Alle inzendingen, jaar 2008, week 14

hoe het geweten verdwaalt in de woestijn door niet te bewegen in een zandstorm minder en minder wordt en begraven zo raakt een mens afgestompt en groeit het niet begrijpen van rots en wind slechts zijn, er levenslang over doen…

Haar wilskracht kende weinig grenzen de pijn verdreef zij met een lach een schittering had zij in haar ogen haar liefde sierde elke dag Zomer schreef zij met vette letters in het dagboek van haar leven bloemen fleurden altijd haar huis door kind of vriend met liefde gegeven De winter met zijn te korte dagen verteerde zij niet zo goed zij…

Uit de mist van verloren jaren doemde het beeld op van een leven een aar vergeten na de oogst achteloos Het water was diep in zijn helderheid maar toch eindeloos bitter het graf van een verdronken roos Ach, deze droom heeft nooit het daglicht gezien…

Het Noorden krijst in het grijs met draaiende polen, Het Zuiden galmt het paradijs en zet me op hete kolen, De zon-zee-strand-gigant bedwelmt ons met mooie oorden, Laat ons los op menig vreemd land met paleizen en glooiende togen, Maar wie rust nastreeft kan gemakkelijk zonder het spenderen van een godsvermogen, Desondanks is het wonder…

Woorden zouden haar kunnen aanraken. Stemmen zouden haar kunnen laten rusten in de schemer van haar dromen. Waar ze weer een kind is dat geen onheil zoekt en de liefde niet versplintert van wie haar wil bereiken met gebaren van vertrouwen en gedachten die die kunnen helen wat ze verloren heeft in alle wonden…

kind van de rekening Dit kind geen pakje boter te halen in een tas te kneuzen en te vormen alsof het stopverf was. te kleuren naar jouw wensen te kneden naar je hand gestuurd naar vreemde mensen buiten de deur beland. pionnetje bespeelbaar als troefkaart uitgebuit spionnetje heel deelbaar twee kanten kneedt het uit. geduwd en uitgetrokken…

Aan de slootkant denkt een ingekeerde spitse kop: Das Nichts nichtet doch!…

ik herinner mij een jonge god te zien vereeuwigd in de spiegel een flits ijdelheid hoe jij mij aanbad zo oprecht, intens en de nacht lag stil te wachten nog maar zwanger van genot…

Ogen dicht geknepen wacht ik span ik al mijn spieren aan wacht ik ogen dicht of stil verdriet ooit weg zal gaan Vervlogen, ogen dicht gespannen knijp ik palmen blauw denk ik ogen dicht vervlogen tijd met jou Dagen, stil verdriet zal komen wacht niet weet ik is in zicht daarvoor deed ik stil verdriet, maar, mijn ogen dicht…

schuchter streelt de lentezon ruige schors van eeuwenoude eiken vanuit de diepe koele aarde sidderen levenssappen naar ’t licht een feest van pril groen fonteinen van nieuw leven…

de buurman is er niet meer zo boog hij voorover zijn jam en brood zo greep hij naar zijn borst, een zucht en lag hij dood vreemd zoals het gaat maar het wordt steeds leger minder om gedag tegen te zeggen telkens stiller op straat de nieuwe buren praten niet schrikken gewoon als je wat zeg zijn met allerlei dingen bezig hebben geen tijd…

Onderhuids daar zweef jij ergens diep onder mijn huid Verankert in mijn warme hart en je gaat er maar niet uit..... Steeds in mijn gedachten zelfs in dromen ben je daar Ik hoor je stem ruik je geur herken je in ieder gebaar Ik hoor de echo van je lach zie de lijnen van je gezicht Weet nog hoe fijn het was hoe ik voor je was gezwicht…

Als de avond valt Is zij de donkere schaduw Als hij een blok op het vuur gooit Is zij het droge hout Als hij de gordijnen sluit Is zij de stille nacht Als zij naar bed gaat Is hij de sleutel in de deur Alles kunnen ze zijn Terwijl de sterren stralen In een donkere nacht Zij denkt aan morgen En hij is de trap naar boven Zij zet een…

laat alles nu blauwblauw zie enkel getraliede lucht azuur bleu en denk … blauwzuur vernietigt ongedierte ontsmet bloem van ochtendbrood zie laatste spiegelbeeld kwast vlijmscherp mes - kan ook elektrisch - kleurt aangezicht rood of polsen snee warm…

Het doet me pijn deze dingen over jou te horen. Je pijn, angst en onzekerheid het rot gevoel waar jij onder lijdt, Weer van de depressie verloren. Dit alles door mensen uit het verleden, jezelf snijden, pijn doen.. kapot maken.. Die dingen, blijven mij elke keer weer hard raken. Jongen, jij hebt te veel geleden. Maar toch, geef je leven…

