Alle inzendingen, jaar 2017, week 14

als moeder voel ik mee met jou als vader bezorgdheid om dat wat komen gaat korte lontjes hier, intolerantie daar de wereld is te mooi om er ons hoofd over te moeten breken ik minnekoos je mijn kind de liefde voor jouw bestaan en dat van ieder ander zou genoeg moeten zijn om het leven mooier te kleuren…

De heer Van Splunteren ziet zijn wereld heel klein. Zijn buitenwereld maakt angstig. Als een vrees verwekkend te groot plein. Waar de massa hem angst aanjaagt zonder mededogen. Hem van het plein afjaagt met grote ogen. De heer Van Splunteren ziet in de wereld klein kwaad. Zijn buitenwereld maakt angstig. Als een somtijds agressieve straat…

Een windei zegt niets, maar met de paashaas wil ik een eitje pellen.…

grenzen liggen als kadavers in de leegte van zijn verwrongen denken als verdwenen boven een vruchteloze vlakte waar noch huis, noch haard een kans krijgt om te overleven alleen hij profileert zijn dag; gulzig en onuitputtelijk als vraag en antwoord tegelijk als een handtekening waarin -wij- in de ik-vorm geschreven wordt enkel een…

Plotseling en onwetend bijna, ben ik 60 geworden. Dat cijfer oké, daar was ik mij ergens wel bewust van. Wiskundig zeker. Als een optelsom die netjes aantikt. Nog zeventien goede jaren erbij en ik val (hoe schandalig en voorbarig is dat?) uit die leeftijdsgroep, waarin je nog spelletjes mag spelen. ‘Van zeven tot zevenenzeventig jaar’ staat…

En voor het eerst ooit weet ik niets ... Wat voel ik? Wat denk ik? Wat doe ik? Wie ben ik? Ik verdwijn helemaal in alles in gedachten Verloren gelopen, verdwaald ... Wachten op die iemand Hij die mij er uit haalt Dan even alles weer weten.. Dan even zoveel voelen.. Nooit lang, want wij kunnen niet stil blijven staan…

daar sta jij stralend kijkend van geluk dat zich weerspiegelt in alles om jou heen daar sta jij dochter zus en lief die uit gijsje pollewop tot kwieke tante groeide een jonge fiere vrouw die edel en nobel haar naam betekent daar sta jij stralend als zomerzon mooier schitterend ook dan het edelste metaal als uit ontluikend bos…

het bezwerende ritme van haar zang reikt voorbij het ijle verwarde gefluister in het woud de moeder wil haar kind het daglicht laten zien het optillen het bevrijden van de dood men wrikt haar los van de kist die in diepe zwarte aarde verdwijnt in het ondraaglijke daglicht valt het broze leven in scherven uiteen…

Als tongstrelend zoenen geen nasmaak meer geeft en op gehoorafstand een handkus liplezen wordt niets mondjesmaat rood op rood taal slaat uit ontleedt ontkleedt het smoelenboek de naakte waarheid kent vrij spel zwaai me gerust uit want een hand los van de arm herken ik niet…

(voor Erwin Olaf) Daar zat je dan weer aan de gesprekstafel van Jeroentje groentje Pauw, die je venijnig confronteerde met een advocaatje slapjanus, die de inhumane, brute, walgelijke daders van een hemeltergende misdaad probeerde te verzachten met lulkoekpraatjes en een hoge, irritante stemtoon. Ik zag jouw borst hijgend van woede op en…

wie wil niet de vrijheid proeven? grenzeloos en ongeremd eeuwig in geluk vertoeven waar vrede ons verlangen temt…

de kinderen zijn weggebracht het is nog bijna nacht de opvang stil pas later in de school is er eindelijk de eerste lach het dagelijkse weerzien voor een lange dag waarin alles van hen wordt verwacht traag donkert een lome middag naar de avond toe ophalen met vermoeide groet in haastig warm eten smaakt de dag herkauwend naar…

Die bleke wangen, levens laatste schans, 'n vege strijd nog en 't is al gevloden. Vlucht dan dat ene ook, zo grif geboden, Schuchter aanvaard - slinkt dan voorgoed haar glans, als zonk van 't laatste rood de laatste vaan? Moet ook dat éne - eerst in schroom gemeden en toen gedeeld en fluisterend beleden - Met het verwonnen leven ondergaan…

Ik ben een haft en ik leef bij de dag Als eendagsvlieg is er veel te beleven Ik zou u graag een voorbeeld willen geven Maar ik moet paren, ik moet aan de slag De zon ging eenmaal voor mij op en onder Heerlijk die dag...en verder geen gedonder…

Hun huid geschramd aan prikkeldraad en scherven hun ziel gekneusd hun vlees gekooid verscheurd van kamp naar kamp - in niemandsland zelfs niet vogel-vrij. ------------------------------------------ uit: 'Vrede is eten met muziek', 2005.…

