Alle inzendingen, met trefwoord vers

Handelingen worden trager door de echo van wild verlangen even dringt de mens door in het duister van de herfstnacht, geheimen openbaren zich in diepere dromen dan ooit denkbaar in stilte bomen maken zich klaar voor de herfst in aandacht van zintuigen om het onbekende te verkennen met gedachtetekeningen die alle verbeeldingen van liefde…

Gedragen door de wind In een bed van veren Waar overzicht bezint Navigeren Contouren geven aan Uitzichten geven Lijnen die door een landschap gaan De wind laat je zweven Neem waar en overzie Het kleine daar beneden Rivieren, zeeën en bergen die je ziet Drukte heb je vermeden Je passeert grenzen De zomer is gedaan Er zijn andere wensen…

Ik las een vers uit ‘Vers gekruid’ van Inge Waarvoor ik dankbaar diep en dieper boog Hardóp las ik, een lust voor oor en oog Zo wordt de geest verruimd, gaat zingend springen: Haar boeiend snelsonnet ‘Malapropismen’ Was goed voor mijn basaalmetabolismen…

Er is een feestelijke bundel uit Met honderd verzen, uit één brouwerij Die van light verse, bloedeigen makelij De diepste wensen staan in ‘Vers gekruid’ Eén ding verklap ik van het boek vast wel: Het kickt op boekenkasten, dus bestel!…

veren van een vogel veren in m’n bed veren om mee te varen over het Veersche gat veren om een pijl te sturen de veren van een blad een veer om mee te schrijven er zijn veren zat steeds hoger wil je veren veren veren hemelhoog met de nodige veren in je kont gestoken veer je zomaar tot aan de regenboog…

Van monologen kun je ruzie krijgen: het valt niet mee, een vrouw die eeuwig praat. Ik zei het tactisch, maar zij kaatste kwaad: 'Je overdrijft, ik kan gerust wel zwijgen.' Ze had gelijk, zodat ik eerlijk zei: 'Oké, die twee minuten op 4 mei.'…

wij keken ver vooruit maar nooit verder dan de horizon verder kijken zou namelijk een streep te ver zijn geweest daarom stelden wij paal en perk aan eigen grenzen een grens aan het zien een grens aan de groei een grens aan het leven kortom wij keken en zagen voor zover wij het konden verdragen…

(Voor Matthijs van Nieuwkerk en Özcan Akyol) Er ging ineens een licht op bij Matthijs, Het genre light verse! ‘Iets uit het verleden, Dat niet meer wordt beoefend in het heden,’ Zo sprak hij, zonder kennis of bewijs. Toen ik dat hoorde, dacht ik: serieus? Lees deze bundel maar, Matthijs en Eus!…

De wijn te jong, ik te oud dronk de levenslessen leeg zonder enig zelfbenul, de dag verdronk zich in de morgen, doorstak de kurk en vele harten het droes bleef hangen in de ziel elke zon opkomst blijft minuscuul de voorraad werd te gering om alle tegenslagen te bedekken van de relativering te proeven maar in onmin te verdrinken in…

In de nacht blikt het gestorven licht terug op wat hem de dag ervoor is verweten, hij ontvangt postuum een karig loon naar werken, het zicht gericht naar onverrichte taken in schuldvragen die ons raken, het begrip van recht zou echt zijn als er geen onrecht zou bestaan, onlosmakelijk met elkaar verbonden wie het onverhoopte…

aan Levi Weemoedt kan ik werkelijk niet tippen wat dat betreft ben ik een amateur de woorden die ik braak tussen de lippen krijgen bij Levi veel meer kleur…

Hoe ver, hoe ver ik dit alles vind, het werd een spel, een lief gezeg van andere mensen, zó is het weg en vreemd van dat, wat nu begint, nu dat mijn leven zal gezonken zijn tot een ernst, die 't al beschreit en tot één grote innigheid van heenbeklagen gaan geslonken, en nauwelijks een flauwe lach gebleven is van medelijden…

Jezus was nog op de televisie met een preek ten faveure van zijn eigen partij "Jezus Leeft" ook een handvol discipelen allemaal met baard mochten even hun zegje doen alom stralende gezichten met de boodschap op de tong en 't vuur van pakweg de heilige geest binnen handbereik als die straks geen hoge ogen gooien dan zijn ze in de steek…

Door de schaduwen in mijn rugzak besta ik in alleen in mobiliteit, al was het maar voor even, de dorst gelest uit geleende tijd voortgestuwd en aangevuld met andere levens blijft hij mijn vriendin, bezwangerd het gemoed van aanzwellende golven eerst veraf, nu angstig dichterbij, wie niet winnen wil, heeft bij voorbaat al verloren…

De eerste keer dat ik die warme lach van dichtbij in jouw ogen zag ging er een wereld open. Ik wist niet wat me nog te wachten stond en stond genageld aan de grond; ik kon alleen maar hopen. De eerste zuigeling in ons gezin kwam goedgemutst de wereld in; zo ook haar beide zussen. We wisten niet wat ons te wachten stond; opeens liepen er…

