Alle inzendingen, jaar 2008, week 49

een milde winterzon bescheen het park waar de eenden al zagen voor wie we kwamen door ons lonkend zakje brood zij keek verbaasd naar al dat gekwaak en gesnater in ’t water, had enkel oog voor het tafereeltje om haar heen en ik, al kuierend achter haar wagen ik genoot van wat we samen deelden en van ‘t kind in mij nog even speels…

Wat was dat toch met ons Onze wegen kruisten elkaar geregeld Mijn verlangen werd dan een beker Die ik niet ledigen kon Ik raakte verdwaald tussen Gethsémane En Calvarie, wilde mijn geest in je handen Bevelen, mij Ik noemde mijn eerstgeboren zoon naar je Hoewel je niet zijn vader was en al die tijd Bleef het bevatten uit Ik ging verder…

het leven is zoals de zondvloed in een glas monumentale afrasteringen die roestig hun kader omheinen op een mondiaal niveau, de dood ontwijkend zoals een paraplu in ademsnood opgeklaarde luchten als honingbrij zo zoet touwtrekkerclubjes dansfestijnen mooie hoedjes en reumatische pijnen je laten afleggen door een onbekende en zelfs…

mist boven het water de zon is een schijf een stern duikt naar vis tussen de rotsen klokkend vaart een boot naar huis hendrik…

Als de twijfel een lijf heeft van botten spieren en nieren een tweede wezen in je hoofd dat gedachten kapot denkt van zal ik kan ik en hoe zal die ander (die vermaledijde ander) als longen vaker aarzelen het hart een slag wacht de ingewanden weifelen de lever niet vergeten kan en zelfs de blaas het verleden niet loslaten wil –het lijf kortom…

Mijn starre ogen staren Wezenloos in verre leegten De lucht is drachtig Van geuren des doods Het verderf is tastbaar Mijn verdriet onzichtbaar Doch immenselijk groot Ik zak op mijn knieën Betast met mijn vinger De koperen stank van Smerig verhalend zand Mijn geboortegrond is rood Doordrenkt van het leed Getekend en besmeurd Door de moordende…

Laat me Even bijkomen Uithijgen In je schaduw Laat me even Bij je wegdromen Weg uit De harde realiteit Laat me even Bij je rusten Huilen Al genoeg Houd ik me groot Laat me Even schuilen In de luwte Van jouw schoot…

als struikspreker geniet ik van alle seizoenen in de lente groeit mijn publiek de holle weg in de zomer als schaduwkritiek op een herfst gedicht om te zoenen in een winter lang geleden schreef ik plantaardige wijsheden…

in het naakte van jouw gezicht tekenen schaduwen licht uit verschillende hoeken de spiegel weerkaatst als een kleine heldere boogstraal die me achtervolgt kijk er dwars doorheen houd mij vast, sluit me niet buiten maar laat me binnen in momenten van tijd ontroert, verblijdt het je hart wanneer je dreigt te vallen…

Wit wordt weer de wereld, stil en zacht het licht, glimlach die de wolken schrijft tot een gedicht. Wit wordt weer de wereld, dekt geluiden toe, zacht worden de harten van het zoeken moe. Wit wordt weer de wereld, alle hardheid wijkt, kinderogen glanzen, niets is wat het lijkt. Wit wordt weer de wereld, laat ons hoopvol zijn, even…

Ik zie het nu, ik zag het niet. Hoe de hoop mijn gedichten verliet. Want woorden toveren niet. Zei ze vol relativisme en verdriet. Dus val ik terug op rijm en stijl. Of een passage uit het eerste lied. Ik zie het nu, ik zag het niet.…

Tijd voor een goed verantwoord dus goed doordacht gedicht dat volgens kenners pijnlijk en tegelijkertijd verheffend is Over het strompelen in de tijd de kou in al mijn botten streeds strammer gaat mijn pas en donker is de weg Nee, 't moet nog pijnlijker: de "rugzak" wordt nu ook te zwaar en trager wordt het lopen aan het eind mijzelf…

Maanden verstreken Doch verwonden ze nog steeds De scherven van weleer Bloed dat vloeit Met een dunner wordende Structuur van het vergeten Een gekrompen hart Droogt langzaam uit in de Verzengende kilte van het niets En ik......struin Loop, vecht, ren, struikel Over mijn misvormde gedachten In mijn oren hoofd Een onvolmaakte symfonie…

Er bestaat geen therapie tegen het gemis van jouw armen om me heen, een strelende hand en een blik dat alles goed is. De wereld is vol monden; ze praten, lachen, eten, Maar jij bent daar niet bij. Er gaapt een afgrond vol vrieskou tussen jou en mij.…

meaux ik zag mijn overleden vader op de terugweg vanuit zuid-frankrijk in meaux, rue de la république in een rolstoel voor de etalage van een fotozaak met zijn drieën reden we richting senlis onze wegen keerden zich naar binnen deden de steden weemoed en melancholie het atlantis van voorbije tijden aan waar taal haar tekort manifesteerde…

