Alle inzendingen, jaar 2017, week 31

Heer, wees mijn gids, op mijn levenspad Wijs mij de juiste weg die ik moet gaan En ik niet de verkeerde kant zal inslaan Maar de goede, naar U, de gouden stad. Heer, wees mijn gids, elke dag maar weer Dat ik altijd naar Uw wil mag handelen En ook de juiste weg mag bewandelen Trouwe God, zie in Uw gunst op mij terneer. Heer, wees mijn…

Voor mij ligt een blad papier, dat vrijmoedig naar me lacht, een onbeschreven vel papier, dat geduldig op me wacht. 't Blad lijkt me wel toe te spreken en het kijkt me helder aan, "Ga je gang", lijkt het te zeggen, "tijd nu om van start te gaan". 't Blad papier heeft dus het woord, en het babbelt lustig voort : "Geef me maar je mooiste…

ik hoor weer het wiegelied van een vogel wil meegaan op de juichende tonen de echo bij me dragen diep van binnen als een tere wens op mijn lippen leggen doodstil zijn nog één keer tranen - morgen, ja, morgen zal ik warmte schrijven spreid ik het licht over de schaduwtijd kleur een nieuwe dag over de langdradige wond…

zij is een weggeworpen fles met woord en boodschap binnenin en drijft op golven naar de overkant…

Wat ik niet allemaal heb gedaan om de wurgengel van de depressie zelf te wurgen, je wilt het niet weten. Piet Paaltjens is er niets bij en zijn destructieve poëem over Rika is slechts één ademzucht van mij. Dat deze jeneververslaafde dominee zichzelf met een beddekoord heeft opgehangen, is een druppel van mijn leed. In de naam van de Vader…

twee Amerikaanse vissers op hun speedboot hebben het voor de wereld goed verkloot na het vangen van een kleine haai sleepten ze hem ongeoorloofd naar de kaai aan wel tweehonderd per uur… recht naar zijn dood!…

handen roerloos op elkaar aderen goed zichtbaar onder de tere dunne huid grijs piekte het haar in de late middagzon ineen gedoken zat zij daar maar waar blikken vaak afwezig zijn vonkten haar ogen met onverwachte helderheid haar stem die nog alle tonen kende gaf stevige repliek zij was niet ziek alleen het lichaam wilde…

Ik ben niet zo gelukkig in het spel. Al kies en kras ik wekelijks getallen, Nog nooit is mij een prijs ten deel gevallen, Maar onverwachts gebeurde het me wèl! Nu kraai ik de victorie en ben blij: Ik heb de juiste code op m’n ei!…

Kind gezien geboeid Nimmer tanende Liefde Passie overwint.…

Een loper of een klimmer die van zijn leven een marathon maakt; kiest voor het lijden, dat van tragiek naar een uiterste vorm van genot gaat. Een extase die zich opbouwt over vlakten of over berggrenzen. Een mens die loskomt van eigen luchtspiegelingen of dagdroomwensen. Tweeënveertig kilometer vlak of vier kilometer berghelling op.…

het kalfje werd met een dun touwtje om zijn pootjes uit de drachtige koe getrokken de boer was de hele dag in touw op de boerderij schommelden wij als kinderen aan een dik touw op het schoolplein deden we vaak een potje touwtrekken en bij de gym touwklimmen in groepen is het vaak touw trekken om te kunnen overleven, zeker…

de kale kamer de geblindeerde ramen de vergrendelde deur de kapotte ventilator de stroperige warmte de kwijnende kraan de scherven glas de gekrompen tijd de stilgevallen vlieg de hoge hoeden de wachtenden de roerloze lichamen wij lezen samuel schreef…

De stad ligt in een kuil maar jij laat het niet los de wolken, regendruppels de hemel, alle sterren maar jij laat het niet los armoede, verdriet en pijn het laat je niet gaan de stad schuilt in een droom je kan niet meer ontsnappen de bomen, de lucht alles ademt jouw stilte je bent een vreemde op de vlucht er droomt een schaduw…

Binnenkort, wie weet van- daag streel ik jouw mooi lijf weer nu levend in mijn gedachten. Ook straks, ligt jouw naakt tegen dat van mij Slechts verheugd ben ik dat ik jou weer intens mag beminnen Wij weten beiden dat wij el- kaar zonder twijfel echt willen zowel nemend als zeker gevend aan jou...…

(voor Abys) Het was over middernacht toen ik jouw vraag om contact las. Je vroeg je af of ik de schrijver van 'De beschermengel van Rogi' was, wat ik was. Je woorden daalden traag in mijn schrijfijver af. Vervolgens gingen we chatten en ontdekte ik dat je naar muziek luisterde en tomatensap dronk, wat mij verbaasde, maar jouw zuiverheid…

ik zie in jou de volmaaktheid van de schepping eindeloos glad en rond niet het vierkant harde masculiene de grove hoekigheid van korte rechte lijn maar ruimte voor speelse harmonie met warme emoties zonder confronteren een eeuwige boog die vloeibaar wordt als liefde niet door tijd zal worden gestoord…

