Alle inzendingen, jaar 2017, week 47

Ze willen vast geen publiek monument voor het voltooide leven nu uitzwaaien genaderd uren afsluit wat jij niet ziet als jij alleen papier leest. Dus schrijf ik over hun gedachtes en dat we met te veel zijn op aarde om alle prachtige kleuren te beschrijven ook over wandelingen in het park. Ze vonden het wel grappig kenden mij niet eens van…

sla de lakens om je heen besta in een tweede huid kan de nazomer zich herhalen? -al herfstig terugbladerend kan een leeftijd zich verjongen mag een toekomst bevriezen? waarom blijft mist hangen geurend naar zachte aarde? verdwaal in geschiedenis vergeet een deken van tijd soms slaan de uren over is het vandaag al gisteren eerder…

Heidaar, jij bleekgezicht Lelijke luiwammes Neem voortaan zelf Maar die zak op je rug Andere koek dus, jij Discriminatiesint Ik eis die schimmel op: Afstijgen, vlug!…

Vannacht heb ik gevlogen Het lukte me – nooit gedacht Ik zag mijn dapper pogen en overwon de zwaartekracht Het was als zwemmen in de lucht Met mijn sterke armenvleugels Gerakend in een echte vlucht Laat los de aardse teugels Kan gaan en voel me waarlijk vrij Aan niets en niemand meer gebonden Als een vogel in het voorjaar o zo blij Eindelijk…

Zie de werkers van het elfde uur zij werkten toch niet dezelfde duur kregen gelijk loon God vond dat gewoon ‘Gerechtigheid is een goed bestuur!’…

Het blad kleurt 't blad valt de zon z'n kracht verloren Alleen wind blaast van de hoogste toren: 'loslaten' De Magnolia wil al praten over: een nieuwe lente Geef haar eens ongelijk.…

oeverloos wil ik genieten in golven van gevonden rust grenzeloos, peilloos verdiepen ver verwijderd van de kust oneindig wil ik met je reizen baden in zeeën zonder kim samen met de zon verrijzen zeggen dat ik je mateloos min ruimte wil ik rond mij voelen zweven zonder tijd of dag weten wat jij zult bedoelen als je schreeuwt dat vrijheid…

kinderen groeien op en vliegen uit, zo is nu eenmaal het leven, en als die dag daar is huil je, ja heel luid, want je had nog zoveel, zoveel meer willen geven, maar zoals jijzelf worden zij ook groot, en delen dan hun leven met het andere geslacht, logisch komt dan de huwelijksboot, nee zo snel had je het niet verwacht, kijk die foto, ach…

gaandeweg ontvallen ze mij meer en meer met elke stap die ik zet lijkt het alsof ik een dans ben aangegaan met hen die ervoor kozen, of toch beduidend jonger dan ik vallen ze in grote getale nu de verkleuring is ingezet…

in de kamer wees hij waar de tafel stond hoe de kinderen hier hun eerste stappen hadden gezet; dagelijks geluk van rust en geborgenheid; thuis rustte nu in muren overwoekerd door wingerd, wilde hop lager de varens, oude mossen, wilde lelies de trap hing moederziel alleen; boven was gezonken in de hel van geweld en haat een rode kastanje…

als woorden meteen vervliegen blijven rafelrandjes ongelezen niet gezien niet gehoord hardnekkig wit papier niets gedrukt niets gebeurt…

Uit elke vrouw wordt een man gebaard met week vlees en bloed in de mond gespeend met melk en zorgen bezwaard schuift hij zijn klamme buik naar de afgrond En wanneer het ebben komt na de vloed liggen ze op een hoop benen en bekkens gewis komt de koude wind tussen ’t wasgoed het venijn met vuur de adem in de kwintessens Waarna veel napraat…

een verfstreek is het de dagen kleurend die tong verend fluitend zijn gezang van jong tot oud tot aandacht lokt stok geketend om attentie vragend zit hij kort gewiekt in goud gevangen verveeld gekooid zijn noten snavelend krauwend snauwend vermaakt hij het publiek kaatsend echoënd wat het gehoor kletst zich stilletjes vragend wie…

de felle herfstwind helpt gedachten ontsnappen regen spoelt ze schoon…

God heeft u zwaar beproefd! – Ik weet Eén troostgrond maar: dat Hij het deed.…

zij scheren het gras nog korter dan het al was lachend laten ze hoge pluimen waaien wij zijn gemanipuleerd om zo met het landschap om te gaan wat adel heeft mag altijd blijven staan decors en beelden worden ons dagelijks voorgeschoteld de geesten zijn in opvoeding en opleiding bepoteld de hoeders staan al klaar maken graag een plaatsje…

De aankomst van de bisschop ging gepaard Met wild geraas, men kwam er protesteren, Want Friezen kan je niet zo snel bekeren, Dat wist de Sint, dat ligt niet in hun aard. “Voor heiligen,” zo sprak hij naar verluidt, “Is het al eeuwen lastig, Dokkum-uit.“…

