Alle inzendingen, jaar 2016, week 42

Wolken schoven opzij en daar stond jij, als een warme stralende zon, gericht op mij. Je maakte mij, verstomd, verbaasd en stil en daar, ging mijn eigen wil aan mij voorbij kiezen voor een man, veel te ver en te vaak van mijn zij. Maar toch, je had alles waar ik van gedroomd had waarbij ik al mijn wensen voor gelukkige liefde vergat…

Zo rond mijn achtste jaar bouwde ik in het bos naast ons zomerhuis in Gasselte een boshut van hout en, let op, meerdere lagen prikkeldraad. Ik werd wel eens schertsend Sinaspriltje genoemd, maar in wezen was ik echt depressief en koos ik uit afweer en drang tot zelfbescherming voor deze eerste manier van afzondering. In feite zit…

ik heb haar zien groeien op de kale rots altijd winderig in armetierig licht met nauwelijks zon waar anderen wiegden schichtte bliksem in donderslag zag hoe fier zij bloeide terwijl toch alles tegen zat zij is nooit geknakt tegenslagen kleurden haar karakter strak zij heeft vrucht gegeven om haar kracht door te laten leven…

Ik ben vermoeid. Toch ben ik nog gestegen Tot op de heuvel in het late licht. En vóór mij kronkelen de duistre wegen van ‘t avonddorp, dat daar verlaten ligt. Is nu de wereld zoveel eeuwen ouder? Alles lijkt mij zo vreemd en toch bekend. Ik mis alleen een vriendelijke schouder, een lichaam, dat mijn lust voelt en herkent. Ik ben alleen voor…

Ach, laten wij geen ogenblik bederven voor wie van ons het eerst zal moeten sterven, en laten wij ook nimmer praten van alles wat wij huichelden en haatten. Zolang een vlerkgespreide leeuwerik blijft zingen vergeeft zijn God ons al wat wij begingen, zolang wij kersenbomen zacht in bloei zien staan dan hebben wij nog niemand kwaad gedaan. Ach…

Ik zal ook nog een duit in ’t zakje doen. Verplicht met zeventig euthanaseren. Latent is men toch al aan ’t dementeren. Het scheelt de achterblijvers heel wat poen. Gezondheidskosten gaan zo flink omlaag, en geen pensioenprobleem meer voor Den Haag.…

Vallende bladeren Verkleurde bomen De zon blijft langer weg En de regen blijft maar komen De zomer zwaait vaarwel Er komen talloze bladeren voor terug En met een adem, een zucht Verwelkom ik de donkere, grauwe lucht…

Laat me de wollen wanten zijn die je zachte handen beschermen tegen de ijzige kou laat me de bron zijn waaraan je je laaft en waardoor jij opbloeit als een roos laat me licht zijn in je donkerste nacht weet dat ik dat alles ben omdat jij in mij huist.…

men begraaft de herinneringen met de doden men moet vergeten wat men met eigen ogen zag men witwast de geschiedenis ruimt de graven men leest witte bladzijden men moet vergeten hoe het was ik moet onthouden dat ik herdenk en niet vergeten zal…

Wij strooiden lente bloemen Tussen rook en vuur en hielden Onze tranen vast tot in de binnenkamer Een stortvloed vanwege een zee vol met Demonen; en wij, die alleen in het bootje Met de bootsman konden blijven drijven Het leven wordt getart en hoont dat de Sociale status van de hyena wordt beloond en De stromen kwamen en de winden waaiden…

'k ben de druppel in de oceaan 'k ben de zandkorrel in de woestijn 'k ben onzichtbaar voor wie me niet wil maar druppel of zandkorrel, ik blijf: van m'n leven niet stil.…

Het leven valt me zwaar dag in, dag uit het bewerken van deze lap grond Met schop hark en riek de korrel en de kluit Het zaaien en het oogsten bij zonneschijn en regen Het zijn mensenhanden die de zwaarte wegen: van boer te zijn.…

Te zeeluinen is verdwenen een geliefd burger, die een ieder kent bij naam; een kabouterman, die met rede een goede reputatie kent met faam. Een kenner van de vogels, de getijdenwerking op het strand. Als stormen tot nood doen luiden handelt Piggelmee met koel verstand. Te zeeluinen is verdwenen een helper, die nimmer wacht totdat iets…

Wat als de geur verviel, smaak niet bestond Wat als ook het gehoor verdween misschien Men nog wel tastzin had, maar niet kon zien Zou het dan zijn dat men de liefde vond? Wat als de grens die Adam trok vervloog En daarmee alle innerlijke strijd Verging, de mens geen weet meer had van tijd Van dag en nacht, zaken als laag en hoog Hij samenviel…

Zonder het woord uit te spreken Is ze er, zoals jij er bent, Zoals ik er is Verzamelt ze de restanten Van vandaag, van gisteren, En neemt hen in zich op - Een enkele regenworm, Een spaarzame pissebed Woelen haar wat onwillig om: Het is nu eenmaal hun taak, Maar zin hebben ze er allang Niet meer in, ze vinden het goed zo, En…

