Alle inzendingen, jaar 2009, week 52

speciaal voor jou mijn heilige casanova dit handige spel in reisformaat een troostprijs met bezieling voor afgelopen jaar…

Goedenavond lieve dame - zei ik kom ik U wéér tegen dus dat vraagt wel om een feestje en ik opende spontaan alvast een flesje donker bier dat steeds voor mij hier had gelegen en ik sprankelde van liefde toen ik voor haar kwam te staan Heel langzaam boog ze naar mij toe waarbij zij lachte - wat verlegen met haar ene hand omhoog slechts nog…

Het lijkt een oud gevoel. Je kent het wel - niks bijzonders, ik raak je aan, en jij mij, huid op huid. Zo vaak deden we hetzelfde als nu deze keer. Toch – steeds maar weer - en dat is onverklaarbaar, dat zinderend gebaar blijft tintelend, prikkelend. Jouw touch in dit nachtelijk uur, dwars door sleur en ijskou heen, ontsteekt in…

zou zo graag weer liefde voelen haren om door heen te woelen zou zo graag weer kunnen lachen en dan misschien schaterlachen om iets om niets zou zo graag weer gelukkig zijn heel nederig en klein…

Het oude jaar is bijna verstreken We staren naar de klok En nemen nog een slok We hebben het weldra bekeken. Het is nu omstreeks middernacht De klok tikt en slaat bijna 12 uur Buiten is het erg koud en guur Het nieuwe jaar wordt verwacht. Dan is het tellen geblazen ….negen, tien, elf, 12 keer Het oude jaar is niet meer We vullen nog…

Je loopt door de nacht, een eindeloze, propvol met sterren: in een hoed probeer je ze te vangen. Je gedraagt je als een zwerver voor een winkel. En je bedankt als je iets van hoop ontvangt. (je doet een diepe buiging) Dan ga je weer verder of er niks aan de hand is. De wind waait hard. Keihard. Hou je vast! Man, hou je hoed…

Met mijn rug naar de zee loop ik het lange pad af richting een plek waarover mij verteld is vreemde insecten en hagedissen houden mij nauwlettend in de gaten de receptie is leeg alleen het geluid van een brommende ventilator verstoord de stilte zo rustig had ik het niet verwacht u wordt verwacht wat? schrik ik op, u verwacht mij verwacht…

even samen lachen blijven lopen doorgaan met stappen blijven geloven en hopen op de dingen die gaan komen vooral blijven schrijven blijven tikken ontwijken die hatelijke blikken blijven dansen blijven branden blijven leven veel kusjes geven…

Op Schiphol is het af en toe niet pluis De luchtvaart wordt belaagd door terroristen Beveiliging laat zich hierdoor niet kisten U wordt nu gefouilleerd tot in het kruis Dat geeft natuurlijk weer 'n hoop gemekker Of voer voor 'n reclame: Vliegen?..Lékkerrr! ----- AMSTERDAM - Vliegtuigpassagiers…

Hij zegt, dat hij heelt de wonden, geldt dat ook voor hen die vroeger dansen konden in het door het lot beschenen en ondoordringbaar bos? In dat labyrint moet de juiste richting nog worden uitgevonden, wijst met z’n beloften soms naar rechts, dan weer links, als men vraagt de gulden middenweg, zal hij tijdloos glimlachen en zwijgen…

Er komt een moment dat ik van hier afscheid neem. Het leven met dit lichaam komt dan tot een end Ik ga op reis met helemaal niets Alleen het vormloze neem ik mee Ik zal zijn als de lucht en overal aanwezig zijn tot voorbij de sterren Als ik afscheid neem laat vrolijke muziek luiden zing naar hartelust mee want het leven was voor mij…

Laag op laag van sporen in de verte evenwijdig aan een romp loodrecht op een hoofd dat scheef hangt van verbeelding afgetekende bergen op de vlakte van herkenning als een gewei-van fractalen vogels in V-formatie bomen strekkend in lange latten het Noorderlicht de boodschapper van de zon ergens het zuchten van een mens op papier schepsels…

De buurvrouw, een Hongaarse heeft het mij geleerd, zodra er sneeuw gevallen is je persjes vlijen op het ongerepte. Zoals vroeger op het gras de lakens bleekten, veel wit op weinig groen, zo liggen daar mijn kleden tot het wit ze heeft bedekt. Dan kom ik, een knipoog naar opzij, veeg sneeuw tot in de polen van links naar rechts en andersom…

elke nieuwjaarsdag begint het hele circus van voren af aan goede voornemens boeren in bulkpartijen op uit volle maag Sonja bakkert nog gewichtig over lijnen, maar diëet niet meer Ajax supporter beledigt de hoofdtrainer, noemt hem eierkoek zelfbewuste junk breekt een lijnbus open en snuift diët coke na een ochtendpil verorbert…

