Alle inzendingen

Ze buffelen bedachtzaam in het rond. Hun wollen truitjes zijn te heet gewassen zodat ze maar tot aan hun middel passen. Daarachter volgt een strakke blote kont. De staart gerafeld touw, een kruitvatlont. Geen goeiig loeien, maar een dreigend bassen hoor je; het scheuren van de taaie grassen en als ze verder lopen, beeft de grond. De stieren…

O, als een dier te zijn! - Een dier in de zonneschijn - Te koekeloeren, Zo ene bloem zien staan, En een beestje voorbij zien gaan, Zo lekker te loeren! En als een kind te zijn! - Een kind in de zonneschijn - Iets liefs te zingen, Zo vol van kindervreugd, En van dartele jeugd, En simpele dingen! En een wijs mens te zijn! - Een mensch…

Op een Caribisch eilandje staat een man heftig te gebaren, hij draagt gescheurde kleren en heeft 'n lange baard en haren, "Een heel sympathieke kerel !" wijst Hein, onze geroutineerde cruiseboot-kapitein, "Hij zwaait enthousiast telkens we hier voorbij varen "...…

1. Met zijn verzen werd geen hoop gewekt, met huichelende wegen wel dromen verlegd; de tovenaar die waarheid sprak in spreuken die nooit zijn gehoord. 2. In wrevel van de wereld afgewend, de ogen die niemand ooit zag; nieuw licht dat zweeft in de dageraad, gloeiend door het licht van de verre zon, 3. weerkaatsingen van wat ooit…

Waar ridders schuilen elk achter 'n kanteel rijst aan de horizon 's werelds toneel grijpt soms bij de lurven en soms bij de keel geen krijgt wat hij wilde sterker: part noch deel zo niet Arthur van Schendel en 't hemels gerecht werd ook Van den Vondel elk nieuw jaar te veel doch 't pad van de tao is geen fairytale reflecties…

Fluisterend in het hol van stilte, waar waarheid glipt achter verse beton-muren, daar leefde jij in schijnvrede, zacht verhuld, gehuld in geheimen van familie-fluister. De woorden die nooit mochten klinken, verweven in angst en loyaliteit, zij schoven jouw pijn in het duister— verloren, maar levend in verborgen verdriet. De stilte was een…

Mijn lust en mijn leven Is gewoon mijn huidig leven, Op één ding na, ’k ben nu alleen, En dat is wel ’k beween. Maar verder ben ’k best tevree, Zit het leven mij best mee, Ben gezond van lijf en leden, Ja, ik ben best tevreden. Alleen dat ontbrekende knaagt, Is toch wel echt ’n hiaat, Hierdoor m’n leven niet volmaakt, Maar ja zo is…

stil trokken zwarte optochten door het land spaarzaam bijgelicht door fakkels die een spoor van rook achter lieten een enkele tromslag maande de groep tot stoppen om samen even de schaarste van toen te consumeren in een latent hongergevoel geen nieuws en herdenkingen waren er altijd al geweest maar de grootte van…

De synagoge was een paardenstal van het leger, nu is het wit weer wit en goud, een romantisch gebedshuis in katholieke kleuren Geld en sleutels gaan apart van ons naar binnen De poortjes piepen maar iedereen mag doorlopen al moeten de mannen opzij langs de gastentafel om een keppel te pakken De vrouwen zijn vrij eerbiedig van nature…

Nu gitzwarte nachtmerries galopperen over in duister gehulde groene heuvels libellen dauwdruppels drinken uit onzichtbare liefdeszinnen omdat zij jou innig lief heeft in benevelde bibliotheken op zoek naar pure liefde ben ik bij je in verlegenheid naakt in de zwoele nacht.…

Ochtenden kunnen zo stil zijn. Ze legt haar ziel in de kom van haar hand, duikt rustig in de stroming van het moment als een kind vol verwondering over beelden van traag winterende en zomerende jaren, niet vanuit haar denkende hoofd maar vanuit een oeroud zielsweten. Er is iets zachts, geruststellend dat haar raakt en als een deken…

Fluisterende wind verre blik die mij ontglipt schaduw blijft hangen Ze loopt door de verweerde straten, alsof ze hier niet hoort; de tere lucht draagt een bleke glans om haar heen, en haar fluisterende woorden ademen uit een ander land. In haar ogen ligt een onpeilbare zee, waar sluimerende golven mij blijven wenken; haar onverschillige…

Het zal wel weer zó moeten: vergoed ons met verlaat bloeden, de late boete voor de ongegronde zonde, tijdens de o zovele schrijfronden, van verwerpelijk (en vergeefs ;-) verwijderde vrijheid van creativiteit en vakmansgeest. Uitgedaagd (door een knuffelfeest?); klaar om ons, in bespottelijk meervoud, terug te douwen in één hokje…

I Wat vergaat is horen en zien het wemelt er van hemeldingen grootse losse drijvers trots der natie haar verrijkend nooitgedachte sleep en vracht in buitengaatse holen kanonnenrijke driemasters met wijde dekzeilen en ketelbinkiecapriolen woelwater in saragossa maar halverwege doemt een point of no return de onbeschrijflijk oorverdovend…

Je handen waren beter in staat om je gevoelens te uiten; het was al te laat, praten werd schreeuwen om mijn leven nog enigszins toonbaar te ontvluchten. Voor de gevolgen van mijn durf had ik te duchten; ik turfde de tijd al een eeuwigheid, de blauwe plekken, door jou beleden spijt, op de spijlen van mijn denken. De muren…

