Alle inzendingen van anton

Aan Ir. A. Mussert, die zich in zijn propagandablad van vrijdag 6 december 1935 veroorloofde te schrijven over ‘den zich katholiek noemenden Van Duinkerken’ Jawel, mijnheer ik noem mij katholiek, en twintig eeuwen kunnen ’t woord verklaren aan u en aan uw opgewonden kliek, die blij mag zijn met twintig volle jaren, als ónze God u toestaat te…

Laten we er zijn als er sneeuw ligt Laten we er zijn bij de eerste lentedag de eerste bloem het vroege ochtendlicht Laten we onder de bomen gaan liggen Laten we er zijn op een zomeravond aan zee Laten we gekleurde bladeren zien vallen Laten we in de wind gaan staan en in de regen Alles stroomt Alles uit de tijd gelicht en vol betekenis…

De politiek verhardt maar binnenkort worden er zachtere koekjes gebakken Om het allemaal te beëindigen branden we onze eenzaamheid af Zonder vlammen Onder gezellige schemerlampen heerst woede Ondertussen is er veel vertier Alles wordt heldere overwogen Het blijft voorlopig verborgen onder de schedels Niemand begrijpt wat er gezegd…

Ik verlang naar een zee zonder horizon Waar de lucht overgaat in water Ik verlang naar de kleur van de ochtendzon Naar het rood van de avond Ik wil zoekraken in de golven Ik wil alle woorden verliezen Ik wil schepen tot zinken brengen Hun lading in rook doen opgaan Er is een teveel Aan alles Ik wil niets meer dan water van de grote…

Het is weer herfst de goudgele weg waarin we terugvallen naar de aarde naar de geur van de grond naar het uitdovende licht wachtend met een hart vol bloesem, een zaad gelijk een lentedag Terug naar de heuvels waar het groen is en bloemen…

als rode wijn boven de aarde uit gloeit de zon daar branden de wolken in nevel en licht drinkend uit de bron de wortels van de wijnstok nog voor de ondergang een glas vol zon dan wentelt de aarde zwaar en donker duisternis…

Het lied van de angst dat zwarte gaten slaat De explosie Een geluid dat snijdt door botten en vlees Vanuit de lucht? Op de grond? De mens als speelbal van de waanzin Een zwarte vogel stijgt op van aarde Getallen worden handen vol bloed…

Als de stalling dicht, de Zeester weg en het strand weer is van wie het is, van de kwallen, compact en groenblauw van de kou, van meeuwen, van jou - prijs, total loss, op natte gympen, dan die wolken, lucht en winden wijst hun baan. Vooral bij diepe mist, als er geen zucht- je te bespeuren valt op 't strand, en van de zee, daar merk…

Kom mij niet nader, want als een tere huid zijn mij bossen en rivieren. Ik ben kwetsbaar en van mijn kleding ontdaan. Onbeschermd achtergelaten door mensen en goden. Ik ben dof geworden, zonder glans, een open wond. Raak mij niet aan. Mijn zwakte is mijn verborgen kracht. Verschroeiend is mijn hitte. Je bent niet bestand tegen mijn…

Wat is er beter om vlak bij het vuur, bij de ijzeren bron de aarde te zijn, ondergedompeld in water, om te verdwijnen in de nacht van de sterren? Hoor de roep van de meeuw in de rode lucht van de zon. Voel hoe de aarde wentelt. Het is tijd om de zee in te gaan.…

Toen de zon onderging heb ik mijn woorden voor je neergelegd langs het smalle pad in het eenzame donker in het koude licht van de maan onvindbaar onleesbaar. Kijk hoe in het vroege ochtendlicht de jasmijnboom bloeit Ruik de de geur van opkomende bloemen…

Geef mij het lichaam met de kleur van de zee dat in wind staat waarin vogels nesten bouwen waarvan de voeten groen zijn dat slaapt in het oog van de wereld Geef mij het kwetsbare het lichaam uit de schelp dat alle gevaren van de wereld weet en toch zijn plek vindt Geef mij het lichaam nat van regen dat schaduw zoekt en wachten kan…

Als de wolken hun tranen laten vallen in het gras. huilen de bloemen mee, van geluk. Dan trillen de bladeren van dankbaarheid Je zou mee moeten doen . Voel hoe je lichaam nat wordt als je deelneemt aan het landschap in de regen…

als je jong bent moet je toch bij de ander lichamelijk aanwezig zijn praten lachen weten dat er veel toekomst ruimte is een horizon die steeds wijkt en wenkt naar je verlangens dat er grond is waarop je je stappen zet mag je ook de bloem zijn veel kleurig als bladeren in de wind als je jong bent…

Teruggebracht als populatie Tot celdeling in de relatie van dier tot dier Gestuit in het plezier om mens te zijn zijn we niet meer dan uitbraak Wereldwijd In het koude universum zijn we verdacht Worden we opnieuw in kaart gebracht Alles wat ons toebehoort wordt twijfelachtig is verstoord Misschien hebben wij ontdekt hoe de aarde…

