elkaar. Er vallen nu geen woorden, er is geen ergernis. Maar ik weet nu uit ervaring, hoe eenzaam eenzaam is.…

Onder het huis vreet schimmel aan de palen waaraan het fundament is vast gemaakt boren torren in het dakgebint dat kraakt tracht de stormwind het neer te halen. Nog even en het geraamte draagt niet meer het huis zal niets meer zijn dan een berg puin overwoekerd door de wildernis van de tuin heerst weer natuur waartegen geen verweer.…

Kloppend hart als een woeste zee. Gevaarlijk maar toch wil ik met je mee. Gevoel van een warme zomerbries. Dat zorgt ervoor dat ik voor jou kies. Weet niet of je hetzelfde voelt. Hoop alleen dat je weet wat er wordt bedoeld. De stilte zonder jou oorverdovend. Mijn woorden over jou alleen maar lovend. Gevoel van vallen in een eindeloos…

ik fiets een dijk aan weerszijden de zee waarvan de golven hoorbaar beiden kanten de helling aan slaan zijwaarts duwt mij de wind de handen stevig aan het stuur trap ik de pedalen die niet vloeiend draaien vanwege een knik ik druk zwaarder door mijn voet en schiet dan even in het luchtledige enzovoort en telkens waait mij een harde wind…

"overvallen door de stilte en omringd door het geluid, zag ik de onbenulligheid van de strepen op het parket, en ik besloot te blijven, omdat de stilte mij vertelde dat de angst ook onbenullig is"…

De Harense kak is zéér bescheten ze blafte over honden met lange slagtanden zonder tuigen aan te brengen viel het mij op hoe zeer zij terug beet een kleine aangelijnde gedachte zo stond zij voor mij goed op haar strepen haar schapenvacht gleed vals beschamend van de schouders een naakte waarheid restte haar ware gedaante het wufte…

Ik kleur de hemel kakelbont gewoon zoals ’t mij zint geel blauw en rood wat zwart een bloem misschien een mond Uit velden maak ik bossen met bomen aller soort sterke zwakke levende dode alsof mij dat ooit stoort En in verlaten duistere steden doe ‘k alle lichten aan grote kleine heldere donkere zoveel als er bestaan De (wereld)pijn…

op de dam dacht ijzeren hein ook al is thuis goedkoper ik blijf een kroegenloper op dus naar het rembrandtplein hij wrong zich op lijn negen tussen een keur aan wijffies met weinig om d’r lui's lijfies ter wrijving niks op tegen hij sprak ik voel hoor zie veel drang uit de provincie geniet met mij het levenslied helemaal van de betuwe…

Op een dag door de verrekijker gezien uit de serre van mijn tante: de plotselinge nabijheid van een vrouwengezicht onder de rand van een hoed, een hand op een blinkend fietsstuur. Een mand waar iets wits in beweegt. Een man met een pet op aan het stuur van een hoekige zwarte Ford. De bootjes aan strakke kabels die op geheimzinnige wijze de richting…

In wildernissen en plantsoenen Begint het lentelijk geluid Van nestelen, en de blazoenen Van alle bomen hangen uit. ’t Is groen met geluwe schakering In kruinen en vlak langs de grond. En in de tuin en langs de wering Pronkt perk en gras met bloemen bont. De mensen zijn weer jong geworden. Hun stap, gebaren en gelaat, Ook van de droeven…