Nu de dag vergeven is aan regen en verschaalde wijn wil ik enkel nog naast je zitten en mijmeren over het nageslacht. De katten aan onze voeten ik schop ze noch streel ze zie de kraaien zitten, soeverein in de toppen van schurftige platanen ik weet, geen mens zal ze verjagen.. Ik heb de herfst geroken, vanmorgen zag ik de stekelige…

vaarwel pa geniet van eeuwig de rust daar – aan de overkant die wij in het aardse in en met elkaar lastig vinden konden hier leidde de omgang over wonderlijke paden waarlangs over en weer in het doen en laten zonder of met elkaar soms de keuzes schuurden toch – hier en nu is er stil het weten van soms onzichtbare draden die stevig…

Er staat aan de heldere hemel, een hele felle ster elke avond kijk ik, en met mij anderen evenwel ik denk dat bij mezelf, da's het lichtje van jou maar tegelijk denk ik: hoe kan dat nou? Want het hondje van de buren, wat ingeslapen is wordt door de buurtjes vreselijk gemist als ik 't mensje hoor, daar op 't balkon kijken we naar dezelfde ster…

Hoewel al jaren van de aardbodem verdwenen, kwam ik hem vannacht tegen. Hij wuifde van ver in het licht van een ster. Ik wilde hem een knuffel geven. Met hem mijn jeugd herbeleven. Zijn eeuwige glimlach en zijn stem horen alles inhalen wat wij hadden verloren. Ik wilde hem vertellen wat de toekomst mij had gebracht. Of hij het zelf had…

Regen op mijn ramen tranen in mijn ziel mijn hart stelt vragen een antwoord krijg ik niet beneden veel doden boven nog een heel leven buiten jaagt een spook mijn hoofd hangt uit het lood ik kijk in de spiegel er zit een deuk in mijn neus mijn goudvis schiet in de lach ik begrijp er niets meer van iemand zou het me moeten uitleggen…

Zij is bepaald onbaatzuchtig. Niet zwaar op de hand. Soms zelfs luchtig. Zij neemt het leven, zoals het komt. Zij glimlacht standvastig, waar een ander de tenen kromt. Een leven vol medische malheur Genoeg voor 2 of 3 personen En toch geen tel gezeur. Zij toont bewonderenswaardig veel kracht bij pijnen en veel ongemak. Menigeen zou…

Mist,laaghangende mist over het land de bomen silhouetten ...zonder enig kleur De deur tot voorjaarskleuren deze morgen nog gesloten De hekken van de weiden nog met geen eeltige hand ....aangeraakt Alleen de Schepper op de hoogte dat Hij de aarde heeft gemaakt.... echter niet op de ochtend van deze zondag.…

"Ik heb het gevoel dat ik al mijn blaadjes verlies" sprak de oude boom waar men het allerbeste mee voor had waar alles goed mee zou komen maar die niet wist of hij de herfst zou doorkomen met ongekende stormen en zure regens laat staan de winter met sneeuw, ijs en bittere vrieskou Maar uiteindelijk zou alles goed komen ondanks de ontkenning…

Ze kijkt me aan, omfloerste blik 'k kijk weemoedig, terug wat moet ik? Ze kijkt me aan, 'k zie de langzame traan traag lopend naar beneden gaan. Dan: alsof de sluizen, hun deuren openen komt de waterval, over heur wangen gelopen 'k weet 't niet meer, ben zo triest en ik: ik huil mee, omdat 'k niks anders wist. Verdriet zo intens…

op de dodenakker verdwijnen de ijle fluisterende schimmen tussen stille bomen de jongen een kind nog moet verborgen blijven voor het oog van het volk voor de eer van het land ze krabt met haar nagels over de zinken kist het mes kervend in het eeuwig onwrikbare…

Zo, mijn buik weer volgegeten zal ik eens zeggen wat ik at? boterhammen met kaas en worst salami en wat fruit en volle melk als ik het zo uitvoerig opschrijf heb ik toch een vreemd gevoel dat het schering en inslag is hongersnood ver van mijn bed…

Hij staat er al de hele nacht Gisteravond naar buiten gebracht Hij staat daar tot de volgende dag Bewegingsloos en zonder gezag Hij heeft een behoorlijk vol gevoel Waarom sta ik hier wat is het doel Hij voelde zich een zak Opeens de vuilnisman die pakte hem met gemak Die gooide hem de auto in hij mocht achterin Hij zag er echt de…

Ik kan niet in uw hoofd kijken, maar schijnbaar ben je gelukkig. Je leeft in uw eigen wereld met mooie dingen die wij ons niet kunnen voorstellen. Als het meezit ga je mij vertellen over heel die fanfare die staat te spelen, over je moeder die je mist, al is ze meer dan 30 jaar in het hiernamaals. Ik zou willen meestappen in je wereld, je…

de verblindende schijn van het aardse genot weeft een donker gordijn om het wezen van God want ook al is Hij de bron van het eeuwige licht zoals een wolk voor de zon bedekt waanzin ons zicht wie de lust kan bedwingen en de hebzucht kan temmen zal Zijn glorie bezingen in ontelbaar veel stemmen…

Steeds meer mis ik de gedichten, die mijn voorouders niet geschreven hebben. Hun poëzie van vreugde en verdriet. Vandaag moet ik zonder hun verhalen leven, verhalen, die door de tijd vergeten zijn. Nu ken ik hun levensmoed en angsten niet. Hun meningen niet over kwaad en over goed. Hoe zij moesten vallen en weer opstaan, temidden van de…