Alle inzendingen, jaar 2015, week 12

Het ergste wat je haast kan overkomen is eten in een sterrenrestaurant. Je hebt een tafel bij het raam genomen, (dat men je ziet) je bent nogal pedant. Maar op dat plekje zit je in de tocht, het tafellaken waait zelfs op en neer (toch ben je niet in de goedkoopste krocht) en je bespeurt een opgeklopte sfeer. Je hebt besteld en weldra komt…

Er zit geen schot in mij, Want ik draag een Loden last om mijn nek, Probeer me voortdurend Aan haar te ontworstelen Die begin en oorsprong was Van dit leven, de paraplu Boven mijn hoofd waaronder Ik altijd schuilen kon - Langzaam valt zij nu uiteen Als een rottend kozijn Dat zo veel jaren door Onderlinge verbanden in Het lood…

Bij mij vlak voor het raam Zie ik dagelijks een mooi meisje gaan. Dat telkens rond van borst Haar schoonheid langs mijn raam torst. Ik kijk er vol bewondering naar En beleef genoegen aan wat ik ervaar. In vrijheid verlang ik naar een pleziertje Met zo'n aardig diertje. Wat zou ik graag bij haar willen zijn En haar toespreken zonder uiterlijke…

Met mijn neus in je haren. Met mijn armen om je heen. Zo werd ik wakker vannacht. Ik zie ons liggen in de zomerzon. Ik zie ons bij gedolven graven staan, zoals we ook bij wiegen stonden. Nog steeds zijn we samen, zwervend door onze jaren. Met mijn neus in je haren. Met mijn armen om je heen.…

er is dat moment dat die copiloot de trekker over haalde en hij was de enige die de bergen zag opdoemen en hij kon iets doen deed hij echter niet hij zag het, de dodelijke bergen maar ademde heel rustig ik denk aan de hersenen die zich tegen hem keerden dan ben je machteloos een van de vele voortekenen van de overmacht van de…

groen spreekt het blad zijn verhaal van knop tot bloem in fraai rozet als eenling in het loof gezet ruisen zij als bladeren het refrein zijn blij om samen boom te zijn…

‘o, Jongens, weet jelui er van? -’ Neen, Piet. Zeg op, wat is het dan? ‘Straks was er brand bij ons in huis.’ Waardoor kwam 't aan? - ‘Ja, 't zit niet pluis: Met opzet heeft de meid 't gedaan.’ o Foei, dat zal haar slecht vergaan. En was 't verbrande heel veel waard? ‘o, 't Was maar brandhout op de haard.’ Och kom, als jij niets…

Inmiddels wel bekend in deze kring doet hij hier elke maandag van zich spreken. Verhuld in snelsonnetten gaan zijn preken er in als Gods woord in een ouderling. De tweede prijs lag voor hem in ’t verschiet. Dus ‘Onverteerbaar leesvoer’ was het niet.…

Ben je boos? Pluk een roos. Zet hem op je hoed: Dan ben je morgen weer goed. Helpt het niet? Blijf je kwaad? Dan volgt nu betere raad: Ben je boos? Pak een doos En geef hem een schop of verscheur hem: Dat lucht op! ------------------------------ uit: 'Binnenste buiten', 1986.…

gelijk golven van de zee die geen choreograaf behoeft noch woorden of overleg schitteren zij in een kleurrijke hemel waarin ze steeds weer opnieuw fabelachtige figuren creëren deze ingenieuze dans gaat als vanzelf en zal duren tot in de eeuwigheid…

De stem in mijn hoofd zeg dat ze me gaan vermoorden, maar ik word niet meer bang van alle woorden. Hoe kan ik nu wel werken, als de stemmen me altijd beperken. Ze schreeuwen, gillen en zeggen altijd allemaal lelijke dingen. Dan wil ik naar buiten roepen 'kijk uit, ze komen je halen'. Jij bent schuldig aan al je falen. Mensen buiten…

Helder water kabbelt en klatert over gladde stenen en rotsen. Anemonen en lissen steken hun kop omhoog langs de oeverkant. Een jong stelletje loopt hevig verliefd langs het water; hand in hand. Gele en roze bloesems sieren reeds straten, parken en pleinen. Geur van de lente hangt in de lucht, terwijl de zon alweer dagelijks zijn…

Jaloers op de zon Die door de jaloezieën schijnt Strepen maakt Op jouw naakte huid En de jaloezie Niets meer dan schaduw…

Er is een land waar sporen worden achtergelaten zonder ze ooit terug te vinden de wegen zijn er zwak en vaag geen huizen aan de flanken de geesten van het landschap wonen zonder dak en wand vlak zijn de velden zelden grillig de waterranden van de oceaan sentimenten slaan op holle rotsen de trom de melodie van de maanstand bevrucht het…

en ik denk aan de lente de zachte nevel die over de ochtend valt 't ongebonden licht dat als een stukje van een melodie dagenlang in je hoofd blijft hangen jij zingt mee, in het midden, nog warmer dan de wijde rivier die gelijk is aan het moment waarin het oude wegstroomt wij aan het onbekende likken zoals bloesems aan de schuierende…