Door de wolken zie je een gezicht dra klaart er weer een nieuwe morgen een zonnige dag met minder zorgen maar zijn ogen blijven voor altijd dicht Door de bomen zingt de wind zijn woorden zijn aftershave geurt nog in de kast je volgt hem blindelings, op de tast mist de geluiden die bij hem hoorden De radio drumt heel blij zijn lievelingslied…

zinloos geweld, dat is gemeen, je hebt respect voor jezelf, dus waarom niet voor iedereen?…

Trekkend aan zijn sigaar zat opa tegenover mij rustig na te denken tijdens een schaakpartij. Maar altijd kwam 't moment, dat hij begon te praten, zeggend: 'De één zou 't doen, de ander zou het laten'. Dan blies hij een rookgordijn, viel fel mijn stelling aan en zag ik steeds mijn kansen geheel in rook opgaan.…

Het is goed om te geloven god is goed, in al zijn namen hoe verschillend ons geloof kan zijn zo anders ons bestaan Hoe wij zijn opgegroeid waar onze wieg eens stond cultuur, geloof en maatschappij verworden wie jij nu mag zijn En goed is wie jij bent een mens met ziel en vlees en bloed volwaardig dat is jouw bestaan zo mag je zijn omdat…

Laten we samen dansen, lief huilen schreeuwen lachen gillen strijden tegen onrecht dat bestaat Blijf bij mij, je bent mijn schat met al mijn grillen al mijn liefde heel mijn hart en ziel voor jou Na de pijn van toen mijn ziel kapotgemaakt toch bleef ik staan voor jou recht naar de toekomst toe Laten wij samen gaan en samen heel…

meer en meer valt je bedrading uit jouw tasje draagt je laatste zekerheden je wilt wel meedoen pakt steeds mijn hand midden in een zin staar je naar nergens het beeld op je DVD springt plotseling terug samen met jou zing ik bekende kinderliedjes…

zoals ze stil haar wereld observeert alles hoort even vlug een briefje schrijft het voor je legt ik vind je lief staat er dan op en mooie bloemen of naast je huppelt bruist en babbelt als bubbelwijn ze is vandaag stralend en blij de koningin van mei…

Ik gaf je mijn vleugels, mijn liefde en trouw. Ik gaf je mijn woord, van "eeuwig bij jou" Verblind door gevoelens, verward en onthutst, bedroefd door de waarheid door elkaar geklutst. Zijn we te blind en onwetend geweest ? Hoelang ettert een wonde alvoor ze geneest ? Nu zoekend naar wijsheid, naar warmte en zon, en vergeten, vermijden…

Ik heb iets met de stad Den Haag of beter met de Hagenaar. Het u bekennen valt mij zwaar want nu stelt u vanzelf de vraag (en liever bleef ik ietwat vaag): “Hoezo? Vertelt u mij vanwaar die interesse komt en spaar me geen details want ik weet graag wat u bedoelt en ook nog... wié?” Alsof het ú iets aanbelangt, curieuzeneuzemosterdpot,…

De geladen nachtlucht hangt onaangeroerd in mijn gemoed Verstoken van de tinteling stroomt het innerlijk als een spiegel rimpelloos over Dus wereld werp uw steen vang reflectie in de golven en bezink in mij Staar mij in de ogen en laat mijn verwondering de vrije geest…

er is geen brandweer voor de olympische vlam die tibet in brand zet…

Als beleefd zijn een beleving is wordt een beleefde afwijzing ineens heel anders beleefd dan men uiteindelijk bedoelde.…

Al is de mens nog zo beleefd als hij zelf aan alles een domper kleeft is het ongetwijfeld hij korter leeft wanneer hij zichzelf de schuld geeft van alles wat hij mis beleeft. Want al te makkelijk is het heden ten dage om je nooit meer af te vragen of en wanneer je zonder door te zagen ten hemel schreiend kan blijven klagen…

is een wandelende kaars druipend van het vet die laat je voor tijdelijk ergens in ommelanden voor primus inter pares gedreven met jouw strik zijn gang maar gaan het is zwaar pet je zit te watertanden je staat in de fik was het niet vermijdelijk hij is niet voor handen je zeurt evenwel niet dat doet hij ook niet het is voor eeuwig aan…

lente waait stilte alsof er geen dagen meer komen vertel me over liefde voor je weggaat of voor vogels bewegen in het gebladerte van de nacht vertel me over duinen en open huizen zweefmolens die rond de klok draaien en bogen borduren op blauwe vlinders vertel me over dromen die gedichten naar zee wiegen alsof het zwijgen…