Elk weet dat statistieken leugens zijn Die je humeur van tijd tot tijd vergallen, Want als ze Donald Trump niet goed bevallen Dan is voor hem de wereld weer te klein: “Blijkt wat ik wil weer eens een grote flop, Dan hang je de grafiek maar op de kop.”…

hij leerde mij Lodeizen lezen in het licht van zijn bestaan zijn de helden gek of de gek een held de stenen van de straat om te flaneren in stemmig zwart om dan weer dankzij of voor toekomstig statiegeld bellettrie te gaan oreren geen strijkstok glijdend als Lodeizen maar als een pronte contrabas die in je oren likt nu ik hier…

Gekomen met een zoete mond waar kindsheid heen ons zingen zond als blijde bedelaren, was onze honger goed als brood, en zagen we in tergloze nood een makker onzer jaren. Maar 't leven sloeg, met stille speer, in ieders zijde een eigen zeer. Wij hebben 't bloed gezógen; een lách heeft onze smart gekoeld; - maar w' hebben in de…

(voor Irene Polo Roig) Jij lag naakt te zonnebaden in Port de la Selva, waar jij hoopte een vrouw te versieren, van de dominante mannen werd jij paranoia, want zij willen het leven van alle vrouwen bestieren. Jij schreef over damesbroeken en het decolleté, bedelen in Barcelona en stakingen in mijnen. Jij zag Margarita Xirgu als jouw grootste…

Een burcht, afgesloten van de wereld of een tuin met open poorten, en heel in de verte een ophaalbrug naar ons luchtkasteel. In onze harnassen van dons plonzen en plonsen we wat af in de levensgrachten naar het einde. Het slot sluiten wij in onze opengebroken harten, overlopend in gekantelde oeverloosheid met aan geen van beide zijden…

Ik weet, jij blijft niet deze nacht want jij weet hoe je vuur moet maken hoe je op de komst van een vroege vogel wacht en hoe zwaluwen verre wolken raken. Jij weet hoe je de adem van slangenkuilen ontwijkt, de droge eindeloze steppen oversteekt hoe je voorbij het hemeldak en verder reikt hoe je een helse nacht met demonen doorbreekt. Onrustig…

Voornaamste woorden Ik kijk tegen stapels op, terwijl ik achter mijn laptop blijf denken aan jou, -ze zouden eens moeten weten wat ik hen aandoe met uitstel op hun vragen. Jij zet mij op scherp met gebruik van voornaamste woorden, betekenislagen in (mis)gebruikte taal; ik hoor je door muren van stilte heen, door sociaal acceptabele…

Onder een tafel van glas werden woorden begraven, keurig gevouwen tussen servetten en familiefoto’s waar iedereen lacht. De vrede was van porselein, glanzend, maar met haarscheuren die alleen jij zag. Elke glimlach was een voorzichtig evenwicht tussen breken en blijven staan. Ze noemden het liefde, maar het rook naar angst en het klonk…

Zelfs Pukkelpop steunt actie nu voor Gaza, zo is er meer te doen dan enkel lol en loopt straks heel die grote weide vol het wordt er heet en 't gaat om kassa, kassa! Toch zegt het iets aan onze politiek want die ziet blijkbaar ook de ernst nog niet.…

Lucht, water, zand. Het water verdwijnt in de lucht. Amper verschil tussen tinten van blauw in het achterplan. Beige en bruin nemen voor- en middenplan in. Prominent twee lege bekers Coffee Latte Mocka Americana. Fotograaf languit buiten beeld. That's happiness ?…

Mijn vader is al heel lang dood, Ik ben al ouder hij ooit is geweest, Hoewel hij tot as is verbrand, Komt hij nog vaak bij mij langs. Niet in het dagelijks leven, Daar zag ik hem nooit meer, In mijn dromen keert hij weer, Hij is dan jonger ik nu ben, Maar dat voelt helemaal niet zo, Hij is gewoon mijn pa als toen, Vinden we beî helemaal…

We dragen mondkapjes terwijl zij bezig is en ik mezelf zie veranderen, verkleuren tot een superwezen blauw als een godin het verval van mijn lichaam goed gecamoufleerd schijnbaar weggetoverd Wat laat ik zien in deze huid? Mijzelf, bijna aanraakbaar? Voor vreemde ogen kan ik niet intiemer zijn…

Terwijl ik druppels van mijn voorhoofd veeg, Probeer ik op een snelsonnet te broeden, Ik voel me uren later droef te moede, Wat ik ook doe, de regels blijven leeg. Ik weet waarom ik het vandaag niet kan, Want dichten staat niet in het hitteplan.…

Niet iedereen kan heiden zijn. Daartoe hoort kracht en moed; een vast geloof in zon en wijn, en blijde lust in ’t bloed. Niet iedereen voelt zijn verlangst voldaan op aardes schoot, schrijdt door het leven zonder angst, en zonder klacht ten dood. De aardeling heeft aarde schier Te moederlijk verwend. De heiden leef zijn leven hier in…

Ze vraagt zich af hoe het is om weer alleen te zijn. De man met wie ze woont staat nietsvermoedend te werken in haar tuin. Ze haalt de sleutels van zijn bos. Bedenkt hoe ze vrienden familie het nieuws zal brengen. De tafel voor het raam de kast terug in de oude kleur. Merkt hij al iets? Hij plant tulpenbollen voor het voorjaar. Ze lacht…