Deze plek waar alle dromen neergestort zijn gebroken vleugels en scherven het grasland bedekken catastrofe tot waar het oog reikt Dat jij daar je huis hebt gebouwd! Aan het begin van de hel het einde van de regenboog land zonder hoop Hoe wanhopig moet je zijn of hoe optimistisch? Hoeveel brokstukken denk jij aan elkaar te kunnen plakken…

Herkennen van de nieuwe haartjes in je huid, verlangend naar het licht Het straalt uit jou en is altijd onderweg om weer thuis te komen Als woorden tranen zijn of regen je veegt hen uit je ogen om droog scherper verder te kunnen kijken gelijkertijd jezelf te blijven Dan alleen op dat moment ben jij me liever dan al die anderen op zoek…

Ik heb een vriendin, jawel meer dan een, maar zoals ZIJ, is er geen een. Ze is jong, want wat is oud, verdient haar gewicht gewoon in puur goud. Heeft een gezin en is altijd druk, toch maakt ze tijd, voor ook ander geluk Heeft een man, drie koters, begin er maar aan, toch zal ze voor anderen altijd klaarstaan. Brengt spul naar school…

Met hart en ziel werpt ze zich in zijn Ring Deelt met fluwelen handschoenen Plaagstootjes uit, ook onder de gordel Het is lichtgewicht tegen zwaargewicht Beseft ze als hij steeds meer bevriest Flink bekoeld verlaat hij het bokspaleis Laat haar vrijwel knock-out achter onder Laserstralen, spiegelbollen, in rook gehuld Versuft hangt…

Sloffen door gangen langs een antiek meubelstuk stil circuleren.…

binnen jouw dromen verdragen lichte vleugels iedere zwaarte de verbondenheid met nu en leven losgelaten…

Schoot waar het leven In gekoesterd werd, Begin van nieuw leven Zo pril, zo prematuur, Onverwachts is de vorst Er doorheen getrokken Terwijl de lente Al lang begonnen was, Vruchtbare aarde Bevroren terwijl Het zaaigoed al Ontsproten was…

Zo’n zestig jaar geleden ongeveer toen kwamen wij als mensen niet zo hoog, je bleef wanneer je met een vliegtuig vloog ten alle tijden in de troposfeer. Maar ja het is de mensen eenmaal eigen om steeds de verste grenzen op te zoeken en ook de ontoegankelijkste hoeken; zij moeten tot het allerhoogste stijgen. En op een dag kreeg men het…

De Nacht, ik weet haar donkere materie rondom het huis, haar negatieve licht, schijnt met absentie, boordevol mysterie: een zwarte wolk die tussenruimtes dicht Haar stille alomvattende presentie die plichtsgetrouw het zonlicht compenseert dooft weliswaar de ogen-referentie maar het gevoelsgebied intensiveert Zo geeft zij kalmte om ons te…

Vertraag. Vertraag. Vertraag je stap. Stap trager dan je hartslag vraagt. Verlangzaam. Verlangzaam. Verlangzaam je verlangen. En verdwijn met mate. Neem niet je tijd En laat de tijd je nemen - Laat. ------------------------------------------ uit: 'Laat alle deuren op een kier', 2004.…

steeds schroeit slecht nieuws langs kwetsbare plekken ik heb niets om ze af te dekken mijn stenen schreeuwen hun vergeten uit in de woestijn van mijn leven ik heb ze achter gelaten omdat ik hun zwaarte niet meer kon dragen want de meute jaagt de schaduwen na van verblekende sterren ik ben de eenling zonder taal die stilte spreekt…

De vrouw die ondergoed per kilo wil Moet zich er wel mentaal op voorbereiden Dat zij niet alle vragen kan vermijden, Zoals die naar de dikte van de bil. De hamvraag bij die slipjes van satijn: “Of het misschien een beetje meer mag zijn?”…

Bent u het ook beu, Dat rare woordje sneu. Sneu dit en sneu dat, We hebben het nog nooit zo sneu gehad. Gebruik dan liever het gladde smeu. Maar biljarten met een kromme keu, Dat is pas echt sneu.…

dansend op het wild plaveisel achter kleur en hoge hakken verschijnt zij telkens weer wapperende goudgele lokken bedekken haar deinende borsten scherpe blikken vanachter getinte brillenglazen turen in het rond haar rokje trilt in een zonnig spectrum zinderende mannelijke aandacht overvalt haar keer op keer langzaam verschijnt…

Je houdt stil, hurkt en ziet dat zonder bestek of zichtbaar plan een stroom vormen van verbazing bouwt je vraagt om traagheid om te ontdekken welk spel het water speelt een draaikolk als antwoord lang zoek je naar de hand van de meester die uit druppels beelden houwt je voegt tranen toe ongebruikt vloeien ze derwaarts dan keer je de maalstroom…