Je verwijdert je op straat van waar je niet naar kijkt. Het liefst wil je iets zien dat je zelf hebt uitgezocht of toch iets bewaren van wat je nauw- keurig omgeeft, zonder je om te draaien. Een dakrand, een wolk, wat je vanuit een ooghoek hebt gezien. Je draait je om. Het blauw zoekt de grijze hemel. Het wacht op de jurk van het meisje…

O, te zwemmen als een vis in verre oceanen en te vinden wat je mist O, te vliegen als een vogel door de ijle wolken ervaren wat je niet wist O, langzaam te verdwijnen in de ochtendnevel en niemand die je mist O, ga met me mee lief naar al het onbekende wees mijn illusionist…

Op een Das Een dommige das uit Damwoude Was laatst zo ontzettend verkouden, Dat hij vanaf toen (Onnozele oen) Zichzelf voor zijn mond placht te houden! Op nog een Das Een sombere das uit Maasbracht Gedraagt zich bijzonder verdacht. Hij wil, depressief En zelfdestructief, Voortdurend om…

't mannetje wil aandacht/neemt de vluchtelingen maar SLECHT zij ontvluchtten hun zwaar geteisterd land een net huis is toch terecht mensen tekenen massaal achtervolgend dit kwaad beluister het verhaal van de overlevenden oorlog 40/45 zij weten al te goed hoe dit haatproces verder gaat…

De Pieten zijn geen slaaf, Sint geen racist Maar het past niet om bussen te blokkeren Want ieder heeft het recht op demonstreren Dus staakt uw wild geraas en woordentwist Want wie het kinderfeest blijft ondermijnen Zou zomaar in de zak kunnen verdwijnen.…

vurig rood gekamd wakkert hij de wereld bij het sterven van de nacht met gekraaide boodschap over weer de geboorte van een nieuwe dag majestueus deftig de veren schuddend poot hij vinnig dan zijn territorium doorheen zegetochtig klokkend de hennetjes lokkend zijn doen noch zijn laten sporen het vermoeden van diep verlangen naar…

Haar gezicht verschijnt Mijn pijn verdwijnt Haar zachte stem vibreert Mijn lot keert Haar handgebaar toont Mijn leven loont Haar woord spreekt Mijn hart smeekt te leven te geven door te gaan zelfs in dit bestaan Het bestaan is nu fluweel Door haar weer heel Verfijnd Altijd begin en nooit eind Een kus van haar brengt bij elkaar emotie…

ik heb spijt toen ik je uit mijn gedicht haalde, een sprankje hoop die je als lotusbloem mij het wonder van jouw liefde zou leren kennen doch dat gedicht had kantelen waarachter jij je verschanste en hoe ik ook mijn liefdespijlen naar jou schoot, ik miste telkens de evenaar aan het halfrond van jou besmettelijk bestaan waar jij beschutting…

Het is half negen de zon verheft zich en ik aanschouw die onmetelijke architectuur van Benidorm aan de Spaanse Middelandsezee Ik ga naar de Nederlandse kerk om tien uur en zal bidden dat de aarde niet gaat beven en wij met onmetelijke architectuur ´Nenidorm´ gaan bouwen aan de Nederlandse Noordzee…

Ik schrijf de woorden uit mijn ziel Waarmee ik van jongs af ben vertrouwd Een principe die ik nooit afviel Een overtuiging waar ik mijn leven op heb gebouwd Het zijn niet alleen de woorden uit een boek Die ik na ’t lezen naast mij heb neergelegd Het is voor elk het geluk wat ik zoek Ik blijf het trouw wat er ook wordt gezegd En al zegt men…

Het tikt seconde per seconde. De klok in het lichaam. Motor van het leven. Het is emotioneel. Breekbaar. Broos als glas. Het doet pijn van verdriet. Het bonkt van angst. Het klopt van verlangen. Het klopt voor de liefde. Het klopt voor alle mooie dingen. Geef het geen ballast. Het doet wat het kan, maar ook niet meer…

We groeiden in onze moeder die vol werd van ons Moeder en kind vormen hun eigen wereldbol We waren nog klein toen onze ogen al veel zagen We liepen vlug vol en leeg opgaande in de wereld Enkel zijnde ontdekten we veel Vingertjes speelden met teentjes alsof ze protolego waren Eens waren we alles doordat we nog niet wisten dat we alleen…

verglijdend kolkend d’ uren ’t gerstenat zompig het affreuze tergtalen gelijk de schroothond een paar tanden mist zeg maar een heel gebit zoals de huig uw galsterige adem blokt chromédeur met zuigend slothendel de slagerswinkel vers bloed pas geverfd met ranzig wit en tafereel van ouwe wijven het kalf gevierendeeld tot bundel worst aanééngeregen…