Alle inzendingen over vlinderman

het lijkt het beste in dit land voor inwoners en ook de vreemden een jas rond de schouders te hebben wat zware stof tegen wind te veel bespoten met andere stof of nevel om de regen van het lijf te weren en met knoopjes of iets anders teneinde zichzelf te onttrekken aan te nieuwsgierig geblik laat dan enkel het gelaat met het rood van schaamte…

de laatste vrijgezel roept zijn vrienden op het feest volgen zijn geest onvoorzien op het einde van zijn dag de enigen nog half overeind het vocht heeft gevloeid overvloeiende beken vergetelheid ter ere van de nieuwe sensatie uit twee voortaan te bestaan niet langer hij en zij maar zij gebei de flarden linten aan de tafels lijken verscheurd…

nog even te mogen springen in het veld, aan moeders hand weten hoe gewenst je bent en kleine bloemen in je haar naar waar de wind komt zoeken om dan de man te ontmoeten die je leven komt te stelen je jonge hart doet verstommen tot een gebarsten klok zonder klepel niet zeker meer van de toekomst je wordt herinnerd en herdacht te jong om…

het lieveheersbeestje klein zoals het is in rood, ros, oranje, de kleuren met onwillekeurige stippen die zeggen wat onvertaald blijft dat lieveheersbeestje per zomer een keer of twintig waarvan drie op de hand lijkt wensen te verkopen aan wie maar wil horen en nog durft te dromen zijn eerste lieveheersbeestje deze zomer dan toch mag…

de oude kar kraakt in dezelfde voegen als haar duwer, ze smeekt om nieuw bloed, een laagje lak aan antiek, de toekomst is aan de jeugd, vers hout de zwoegende man vloekt op het weerbarstig hout dat gebarsten wielen blokkeert en zijn geleende schoenen spuwen op zijn verweerde blaren eigen vocht eerst schreeuwt hij en ploetert verder door…

de stad brandt en bloedt haar mensen zij aan zij staan naar elkaar te kijken op het gerij van talloze sirenes het meest gehoorde woord is moord en schok en rechts, waar de klappen vallen, blijft het extreem stil ze zouden het niet geweten hebben het land staat verbijsterd paf geen woorden daar, verstarring en een hoop ongeloof te koop…

laat me van je benen houden ze aanbidden, zoenoffers brengen tot mijn hoogste goed beschouwen na die zwaai, waarmee je zei dag vreemde, heb je ze gezien? het zal nog even duren voor ik jou zal durven bekennen met mijn blik enkelwaarts gericht en een oog dat zich ineens herinnert hoe het ooit oprecht betrokken werd dat ik ze wel degelijk…

de bakstenen vorm doet denken aan het huis dat ooit bestond en het door haar deur verstond mensen warm te laten passeren voor wat gezelligheid binnenin de gebakken gaten vandaag ontkennen het verleden, toen de ramen nog juist konden passen ook al stonden ze wagenwijd open zo ver als haar scharnieren plooiden er is ook geen brievenbus meer…

een spel van kinderen van de lente, ze zijn jong of oud, het maakt niet uit hun lint is toch het enige dat wappert rond de boom een nieuwe ongekende lente een uitgesneeuwde menigte en te verfijnen muziek vormen beelden van vreugde verwachting, zelfs verwondering van noen tot middernacht geselt verzoening de harten van afgestorven wintergeesten…

vriend en vijand zie hier het oor gekromd aan een pot vol koffie vloeibare verzoening om samen mens te zijn met vogels gekooid om te zingen over tapijten vol geschiedenis twee voor de prijs van één ware wereld, erg ver weg, met het raam altijd open de geur wil je tegemoet hier ligt het welkom altijd op de loer voor offers te slachten…

het groen geloverte betovert haar, dwingt haar schoenen uit tot verbanning van voeten zonder glans en dan maar naakt te rusten in het park op vers gestreken grasmat haar toekomst te ontdekken een onwaarschijnlijkheid die leidt tot haar gelijk de professor zonder snor maar montuurloos bebrild de katalysator tot morgen bij het schouwen…

een hoopje zwart te groeien haren met wat wit ertussenin kan niet verbergen welke kleine duivel zij kan zijn met kleine klauwen die onbehouwen klimmen langs onbeklede benen om te komen spinnen dat ze van de pijn niet wist het spel wordt gespeeld zoals het haar is geleerd de eerste slag is raak de tweede om dat in te zien maar hoe…

zo schots als rots natuurgeweld in handen van een stielman zonder waterpas met treden uit bomen met hun namen onuitspreekbaar hangt de trap uitdagend aan haar muren ankers trede voor trede een eigenzinnig verhaal voor iemand nieuw telkens weer gecharmeerd door de aanblik van een kasteel en niet zozeer het gebrek aan middel en vakmanschap…

vroeg deurbelgelui laat het trillen verstillen laken doorgelicht…

wel duizend of meer jaren waren hem beloofd als hij maar zou slagen waar anderen hadden gefaald moest hij voldoening nemen met het leven als een sterveling het niet vinden van de zwarte tand zijn symbool van dood in leven hij kreunt al decadenlang terwijl het knagen langzaam duurt de tand des tijds wit verbleekt kent slecht haar eigen…

