Kasteel te ver?
Door de schaduwen
in mijn rugzak
besta ik in alleen in
mobiliteit, al was het
maar voor even, de dorst
gelest uit geleende tijd
voortgestuwd en aangevuld
met andere levens blijft hij
mijn vriendin, bezwangerd het
gemoed van aanzwellende golven
eerst veraf, nu angstig dichterbij,
wie niet winnen wil, heeft bij
voorbaat al verloren. Kom aan
mijn borst, spat als vuurwerk
in mijn hoofd uiteen, ook jouw
uur komt, al rol je weg, je kromt
je rug als een wolvenpak, je ziet
mij als een prooi, in eb en vloed,
brekend op de kust van niemandsland
als spotroep van aangespoelde schelpen die
op de tijdslijn het verleden laten horen.
En ik op blote voeten door sjouw op
bloeiend akkerland, bouw zandkastelen te
ver, dichtbij in rivieren stromend gemoed.
... Illustratie: Bron: Whaptoe ...
Schrijver: Pama, 15 april 2019Geplaatst in de categorie: tijd