Alle inzendingen, jaar 2016, week 26

Overgeleverd aan de luie warmte van het haardvuur flakkert het schimmenspel als obscuren op late druilerige avonduren, doodse meren van sissende zielen tegen een klaagmuur. Een mijmerend zuchten van vale gezichten, uitgeleefd, vergeten en vergaan. Bedwelmende gedachten, waar ze neerslaan: jeugdige vrienden betoverd tot dwaallichten. Een…

Langs alle wegen kom ik Hem hier tegen Als ik Hem zie denk ik aan porselein Pateelwerk uit Montreuil en rode wijn Aan hoe ik haast de aarde was ontstegen Aan alles wat ik altijd heb verzwegen Om maar zacht en geliefd te kunnen zijn Een brandend kaarsje of wat zonneschijn Een mens die roze parels heeft geregen Mijn snoer met zwarte kralen…

Silvana Simons? Kuzu, Öztürk en gevolg? ik denk het van niet! [senryu]…

Ze zeggen dat ik afgetakeld ben maar wat wil je als moeder natuur? heb het alleen maar zwaar gehad er blijft zo weinig over de kracht is er niet meer zorg heb ik nooit en te nimmer gehad een enkeling kijkt naar mij om verder is het hakken met de bijl zogenaamde natuurliefhebbers hangen aan mijn takken en breken ze af spitten mijn wortels…

Het is elk jaar weer een feest Om je verjaardag te kunnen vieren. Maar met het stijgen van de jaren Komt de klad in het verjaren Wil je enkel nog rentenieren. Maar ben je minderjarig Ben je heus niet minder jarig.…

De liefde is de zoektocht naar geluk van elke persoon. De liefde is iets positiefs ten aanzien van een ander. De liefde is iets geven van jezelf, opdat je kunt liefkozen met elkander. De liefde is de illusoire wens van elke persoon. De liefde is strijden voor de ander in geval van nood. De liefde is vriendschap met je ogen open, is alle…

nu gestaag de jaren ons verbond verkleuren van koraal naar smaragd strelen gelijk zonnestralen zacht als mousseline de alinea’s van herinnering die spiegelend ons verhalen van de warmte en de troost de verwondering ook die doorheen de jaren in elkaar wij vonden die vertellen ook van de gouden oogst in het doorgegeven leven die ons de verbintenis…

ik heb geen plaats meer voor indrukken met grof geweld waarbij mensen om zinloze redenen beestachtig worden geveld ooit ging het paradijs op slot het kostte de mens zijn kop die in hoogmoed dacht nog beter te zijn dan god het patina van tijd doet de geschiedenis weer glimmen in de mooiste dingen die er in al die eeuwen zijn gemaakt…

Er brandt een huis in 't donker van de nacht, ik zie de vlammen aan de horizon, en rond het laaiend vuur - losband'ge kracht, die, niet bewaakt, haar vrijheid weder won,- zie 'k vele mensen, klein en zwart, bevracht met luttel water, of dit doven kon van 't vuur de brede, majestueuze kracht, waarmee het rossig blank ten hemel klom! Zo…

Wanneer ik dan besluit van hoofd te ruilen En men mij na de operatie ziet, Ben ik dan nog Wim Overweg of niet, Of is het resultaat ook om te huilen ? Ik denk, dit overwegend: “Laat eerst maar, Voorlopig staat mijn kop er ook niet naar.”…

In de dageraad ligt het geheim niet meer verborgen in de dauw op het gras. Een lichtstraal boven bomen. Een klank breekt een schaal. Muziek. Tussen hoge varens het glinsteren van zilver. Een dwarsfluit kleeft aan de lippen van een dansend kind dat gul met klanken strooit van een lied. Ik herken de melodie maar ben de woorden vergeten…

in dit huis heb ik gewoond verhalen gehoord het erf zien sterven. het is een gedeelte van mijn leven waar ik jeugd en kattenkwaad aan de kapstok hing ik voelde mij er vrij zat aan de tafel keek naar de kerk en drogisterij nu sterft het in het dorp dat ooit een zomers ansicht was…

Ik ken een meisje lief het is een kleine hartendief met oogjes als kralen en haar als gouden stralen ook wangen als appeltjes zo rood ze is niet klein en ook niet groot het neusje is noch spits noch rond en ze heeft een kersenmond oortjes als schelpen uit de zee haar handjes daar doet ze alles mee dikwijls loopt ze aan mijn zij ja, dat meisje…

heb jij nog iets te zeggen voordat... die gigantische reis die je gaat maken het is nogal wat heb vernomen het is een rustpunt vol intense kleurenpracht volop genieten lief ik sta nog even in de wacht je ogen schitteren ga nu maar met jouw laatste kracht knijp jij in mijn hand als laatste mooiste liefdesgebaar…

Het regent vaker, het regent meer verzucht een ieder, telkens weer. De vorst blijft weg, 't vriest niet meer verzucht de schaatser elk jaar weer. Komt door ozonlaag weten geleerden die zullen 't weten, hebben er voor geleerd. Toch twijfel ik aan die geleerdheid en wil er 't mijne even over kwijt. Elke reclame op straat en t.v. gaat over…