onwelkom is hij banneling in een ander land dan het zijne, hij moest gaan zoals hij nog nooit eerder had gedaan weken lang nog hield hij zijn resterende trotse poot stijf hij is niet echt een buiger tot de veer hem eindelijk brak naar het noorden of het zuiden het oosten zelfs het westen zijn centrum is hij verloren uitgespuwd door…

het geluid van haar liefde als het gerinkel van een ketting hield haar vrijelijk gevangen aan de attenties van haar man warm in zijn woorden was hij de krul in haar rechtlijnig leven inspiratie en bezieling van wel twintig nieuwe getuigen hij praatte met haar met iedereen met doorslaande argumenten al was zij de enige die niet hoefde…

de heide, waar mensen komen zwemmen, wandelen, dromen, staat vandaag niet in brand, maar in verband met moord een lichaam werd gevonden overdekt met wonden maar het behoefde slechts een lok haar te identificeren na een jaar verdwijning in de kanalen van een lakse maatschappij de dader werd ook gevonden zoals in de volksmond was voorspeld…

op het strand ligt een klok daar aanbeland na een ramp vlakbij een schip gezonken op en in de zee een man of vracht teveel, te veel de klepel op de bodem verstomd wordt dit verhaal niet meer gebracht dan door die getuigenis in brons in het mee vergane want zeilt niet langer wind maar waart het water door de gaten zonder voeten, zonder benen…

de iris schaaft droog van dorst en honger ontdaan aan haar kelken kraag met minder blad maar meer vertoon leeft ze fier en wel in haar aarden luchtbel haar opzichtig oog gericht op de mensen aan de stroom ze is museumplant zonder nood aan het Woord, elke blik van een toevallige passant opnieuw sterkt haar in haar zonnebloei de weemoed…

op het strand ligt een klok daar aanbeland na een ramp vlakbij een schip gezonken op en in de zee een man of vracht teveel, te veel de klepel op de bodem verstomd wordt dit verhaal niet meer gebracht dan door die getuigenis in brons in het mee vergane want zeilt niet langer wind maar waart het water door de gaten zonder voeten, zonder benen…

hij loopt gewoonlijk met een wijde boog rond de rekken in de supermarkt waar wel honderd potjes lonken naar het niet zo kennersoog van de te zware keukenpiet liever blijft hij uren hangen in de marge van de winkelstraat waar in groene geuren wordt geschreeuwd dat zijn neus te zeer gevoelig is zijn ogen altijd worden verzocht het juiste kruid…

de geur sleurt hem mee het verleden in, moeder in de keuken, vader weer op café, aan 't kaarten met zijn laatste strookje loon desem, zout, wat extra kruid de oven gloeiend op puur hout uit het gepachte herenbos er stond brood op het menu - dat elke dag hetzelfde bleef - en water uit de regenput hij spoedt zich verder het leven heeft…

de geur achtervolgt hem bloesem uit een flesje Hema, Kruidvat, Aldi kluchtig maar aromatisch en bovenal nogal simpel wil hij haar haar aanraken met een straal van zijn ziel "je weet niet wie ik ben," fluisteren zich alvast aan haar kluisteren maar ze waait voorbij, een vluchtige streep door zijn rekening hij houdt dan wel van haar…

hij had het veld geruimd met diefstal zijn sporen gewist geen haar of pluim gelaten dat nog aan hem kon herinneren want hij wenste haar vrij van gevoelens als schuld of anders de twijfel die hem had belaagd nog maanden na zijn vertrek het onderhuids gevraag of wel of niet of wat dan ook hij wist waaraan hij was begonnen hij moest er niets…

de regen valt met sloten koffie aan de tafel vierkant geknoeste tijd met elleboog gesleten geulen waar gasten zich een plek weten om het hoofd te laten hangen voor even nergens thuis het getrippel van duizend druppels verdrijft het eeuwige geneuzel in wat het verleden heet te zijn nu en gisteren ook al toen de zon zo scheen en toch is…

het is weer ochtend de ploeg staat er nog fris blinkend met hier en daar aarde als mazelen op haar blad donkere kluiten voorspellen een melig tierende oogst aan rijp koren en mals graan de boer kan weer voorgaan in de hoogmis van zijn land zijn geloof doet niet onder voor het gemopper op de regen niet altijd de zegen waarop een man als…

hier veegt een man blad voor blad voor eigen deur een spoor van welkom uit de weg hij kijkt niet naar de naald leeg, gebruikt en nutteloos die hem had kunnen treffen zijn Schepper durven roepen lang voor het zover moest zijn zijn huisje is misschien niet echt weltevree of iets anders pathetisch gewauwel van hen de goegemeente die niet…

vriendschap is onbetaalbaar een boutade vol intimiteit twee wezen die elkander vinden en adopteren tot hun familie een ziel te proeven met vreemde kruiden gelardeerd met wat eigenheid de enige ode aan het leven die er voor elkaar toe doet en dan samen aan de koffie met suiker en wat rum verhalen over het onvertelde gij, mijn mens…

de avond is kalmte een fontein van rust zij kust haar kind dat vindt dat de dag goed is geweest zich gewillig in de armen begeeft van Morpheus en de zijnen onder het bed de schoenen van echt leder, iets anders verdragen zijn voeten niet en een lijfje zonder naam nu het van het kind werd ontdaan buiten is het al donker sterrenlicht zonder…