Als meisje had ik stoerder willen zijn Men perste mij van kind af in een hokje Ik kreeg veel poppen, liep steeds in een rokje Moest op ballet – mijn jeugd was geen festijn Die tuttigheid moet eindelijk eens stoppen Op voetbal leer ik nu dus loeihard schoppen!…

Mezelf tegen het hoofd slaan ik kan niet meer mee in deze vluchtige tijd van leven. Gisteren ongedwongen zalig gevoel, morgen tranen in gemis. Niets gebeurt zonder rede waar het bestaan geen grenzen meer heeft. Verdwalen in gesproken woorden van samen, alleen, stil en breekbaar in mezelf. Hunkeren naar vervlogen tijden, waar alles veel simpeler…

miljoenen druppels manifesteren zich hier optocht achter glas…

Als ergens donder raast Bliksemflitsen klieven duister En gierend briest de storm Denk ik aan jaren terug Toen ik angstig wegkroop In een hoekje van de kamer Mijn handjes beschermend Voor mijn ogen Maar donder raasde boven al En ’t licht zeefde Tussen mijn vingers De onrust was overal Om mij heen en in mij Nu is er Zelfs ook zonder…

Passendale is de oorlogskreet die nagalmt na 100 jaar. Bijna al vergeten, maar vijfhonderdduizend doden hebben wortels in de ziel van het West-Vlaamse land; waar geen genade gold tussen Europese broeder- volken voorbij het prikkeldraad en de greppels voor een tijdelijk nieuw oorlogsbestand. Passendale de doden huilen nog wier bloed zo rijkelijk…

Ze zijn echt nog, onder ons ik weet het zeker ze zijn lijfelijk weg, maar daar houdt het dan op, ik kocht een bosje rozen, want tja daar was het mensje en ik, gewoon dol op. En zo staan de rozen, prachtig te zijn komen mooi uit, een beetje zonneschijn dan ineens: een schrik, wat gebeurd er nou? van slechts 1 roos vallen alle blaadjes op tafel…

Als het moeilijk is iets te zeggen wat je diep van binnen voelt, en het niet is uit te leggen wat je werkelijk bedoelt, laat het dan maar rusten, en zeg maar even niets; de woorden die je had willen zeggen, daarvan zegt de Stilte iets. gd…

God is mijn vaste rots waarop ik bouw Zonder Hem kan ik niet bestaan En zou niet weten hoe verder te gaan Mijn God en vader, ik blijf Hem trouw. God, mijn vaste rots, wil mij bewaren Hij zorgt steeds voor mij, iedere dag Zo lang ik op deze aarde wezen mag Hij wil mij behoeden voor alle gevaren, Op God, mijn vaste rots, wil ik vertrouwen…

wachtend op gereedstaande tijd dichter bij elkaar, samenvallend het ademt naar verbrande kindsjaren eenmalig vatbaar voor geheugen een nachtelijke hond blaffend door het open raam gierende vliegtuigen, zoekend naar bestemming aan eindige kusten gelijkend op esdoornzoet maar dan flonkerend in zekere mate een gestelde vraag, zich…

Een opvallend hoofd dat plotsklaps onontkoombaar fotogeniek diffuse memorie penetreert Je verhalen kleurden onze wereld Ontdooiden bevroren gezichten Deden stenen lachen Hoelang kan een clownesk masker vreugde en verdriet kanaliseren De gouden halsketting verdofte en schifte Valt er hoe dan ook nog iets te kiezen als de spasmen van het…

Laat kunsten maar groeien en schoonheid ontbloeien, de wereld verrijken; dat wij ze bekijken en voor en door zichzelf laten spreken zonder de volheid ervan te verbreken, eerlijk proberen om ze te doorgronden zonder de schoonheid ervan te verwonden, galant te bevatten in heldere woorden zonder de waarheid erin te vermoorden. Laat alles…

(voor Abys) Ik noemde jou ooit de beschermengel van Rogi Wieg, een welgemeend superlatief, maar in wezen was je veel meer dan dat, namelijk een vrouw van vlees en bloed, die Rogi wist te lezen. Vannacht zocht je me op via de mechanische apparaturen en gaf je me een superdouw, die mijn ziel deed stuiteren van mega-extase. Je wilt mijn…

ik heb ze gezien gezichten die alles van iedereen wisten in lijnen hun bijbel gelezen met verhalen over het leven de overtuigende handen die met spinsels van woorden verbanden leggen langzaam onze vrijheid beletten door het begrenzen van perspectieven zij zijn de dieven die in het bestaan onze toekomst verloren laten gaan…

Als jongen had ik meer moeten ravotten Ik zat maar bij de kachel met een boek Kwam nooit eens thuis met gaten in mijn broek Daarom wou mijn ontwikkeling niet vlotten Dus ga ik nu alsnog 'n beetje dollen Bijvoorbeeld door dat bushokje te mollen!…