Alle inzendingen

Afgekalfd land, rotte palen en golven zonlicht opnieuw zichtbaar in spiegelend water; versprankeld onder een gebroken wolkenlucht Zwermen zilveren vogels bespelen een vluchtige harp, waar schichtige vissen spiegels verscherven; beelden verbrekend van dood hout half verzonken in moeras Ogenschijnlijk geruïneerd landschap, maar als altijd…

Zijn trommen - twee grote, vier kleine, twee tom-toms, bongo's etc. - heeft mijn vader (78) al lang van de hand gedaan maar niet zijn stokken want zijn techniek houdt hij bij op een schijf meubelplaat met een middellijn van 15 cm en, toegegeven, ik ben jaloers op zijn beat. ------------------------------- Uit: 'Een bord bekijken',…

Onder d'uitgeholde oever van een trage moddersloot, zat een waterrat te kluiven aan een stukje tarwebrood. Maar daarboven, in de weelde van een groene netelvracht, lag een oude, bonte kater op zijn eerste ochtendwacht. D'een nog onbewust van d'ander knabbelde aan zijn stukje brood. D'ander spiedde, bukte, en likte even aan zijn achterpoot…

Gevuld met helder water staat er op de tafel in de tuin een schaal. Wie hem daar plaatste deze nacht, geen flauw benul, en het is februari, en het water wiegend zich bedaart. Ster na ademloze ster begeeft zich op het watervlak. Dit kan niet opgetild, of heel het uitspansel gulpt plons naar god, gebogen als hij raakte over haar die tot de rand…

Als we dan liefhebben, liefhebben tussen veel papier, holle mannen en metaal, laten we dan liefhebben, zoals mij goeddunkt: Liefhebben met de rust van de onrust, niet die van de routine, elkaars ogen verliezen en weer ontdekken, voorbij de huizen gaan, het land in, de streling van onbekende struiken ondergaan, de wind proeven op een steeds…

mens zonder hoop, dag zonder licht, volk zonder recht, stem of gezicht, gebroken van angst, gemarteld kapot, wonden voor eeuwig, onbegrepen je lot. zag ik een vogel, vrij in de lucht, wist ik het zeker: ik vlucht! zeven jaar hier, veertig jaar daar, zeven jaar vrij, veertig in gevaar. vrijheid werd wachten – eindeloos wachten en wennen…

Er moet wel iets zijn gebeurd al weet ik nog altijd niet wat; ze hadden een enig kind en ik heb het lief gehad. Maar het ging, als het meermaal gaat, en waarover je nauw'lijks kunt praten; kortom, ik heb haar gemeen, naar de roddelaars zeiden, verlaten. Soms heb ik nog bij gerucht en te hooi…

In de scherven buiten bij het raam ligt soms zijn gezicht alsof een zelfportret zich door de modder blufte, door zichzelf ontworpen ligt hij in de zon te schitteren. -------------------------------------- uit 'De afstand tot' (1976)…

Wij fietsten naar Egmond mijn liefje en ik. Al in de schemering, Een bosuil gleed stiller dan messen door zuurstof boven ons, streek neer aan de rand van de wei en schikte het bruin van een boom om zich heen. En steeds als we dachten: is hij er nog? schudde hij nee. En dan zagen we hem. ---------------------------------------- Uit…

Gedaagd in kort geding Straalsgewijs ondervraagd Staat 't nachtelijkste ding Met potenvol vandaag Het lichtrequisitoir Maakt alles recht en klaar Vaas liefste en trompet Zijn bij elkaar gezet Naar ninivehse wet Van 't onontkoombaar daar ---------------------------------------------------------------- Uit: Verzamelde gedichten (1981) van…

Nevel. Zeg nu niets. Veel is verzwegen. Weinig is veel. Amper beweegt het woord amper in de wind die nergens is. Zeg nu niets. Veeg niets uit. In hetzelfde vlak van de avond. Waartegen nauwelijks en nergens. ------------------------------------------------------------ Uit 'het museum van de zomer' (1974) van R. Jooris (1937)…

hoor hem nu toch, de huichelaar. hij waant zich dichter, maar heeft nog nooit in een gedicht over de zee gerept. hoe kan hij dan oprecht de taal in het hart dragen? in poëzie moet zo nu en dan dat waanzinnig watertapijt tegen een golfbreker te pletter slaan, dat hoort zo. alleen zee staat symbool voor de oneindigheid…

met Tijgerbalsem masseer ik mijn pijnlijke bovenarmen goed spul zegt de mevrouw van de mensendiecktherapie uw lichaam is uw voortuig zegt ze maar u heeft het niet zo goed onderhouden zegt ze en: u slijt die geur van kajoepoetih-olie in de balsem wasemt rust in 1955 masseerde jij je moegeleefde lichaam ermee hoe geurde onze kamer altijd…

Ik kwam om reuzen te aanschouwen en vond dwergen. Dwergen aan de bar, dwergen in de boekenkasten, dergen met een praatprogramma, dwergen zwervend door de hal. En nergens kon je dansen want de vloeren stonden vol met dwergen, springend in de sneeuw die stroomde uit hun binnenzakjes. Met wilde, wijde oogjes vierden ze kleingeestig feest. Dwergen…

Als die mij nogal lief zijn - vrouw, bomen, vrienden - van mij heen zijn wil ik een snaterende grijsaard worden, wonend op het Maliebaan-station en in de zon. Gekleed in conducteurscostuum van Engels laken een goede indruk voor de spiegel maken, en zachtjes krijsen op het zoveelste…