Reeds tien jaar leggen dichters er hun ei Da’s reden voor een feestelijk van harte Bedankt, Quirien, dat jij die website startte! De vaste versvorm spint er garen bij Stek voor light verse, mét forum, klare taal Dus geen ‘Minerva’s uil’ noch ‘boreaal’…

gelukkig gaan we allemaal dood het is een gegeven waar zelfs de rijken geen vat op krijgen zoals ook bij geluk goddank is ook dit niet te koop anders was er voor ons niet veel over gebleven en juist dat maakt mij gelukkig…

De toekomst heeft een oneindig vergezicht de vleugels van je adem markeren het bewijs, dat jouw gedachten zullen kiemen op de wangen van een nieuwe morgen waaruit telkens weer een hoopvol wijsje klinkt goed van wil en met een open mind van tijd, zonder vooroordeel zal worden gewogen, geeft ze de maan een nieuw naam, ze ziet…

een witte deken die ons omsluit zo teder wollig zacht lijkt het bekeken van huis uit de kou die zie je niet als een witte angoravacht vult ze je nog slaperige blik en je geniet haar pure schoonheid bedekt de rommelige nasleep van de herfst een nieuw begin lijkt geboren de wereld wordt ververst je waant je even in verre oorden wordt het…

Ooit, als de mensen samen zijn, door het openen van het zonnegordijn weelde gedeeld in die verbindingslijn sloot zich op zonder woord van spijt onze natuur legt een baken in de tijd we draaiden de klok terug en bevroren geweld tot ijskristallen, dan zou de oude zon zich uit een verrukkelijke hemel laten vallen in de krimpende schaduwen…

dromen het samengaan van fantasie en werkelijkheid waaraan elke kleur is onttrokken hoewel ik ken iemand die zegt uitsluitend in kleur te dromen de bofkont...…

Wat ik betreur te hebben niet bezeten Is het geluk van menig burgerman: De vrede van het huisgezin, en van De kinderen, die mee aan tafel eten. En ik weet wel, dat in mijn arm gelegen De liefste is bezwijmd van zaligheid, Dat ik de stem ken van de eeuwigheid, En van het hart, dat mijn hart is genegen. Maar dit is alles niets, al…

ze was door de mand gevallen het viel allemaal op één dag ze liet steken vallen dat viel blijkbaar niet in goede aarde alles viel in het water toen ze ook nog over iets gevallen was je kon inmiddels een speld horen vallen er vielen woorden noch klappen ze dacht: ik viel niet één keer in de rede viel ik daarom misschien…

Op een Coelacant Bij Wijk aan Zee zwom elegant Een mooie vrouwtjes coelacant Daar kreeg zij een warm onthaal Van een plaatselijke aal, Wat door die coelacantse trien Als heel erg slijmen werd gezien. Daarom was zij naast charmant Ook wat aan de koele kant. Op een Rog Een rog bezat te Overschie Een prachtige patisserie…

Op een Hoenderkoet Een hoenderkoet, geen lachebek, Met een merkwaardig spraakgebrek, Was sinds zijn jeugd in Sas Van Gent Met broederliefde onbekend: “ Si'ds het achteloos gevoeder Va' mij' liefdeloze moeder, Wordt mij' broer, die harteloze ploert, Door mij' vader stiekem bijgevoerd. Moet ìk da' ook 'og, hypocriet, Gaa'…

Kind van de muze zijn samen verbonden aan een heimelijke lijn kort of lang zijn wij soms in gesprek en niemand die iets hoort of iets merkt. Zonder een teken en midden mijn werk maar niet als ik mij aan mijn schrijftafel zet als de lust mij bekruipt van te schrijven kan ik meestal niet van haar krijgen. Soms uren of dagen op ze wachten…

mijn laatste vers is van de site gehaald en ik ben het, die daar dus flink van baalt Het vrij vertaalde vers, dat mocht dus niet wel gek dat men ze her en der toch ziet.…

slechts een gekleurd dundoek verhult haar lange slanke lijf zonnestralen dringen door tot op haar huid blote voeten laten sporen na op het hete zand een huilend kindje sjokt moeizaam mee aan haar linkerhand op haar hoofd balanceert een waterkruik ze valt me op door haar fraaie ranke figuur donkerbruine ogen kijken me een secondelang aan…

De beste dichter van Den Haag ging heen Helaas, ook jij kon niet de dood trotseren Je streed niet, schreef je, kon het accepteren We weten het, ons leven is te leen Jouw laatste bundel prijkt hier in mijn kast Als ik je lees, hou ik je teder vast – © Inge Boulonois…

ik had een prachtig vers bedacht zo licht en luchtig, als ’t maar kon ik schreef het midden in de nacht op een vergeten luchtballon wat tipsy van de calvados genoot ik na op mijn gazon wat was ik toch een luizenbos mijn versje vloog de kosmos in terwijl ik snurkte als een os door drank vergat ik elke zin hoe kon ik toch zo’n sukkel wezen…