Lang was ik niet meer gegaan, het sprak mij soms totaal niet aan. Vaak met een vloek en een zucht ben ik ooit naar buiten gevlucht. Maar ik ging weer binnen in Gods huis, Ik zocht Jezus, ik zocht het Kruis. Maar tot mijn grote schrik was Hij, op grote afstand, weg van mij. Achter het altaar keek Hij op me neer. Is dit mijn Heiland,…

Ik heb altijd dicht bij het boek geleefd zonder haar precieze inhoud te kennen. Ik heb de bladzijdes gekoesterd en gestreeld, gewandeld op de ritmisering van de zinnen en de woorden geproefd als zuiver goud. Eén betekenisvol woord was genoeg om de kilte van de belevenis te verstommen, hoewel zij strelend kan zijn en verleidend kent zij geen…

Onze voetbalploeg! Nieuw gras wacht op kalklijnen… wij, op doelpunten……

we zoeken en dollen hollen als gasten op het net overal waar we komen is iets te beleven te geven we denken zo is het leven rusten uit op gedachten van anderen springen met woorden van letter naar letter proeven emoties spugen gal schoppen en trappen naar iedere bal geen regels weerhouden het spel van destructie vluchten…

Droom tenslotte, uit jouw denkraam verzenman van de droomdans in het zwijgen toegeluisterd begrijp de billen van de dames en fluister hen een droom toe, voor het ontwaken in de ochtend waar enkel schoonheid met de vraag wankelt tussen toedienen en niet te verstaan slapen de nachten, bloemen aan wilde zee, vertrouwde walmen.…

Jij de boter ik het koek'je Samen het...Boterkoekje Jij de peper ik het munt'je Samen het ...Pepermuntje Jij de sneeuw ik het vlok'je Samen het... Sneeuwvlokje Jij de boom ik de schors Samen het Boomschorsje Jij de dons ik het deken Samen het...Donsdekentje Jij de noot ik het dop'je Samen het Notendopje…

Vanmorgen toen ik wakker werd Was ik ontzettend ziek, En niet gewoon verkouden, nee, Het was de elvengriep! De bellen kwamen uit mijn neus, De koorts was heel erg hoog, Ik zweette uit mijn oren En mijn mond was heel erg droog. Ik kon gewoon niet opstaan, Maar ik moest wel en heel snel. Er was zó veel te doen voor Kerst, Er stond veel…

Volgens een duister Europees besluit, draait iedereen over een aantal jaren, met de bedoeling het milieu te sparen, verplicht het peertje van z'n lamp eruit. Het stroomverbruik gaat dan wel naar benee, maar hóe krijgt iemand nog een goed idee?…

Het licht breekt de nacht De sterren de duisternis De kou verknipt de felle kleuren De wind de stilte, de dromerige rust En ik wacht Onveranderlijk, onvermurwbaar Hoop op het knakken van Mijn botten, ruggengraat in stukken Gebroken en verlaten lichaamsdelen Verlangen naar de gepijnigden Hopen op een plekje tussen De gevallenen Ik weet…

Zal ik ooit bang zijn Als mijn gezondheid uit balans raakt? Zou ik altijd boos blijven Als mijn vriendin het uit maakt? Zal ik ooit bedroeft zijn Als mijn dierbaarste me niet meer zou beminnen? Zou ik altijd blij blijven Als mijn lot oneindig bleef winnen? Zal ik ooit verveeld zijn Als mijn kraag te wit lijkt? Zou ik altijd neerslachtig…

Gebed van Maria Ik kreeg mijn zoon net in mijn armen Mijn God, wat ben ik blij met hem. Ik Zal hem wiegen en verwarmen En toezingen met zachte stem. Wie ben ik, dat ik hem mocht baren In dit koude, verre oord? Al kan ‘k Uw bedoelingen niet verklaren: Heer, mij geschiede naar Uw woord. Eens zal mijn zoon Uw rijk gaan bouwen Een baken…

almachtig Liefdelicht ultieme Conditio sine qua non omniversele fotosynthese zo kiem ik naar Hem getroost ontsporend in Zijn tuin waar Hij veilig mijn paden baant…

onder glad gereden banden van een aftandse tweedehands fiets kraakt aangevroren dauw koude vlagen uit het oosten landen straf op pasontwaakte wangen wind en weerzin spannen samen tegen verkleumde benen zonder kracht tot over de neus gestoken in een warme das en winterjas drijven gedachten verlangend af zoekend naar de zomerzon die…

de natuur toont het winterweer en vlokte alles wit. elk dak mocht voelen hoe de kou binnendrong. elk dier en elk mens mocht weten van de wattenlaag. en ohja, zelfs ik voelde de prikkels van elke windvlaag langs mijn oren zo guur, zo fris zo december.…

Ik schrijf een lied, een goddeloos gebed En adem het in stilte en zing het in duet Over een dans op meren bekleed met zilveren maneschijn Over een natte doch tedere droom besprenkeld met rode bessenwijn Over een tweetal ogen in de blik van de ochtendrood Over een paar lippen verheven boven het sterven, de onmenselijke dood Over haar…