Geef mij je wellust, ik wil mijn ontij vieren, Vergruis de steen waarop ik stoot. Krauw mij tot regen, vervloek mijn tranen, Omhels mij met jouw primitiefste leed. Want beeld op beeld bega ik mijn sterven, Uit alle tijden roepen mij jouw woorden aan. Ik wil jouw naam niet in herinnering dragen. Niet dag na nacht mij in jouw vlees herhalen.…

Zo zondag dat de wind hier niet over de pier blaast noch in 't park de hond dolt is het mij te moede en zulke taal ook drukt mij uit als tube's laatste, allerlaatste... Op straat stappen of ze mij halen: geen jeugd, geen jacht, komt u maar mee! maar nee, is het roerloze extase: een stille gang, tikken zeg niks! Hier rust lawaai van woede…

Zoveel als deze boom heb ik nooit beloofd: mijn schaduw is minder, mijn nutteloze insecten tieren weliger, geen konijnen nestelen aan mijn voet. Wel is mijn schors schor en hees en ik overschreeuw mijzelf dagelijks met kinderen en bladeren. Traag en moeizaam is mijn ringen en even moeizaam wen ik aan het snoeien van handen, de taal die mensen…

Het park ligt wijd en zijd onder de sneeuw en rond de zwarte groeve van de takken zweeft als een lassoworp de vlucht der meeuw. De kleine vijver is inktzwart en stil, als hoedde hij een kleinodie, het slijk. De zomerboot, een dodenbark gelijk, ligt bij het tuinhuis, even zwart en stil ----------------------------------------------- Uit: ‘…

Waar in de bibliotheek zij zat te lezen hoe woorden zich laten voegen en niet begreep hoe een ander moest lachen om de woorden van een dichteres en vroeg wat en hoe, waarom poëzie? Hij, verbaasd dat niet iedere lezer begreep waarom die woorden aandacht trekken door hun muziek en betekenis begon te begrijpen hoe klein de sekte was. Vele…

Wanneer vind ik een fietsenstalling met een fijngebouwde stallingsknecht die daar eigenlijk niet past, mij zegt dat hij dit werk alleen maar doet omdat zijn vader leverklachten heeft en zijn moeder rouwt? Haar andere kind is precies die dag, mijn halve leven lang geleden, met slaapzak en een fibertentje achterop vertrokken voor een weekendje…

ik heb niet gekozen voor deze eenzaamheid evenmin voor deze angst als balling te leven in Amsterdam om mij heen, ballingschap in de palm van mijn hand zie je nu maar te amuseren, als een kind in een leemte, ontheemd ach, vriendschap door dik en dun, ik ben bereid te versmelten met jou in de stilte van de nacht eerst zal ik hymnen zingen…

Dag lief, dag avondlief, dag lief van het licht van de grachten. Drie schikgodinnen spraken daar, op die hoge hoek, moe en wit. En de dansende jonge man sliep, met de knieën tot zijn kin, op het blauwe liefdeskleed in de driehoek van hun vriendschap. Dag lief, dag ochtendlief, dag lief van het licht van de grachten. -----------------…

M.H. blond stoere kisten, stoere woorden, klein warm handje op mijn rug, tien jaar en in verwarring. T.T. ik ben veertien, lijk ik zestien? uiterlijk, vriendinnen, kleren graag de beste van de klas nu onzeker, maar de toekomst: rijk in Beverly Hills!…

Die achternacht kwam ik mij tegen op een plek waar ik mij gewoonlijk niet vertoon. Ik stelde mij teleur. Sprak te luid tegen mensen die mij zichtbaar niet vertrouwden. Ik wilde dat ik vond dat ik naar huis toe wilde en sprak mij aan om hiervandaan te gaan maar dat was zo gemakkelijk nog niet. Ik verloor mij in gesprekken die ik al zo…

Vrouw van monden en wonden, vroeger was je nog mooier dan een gewoonte. Stil was je als tijdens een lange droevige reis en ik hield van je als van mijn dood en het zaad van pijnbomen. Vrouw met de duizend lippen die danst met een luid lachend lichaam tot je achterover stort in de nacht. Je bent een nieuw begin. -----------------------…

Op een recht, zwart kousenbeen dunne rokjes opgeheven, dansend in de vroege regen en de tuin voor zich alleen, staan twee jonge appelbomen, 't witte bloed omhoog gestegen, vlinder-hoofden wijd omgeven door hun allereerste dromen.…

een minnend paar man en meisje identiteit onbekend op een grijsgeregende morgen in een van de plattelandssteden komen vreemd aan hun eind nl. zij vloeien als twee vlakken natte waterverf in elkaar liefde of toeval niemand weet het stoffig en schraal als puin vindt men de bewijsstukken (hun silhouetten) later veel later op een onverhuurde…

de ribben zijn van het geraamte het mooiste onderdeel, ze doen aan vleugels denken of een soort accordeon waar leven in- en uitgaat je ziet ze beter na de hongersnood of in het massagraf het zijn de rimpels in het zand als de zee zich heeft teruggetrokken het zijn de breekbaarste takken van de bomen die in open vrachtwagens worden weggevoerd…

ik heb in het gras mijn wapens gelegd en mijn wapens gaan geuren als gras ik heb in het gras mijn lichaam gelegd mijn lichaam is geurig als hout bitter en zoet dit liggen dit nietige luchtige liggen als een gele foto liggend in het water glimmend gekruld op de golven of bij het bos stoffig van lichaam en schaduw oh grote adem laat de stenen…