Toen waren wij samen in de nacht waren wij onze handen en voeten onze ogen tedere lippen één adem één ritme uitgestrekt in het hoge gras boven wolken uit zonken we in de diepte van de zee de tijd vooruit gevlogen hebben we gelachen waren we dronken van de aarde waren we dronken van de wijn dag en nacht dansend zijn we moe geworden…

toen waren wij onder de schaduw van de bomen waren wij in het hoge gras bij de waterplas toen de tijd stil stond toen waren wij half slapend wakend dromend een zomermiddag lagen wij daar hand in hand toen de tijd stil stond zo lang geleden weggesneden uit de tijd een herinnering van het hoge gras van de schaduwen van bomen…

Elke keer bij het ontwaken ben ik de tijd vooruit Beraam ik tijdschema’s en plannen Valt de dag in uren uiteen Maar ongezien drijft elke dag een kleine witte wolk voorbij In helder blauw…

Het algoritme van het brein als machinekamer dendert voort Nooit was de vernietiging zo groot De schoonste bloem vermaalt in rekenkundige modellen Een mooie wereld ging ten onder Een starre geest telt onze dagen af…

Heb je mijn woorden al gevonden? Ik heb ze verspreid langs de weg de voor jouw zo bekende weg Daar liggen mijn woorden Als bladeren in de wind Straks waaien ze weg voor altijd Het geeft niet Ook zonder mijn woorden vind je je weg wel Moeiteloos Je kent immers de wegen al die je moet gaan…

Toen de zon scheen hebben we lachend onze weemoed, ons verdriet toegedekt verborgen onder een kleed van vrolijkheid De pijn verzwegen Onder een sneeuwlaag In de golven van de zee Achter een nacht vol sterren…

Hoe mooi toch zijn onze avondklokken Om ons tot bezinning te verlokken Hoe prachtig zijn hun bronzen stemmen Om ons bestaan wat af te remmen Om ‘s avonds negen uur keert dan eindelijk de rust Tijd om wat te spelen met elkaar : tijd voor wat hartelust…

Je bent jong en het leven is mooi maar men stopt je in een kooi en trekt je vleugeltjes uit Dan vraagt men hard en luid hoe het met het vogeltje gaat Wel, die zit in een spagaat De zin van het bestaan raakt uit het zicht in dit onmenselijk tijdsgewricht Het wordt tijd restricties op te geven en weer lijf aan lijf te leven…

De diepste gedachten liggen op de huid van het bestaan Dieper vindt men slechts wat aarde knollen wortels en wat puin Zoek dus niet verder Alleen een huis heeft een verdieping…

De sneeuw het smetteloze wit niet te beschrijven Dat onbezoedelde witte kleed niet meer met woorden te bevuilen Alleen je ogen staan vol licht…

Ik vind, elke dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad. Wie zijn dag niet mint, gaat mokkend ten onder. Sta zo opgewekt mogelijk op dus, poets je tanden, omhels je vrouw, kam je haar, lach tegen de spiegel, ontbijt met thee en een eitje. Je begint vanzelf in de loop van de ochtend een beetje te fluiten. Dat doe je de hele dag door met wisselende…

Verwezen liep ik door de stad, waar alles iets verschoven bleek en vreemd. In V&D Bemerkte ik bij de lipstick Conny, uit 2-havo. Schuchter zei ze 'dag' en sloeg haar blauwe kijkers neer, glimlachte zachtjes, ik werd weer eens vijftien. Ach, wat had ik graag nog eens om haar van Kees van Lint verloren!…

Op het terras. Verschijnt een hagedis in het gras? En weg! Ze wil niet weten welke soort Iedere vorm van kennis scoort laag vandaag Schaamte voor het verlangen naar anonieme schoonheid een naakte man in de branding Morgen verlaat ze dit eiland. Wat zij wilden is voorbij. Duinen geven geen antwoord het strand stuift, er staat een grijze zee…

Wat moet ik op dit eiland met het woord 'woestijn'? Op een zandplaat ligt het voor de hand maar hier in deze duinpan waarin ik Jesaja lees? Ah, het welig bloeien van de narcis! Jaloezie steekt de kop op want ik ben dor land. Hier klinkt de belofte dat het gloeiende zand een waterplas wordt en ik veranderen zal in een bron van inspiratie…

Eenzaamheids achterdocht, gevoed door waan, Kweekt groter kwaad dan roekeloos vergeten Van wetten, waardoor veiligen zich weten Behoed tegen een snel en stout vergaan. Wie zonder schaamte geile lust belijden, Maken zich schuldig, maar zij weten toch De grootste zondigheid van 't kwaad te mijden. Alleen wie, braafheid huichelend, bedrog…