Hoe goed was het om zelf de vleugels uit te slaan de eerste vluchten wat onhandig maar gaandeweg groeide 't zelfvertrouwen, ik kan op eigen benen staan. De vele hindernissen dienden mij het leerde, taal herkennend spreken de ogen wijder open-, en de blik verdiepte de wereld werd tot grote school, vandaag doe je het goed en morgen wellicht…

ze duiken in de hokjes van een toekomstkeus zou die man of vrouw voor hen nu echt verschil maken? ze ploeteren weer door als keuze is gemaakt brallend blijven woorden klinken na het debat in VEGAS een stad in de woestijn van gokken en van graaien…

Gezegend zijt gij God der mieren Ik wilde U niet ontrieven Maar ik heb een mier verpletterd Ze was alleen en ontredderd Ik zweer niet licht bij brute kracht Het was meer een geval van heirkracht Bij ‘t binnenkomen zat ze op mijn been Waar moet je met zo een beestje heen Ik kon haar nest niet localiseren Kon ze moeilijk allemaal proberen…

Ik kruip met mijn laatste krachten door de modderige loopgraven, terwijl ik bevend en wit weggetrokken langs een kameraad ga, die het niet heeft overleefd. Ik kijk in mijn eigen ogen van vroeger. Langzaam duw ik de oogleden naar beneden. Ik tijger nog een mijl, totdat ik in de armen van een non verwijl. Zij brengt mij zorgzaam naar de ziekenboeg…

fel breekt herfst door het bladerdak kaalt takken tot een helder perspectief weer zichtbaar is wij hebben de seizoenen geoogst wachten tot ook de laatste warmte van zomer is gedoofd nog trekken de insecten hun eigen plan gepareld hangen webben als een welkom voor gevang steeds meer vertraagt bestaan in korte dag lomer wordt…

O die dans van ons Suster! Eers oor die bergtop loer sy skelm, Eh haar oge is skaam; En sy lag saggies. En van ver af wink sy met die een hand; Haar armbande blink en haar krale skitter; Saggies roep sy. Sy vertel die winde van die dans En sy nooi hulle uit want, die werf is wyd en die bruilof groot. Die grootwild jaag uit die vlakte, hulle…

Mijn eega regelt alles voor ons beiden, Zij heeft, heet het, de broek aan in dit huis. Zij stuurt en leidt de hele boel hier thuis, Wat lijd ik onder zulk ondraaglijk leiden. Het Drionpil-licht staat voor mij op groen, Laat zij mij nu verbieden dat te doen.…

Ach moeder, ik weet zoveel woorden meer en van de muzen honderd lepe wetten om ze verbluffend naast elkaar te zetten tot schone larie over duister zeer. Maar als ik op een avond bij ruig weer de vangst bijeengaar uit mijn rijmennetten, de troost schud uit de kuil van mijn sonnetten, vind ik mijn stem wel maar mijn hart niet meer. Geleerde…

je raakt me en vraag me niet waarom ik heb geen idee hoe het antwoord te vinden je raakt me diep niet alleen tot in mijn hart of tot in mijn tenen maar tot ver in moeder aarde waar mijn ziel veilig schuilt met een stil verlangen uit een ver bewogen leven en ik heb geen idee wie jij was of wie ik was of waar we zijn…

Soms strompelen woorden uit mijn hart. Zo lang vastgezeten in mij. Ze kleven meteen aan het papier. Op de verkeerde plek, ongeordend maar vrij. Wanneer ik ze wil verschuiven, sluit weerstand mij weer af. Want wat komt uit het hart blijft onbewogen leven.…

In kabouterland heerst de herfst-blues; waar de duinen soms wel eens hoger schijnen; wanneer de zon in ieders bestaan met minder kracht achter een onbestendige wolkendeken langzaam begint weg te kwijnen. De oktobermaand zingt de herfst-blues; waar de natuur gemaakt lijkt voor najaars- muzikanten. Ondanks alles stemt het leven een kabouter…

Voor ieder moment Zonder jou Valt er nu een traan Met elke traan Weekt een stukje Van mijn verdriet los Nu ik zonder jou Verder moet gaan Herinneringen Ze blijven Ze kleuren wie jij was In gedachten En in mijn hart Houd ik je altijd vast.…

Hij is tegen referenda maar wil ook geen revolutie wel raadplegingen of Maxima niet populairder is als zijn staatshoofd Willem Hij is zeer voor mijn moeder raadpleegt die elke week op zaterdagavond met een maaltijd "Moeder (hij mist Beatrix), wat vindt u" "Jongen, kind, Marcie, gewoon 'doorrutteren' schat"!!…

we kijken elkaar in de ogen als ik in de spiegel kijk we houden elkaar zonder vragen vast tot het donker wordt we zien wat verloren ging in de kakafonie het lawaai van het leven de stilte haakt ons vast aan de angst voor het einde…

Een aantal decennia geleden was de 'baaldag' een fenomeen je mocht, wanneer je dat wilde, vrij nemen, om te balen. Ik denk, dat de baaldagen de pan uit rezen want je hoort niemand meer even een baal- mens wezen. En weet je: als je ouder wordt, er niets meer moet, dan zegt vrouw tegen man, is er iets wat vandaag echt moet? Het antwoord is luid…