Tijd, tijd talmend groter Cyclische spijt met cynische boter Oh vuur onblusbaar in lengte en breedte menig uur in duur meer eeuwig dan alle vrede Gebroken in geile geeuwen Tedere tirannie van trots Kwijning van koldervreemden Irreële ijzersteen maakt interkots Bladen zorgen beroemen zich op een dag Doch parabels zijn er voor morgen…

Jij vliegt langs de gouden randen van mijn herinneringen en gedachten jij brengt mij op een hoger plan door jou besef ik, wat ik kan jij veegt de mist weg, zodat de zon kan stralen ik moet nu uiteindelijk kunnen weten, wat ik vergat jij laat het goede overheersen door jouw liefde, weet ik, wat ik had jij brengt steeds plannen op mijn weg…

er is de smalle reep asfalt waarop men fietst de stilte van de oeroude dijk de kleine vogel in de rietkraag de berm vol boterbloemen er zijn de gefilterde lagen waaruit we bestaan de dagen van de zeepbellen de overscherende zwaluwen de grillen van de zee…

samen hebben we je terug gedragen terug gedragen naar daar waar het ooit begon en kijken je na eindeloos…

Eindelijk was het de dag je as uit urn leek vastgeklonken, (wou je niet weg of werd jij vastgehouden?) maar eenmaal verwaaid als glitter, één met de glinstering van water. Je bloemen van de uitvaart, verjaard, geurden nu als een wildboeket, en dreven na droge rozeblaadjes, takjes mochten met je mee oplossen in de zee tot fijnste stof.…

Jij nadert mij! In mijn gedachten richt ik mij. Laat ik de teugels volledig vrij. Zoals bloemen zich richten naar de zon. Gebroken woorden. Verscheurde beelden. Gestrande illusies, als uitkomst van wat ik deelde. Reeds geëindigd voor het goed en wel begon. Jij blijft! jij bent mijn hoop. Jij bent mijn glimlach. De geest waarin ik…

Zie, mijn liefste, zoet en zacht, hoe de nacht 't bleke licht van al zijn sterren levend, bevend, vallen laat op 't gelaat, van zó hoog en van zó verre! Schijnt dees nacht ook eens zo lang voor wie bang eigen droefnis uit moet wenen, wie met liefde 't hart volgiet, ach, hij ziet de uren vlieden om zich henen; en hij houdt de zaligheid…

U bent te laat: wij zijn vertrokken. als u goed luistert is misschien de echo van een laatste voetstap nog te horen. De rest is stof: 't geluid van vallend puin lijkt louter van een afstand nog op lachen. Op u viel niet te wachten; de lichten zijn gedoofd, zie maar dat u ons vindt. Wij werden data in uw boeken, wat u van buiten…

ik zag dat je verschijnen iets kittigs had maar of dat stukjes ondeugd zijn zal nog moeten blijken jij bent met niemand te vergelijken alles is uniek en nieuw aan jou op en top vrouw maar toch doortastend in een warm ervaren slagvaardig bij problemen en koesterend met zijdezachte hand het kittig hooggehakte liet jij snel…

Altijd nieuwsgierig naar het onbekende Steekt Adam nog maar eens z’n voelspriet uit, Op zoek naar feiten, beelden en geluid, Waarmee hij grote wijsheid voor kan wenden. Helaas, één ding blijft buiten zijn bereik, Het is: de achterkant van het gelijk.…

In de stad ben ik weer door grenzeloze noodzaak zie ik een blauw schijnsel door de gordijnen van een vreemde maan die de nacht straalt wind waait emoties over spiegelende meren een stille ik in jou wandelt over water geluidloos het hart, vol sentiment gaat hevig te keer mensen zijn onderweg er is geen alternatief voor onderbewustzijn…

Zit met opgetrokken knieën in veilige hoekjes turquoise, purper, goud Ik werp een blik naar stadjes in de verte en val in de diepte Spieren spannen aan als ik de toekomst voel iets in mij steigert Op mijn rug aanschouw ik de maan en de sterren een volmaakt gelukkig gevoel overvalt me…

Je brief vond ik in de brievenbus verfomfaaid door regen Ik vond 'm zwaar wegen de woorden als stenen op m'n maag Door het schrijven van de brief had je onenigheid -voor jezelf- opgelost Ik zag je -diep verborgen- in je kraag de straat oversteken Na weken.... geen schim van je te zien misschien? had je spijt van je…

Ik haat deze wereld Die geen wens nog uit doet komen Die harde maatschappij Zij vergiftigt al mijn dromen Ik gruwel van de mensen Die zichzelf zo mooi zien staan Die vrienden selecteren Op een koophuis en een baan Ik kan niets meer waarderen Zie de fouten die er zijn Irriteer mij aan een houding Ook al is die nog zo klein Verbrand…

Ik wil vooral heel dronken zijn beneveld met alcoholische dranken om de werkelijkheid te verdringen want de werkelijkheid is naakt heeft geen jas, geen mantel laat staan respect, liefdevolle zorg want ieder heeft z´n eigen opvatting ieder heet z´n heel eigen mening iedereen weet het veel, veel beter dat gegeven, die mensen verdringen…