Ik snuif je geur op en kijk in je ogen. Jij pakt mijn hand. Dit is een bewogen moment, Ik zie dat je van mij houd zonder dat je me kent. Tot mijn schrik ruik je vreemd. Je praat raar en bent niet als ik dacht en mijn gevoel zwijgt dat had ik niet verwacht. Je bent een vreemde vrouw. Het korte moment waarin ik je in me kon opnemen…

is het gehuil dat onmiddellijk haar moedergevoel raakt 't brengt haar terug naar toen de hare ontroostbaar leek ze loopt toe, en wiegt het onbekende kind totdat het sust ~*~…

winter stopte sneeuwvlokken in haar mond elke avond opnieuw wanneer ze ijzig dun naar haar woorden liep zonder te weten of tijd voltooid was in nestkoude en in de vierde nachtwee waaruit geen kind viel of een arm, zonder verraad aan vingers Louise schreef de aarde zwart en perste een wereld uit haar lijf trad haar koninkrijk…

eerst verpopt en verstopt koud in donker dan opeens vlinder je warm in licht als nectar…

de schaduwen van die ik liefhad schuw ik lang niet meer ze komen ieder jaar om deze tijd verschijnen als het vuurwerk in mijn stille straat geen schrik meer of verwondering ze zorgen er tenslotte voor het goed of slecht gebeurde nog op tijd in tijd te plaatsen door even om te zien nog voor de drempel…

het jaar nader bekeken met ogen van haast ging ik zó dikwijls aan mijzelf voorbij... morgen leer ik beter kijken…

Klaarblijkelijk heeft de dame, tussen Den Bosch en Nijmegen, hier op een stukje vod-papier een ode aan de prins geschreven. Ik las het tussen Nijmegen en Deventer en wist niet te bedenken hoe de vrouw en wat de vrouw, maar wist nu helder dat de vrouw, met pen al starend in het donker, tot dichten was gekomen. Weliswaar: klaarblijkelijk…

Het was alsof het me omhulde de blauwe voile van een maan die ik niet eerder zag ik reikte maar de wind blies ijskristallen uit mijn ogen in het zicht en jij jij staarde winterrozen op het venster van bevroren licht…

mag ik zien hoe de zon het landschap wast en betast haar ziel met vonkend licht wit glinsterend blootlegt genieten van zo’n zeldzaam mooie dag vooraleer ze terug achter de horizon wegzinkt…

Laura Dekker wil op zee gaan varen Helemaal alleen de aarde rond Je vraagt je af: is dat wel gezond Voor een kind van veertien jaren? Haar vader wil blijkbaar graag in de krant Is die man wel goed bij zijn verstand?…

het kaarslicht danste stilte in ons woordeloos gesprek handen voelden vingers gebogen en gestrekt bewegend in passeren van de maanden van het jaar wij zijn begonnen maar nog lang niet klaar dan barst het vuurwerk los verbrijzelt onze dromen onmacht knalt om dichter bij elkaar te komen rode stank verlamt het zicht gods…

Een kras Een snee Zeg ja Zeg nee Automutilatie. Één woord Één betekenis Zoveel gevoel Zoveel pijn Doe het wel Doe het niet Één keuze Die je tekent voor leven Verberg je pijn niet Praat, schrijf of dicht Voor het te laat is En je door de bomen het bos niet meer ziet…

ik heb van mij afgeslagen ik kijk vooruit maar dan regent het onverwacht en sijpelt de stad op mij neer…

Een kleiduivenschutter te Sloten Heeft zich in zijn benen geschoten Zijn vrouw zegt: nooit meer Krijgt hij een geweer Nu schiet ie alleen nog maar kloten…

Wachten met de echo van de kou die alles beroert en laat antwoorden in dezelfde eenzaamheid. Wachten wat ik kan vinden en geloven mag als ik elke gedachte bevries en de tijd die mijn schaduwen volgt laat slapen. Met eenzame gevangen en bewaarde herinneringen die vragen waar ik eindig en alles vergeet mag als ik mijn koude ziel dankbaar…

Neem toch een Hyves account, o Majesteit! Dan kunt u aan den lijve ondervinden, hoe goed u in contact blijft met uw vrinden. Zo wordt uw netwerk zelfs nog uitgebreid. U leert het allemaal van lieverlee. Straks twittert u gewoon: 'Je maintiendrai!'…