Alle inzendingen van anton

Hij is al weer lang van haar af. Moet ooit dus haar hebben beklommen. Soms zal het gestormd hebben, daar, maar soms was het weergaloos helder. Soms lag het daar heerlijk, dat moet wel. Soms ook wel niet. Nu is hij dan dus van haar af. Gedaald eerst, gerold, toen gevallen. Het dal in. Niet eens geprobeerd zich vast te grijpen aan takken…

[een 160 is een tekst die bestaat uit precies 160 tekens, inclusief spaties: precies de lengte van een sms'je. Het wordt ook wel de haiku van de 21e eeuw genoemd] Ik weet het niet, groeien. Net boom, komt de bijl. Als kip: een paar weken. Mens wordt niet mooier. Groeien: niet doen! Maar moet het, dan krom, richting aarde. ----------…

Je rook de trage warmte teer en kroop bij mij in bed. Je zweeg en keek. Je hand raakte mijn wang, meer niet. je luisterde aandachtig, bewoog ternauwernood, wachtte op de morgen. We lagen daar met droge mond. Dood was mijn moeder, was ze vermoord? Heb ik haar laatste woorden niet gehoord? Je bleef die nacht en bleef bij mij aan boord.…

Beschouw hem als je gast, verzorg hem als was je hemzelf. Je kamt toch 's morgens nauwgezet je haar en scheert je zorgvuldig? Hij woont al lang bij je in, in alle kamers nog wel. Vult hoeken, gaten en kasten, laatjes en plinten zelfs. Als ik je ook nog eens een keer een goede raad mag geven: trek met hem op, leef met hem mee. Begint…

Je huis is vol schatten en op stand. Een kamer voor jezelf. Rustige straat. Een tuin. CD. PC. Twee lapjeskatten. Een mooie baan. Kinderen: goed verstand. Aardige vrouw. Zo kun je nog wel doorgaan. Zelfs met je ouders heb je nog een band. Tijdig, omstreeks je vijfendertigste, heb je je valse ideaalstelling herkend. Nu, tien jaar later…

Vaarwel, vaarwel, mijn dierbaar Vaderland! Mijn Nederland, vaarwel! Ik vaar van hier, van hier naar 't Oosterstrand, Mijn Nederland, vaarwel! Bij 't ruisen van de zilten vloed, Breng ik aan u mijn afscheidsgroet. Lief Vaderland, lief Vaderland, vaarwel! Vaarwel! Vaarwel, vaarwel! Aan u, aan u blijft steeds mijn trouw verpand;…

Innig vertrouwd met steeds hetzelfde elkaar, daarvan met almaar minder volle teugen genietend, steeds meer mondjesmaat, maar toch, daarvan toch mooi nog altijd steeds genietend - geef ons maar zonnebloemen, weken lang maar zonnebloemen links en rechts, met hier en daar een korenveld, of maïs desnoods, met hier en daar een wei, een stukje bos…

De schapen hadden heel de dag Gegraasd in 't geurig kruid; Maar bij het scheiden van de zon Was 't met dat pretje uit; Al vonden zij 't ook buiten mooi, Nu moesten zij terug naar kooi. Doch bij de hoeve weergekeerd, Daar zag de herder, dat Eén lammetje aan de troep ontbrak - Waar 't arme diertje zat? - ‘Pas’ - zei de herder…

Ik vond, ik had nu de lucht door gaten er in te springen meer dan genoeg beschadigd, het eigen hoofd al van veel te veel haren beroofd. Borstpijn had ik van 't bekloppen. Ik ontzei me dus grotere gevoelens, Ze mochten wel binnen nog, maar daar zou ik ze drastisch aftoppen, als was ik een ambtenaar. En ik was niet meer blij, maar verheugde…

De elzen lopen uit. De weg van alle vlees gegaan, dagelijks in godvergeten grijs. De wind hield ik niet tegen. Stuifzand dit leven, vliegend schuim. Het leek mij, versteende vogel in regenpak, niet wijs op het glasloos terras te blijven. De vrees voor strop en gas joeg mij het strand langs. Ik wilde meeuw zijn maar vogels sterven ook.…

Ze is zo groot. En, hoewel grijs in middels, Zo mooi in haar groenblauwe jurk nog. We mogen met z'n allen aan haar zitten, nog steeds. Vindt ze niet erg. We mogen er zelfs in, helemaal. Merkt ze niet eens. Ze is zo groot. Haar kou gooit ons terug als een visje. --------------------------- uit: 'Al fluitend', 2001.…

Je gaat er met de bus of tram naar toe en volgt vandaar de richtingbordjes maar. Gebeurt het goed, kom je er met een kerst- gevoel of zoiets moois getroost vandaan. Het is heel erg naar maar ook weer niet zo erg. Bedenk bij onweerstaanbaar opkomend verdriet: Die hebben ze - mij hebben ze nog niet. -------------------------------------…

Bij gunstige stroming en voldoende zout ontstonden er schelpenbanken. En nog steeds, op de strandjes bij Warder, tussen Hoorn en Edam, vind je schelpen, kokkels, strandgapers vooral, uit de tijd van de Zuiderzee die pas zijn losgewoeld, opgestuwd, aangespoeld. Er staat me nog heel wat te wachten. ----------------------------- uit:…

Vader, wij hebben u begraven en de grond erkend zacht om te slapen, zacht om te vergeten: zand dat vervloeit en water, ongeweten, herinnering en droefheid voormaals onbekend. Gij zult niet eenzaam zijn, maar slapen slapen met sterren ’s avonds een onblusbaar vuur en, rond uw eiland, het traagstromend water. De bomen wuiven tijdeloos en ieder…

Iedere ochtend gaat hij trouw naar school, door weer en wind, van kilometers ver - moe heeft z'n brood gesmeerd, hem uitgezwaaid -. Hij zet z'n fiets weg, en haast zich gedwee naar het lokaal. Gaat zitten. Dan 't gebed: Dat ze vandaag maar weer kracht-van-omhoog ontvangen mogen en hun werk met ijver volbrengen. Amen. Dan begint de les.…

Ginds op de heuvel Onder de beuken, Dor en ontblaard, Zit nu de winter; Wit is zijn kleding, IJs is zijn baard. Donzige vlokken Strooit hij op aker, landhuis en heg; Hand doet hij worden 't Water der vlieten, 't Zand van de weg. Krassende raven Vliegen in 't ronde, Bol van de kou; Nevel en mistdamp Hullen de velden…

Gij flinke hond, getrouwe vrind Van jager, reiziger en kind, Men prijst u vele keren, Omdat gij zo gehoorzaam zijt, Zo waakzaam, vol geduld altijd, En kunstjes ook wilt leren. Men roemt u als gij in het veld Het wild, dat angstig henensnelt, Alras weet in te halen, En aan komt dragen naar uw baas Nu met een eend, dan met een haas…

Men verplaatst zich, maar nooit even snel, in tegengestelde richting. Nooit met eenzelfde zakdoek mooi symmetrisch wuivend - even wit, even droog. Eén blijft er staan, verwijdert zich. Bij gebrek aan wie verliet langzaam kleiner wordend. ----------------------------- uit: 'Met flinke pas', 2003.…

Zo gaarne, moeder, wou ik zoveel weten wat in de hemel en de grond gebeurde wat in het gras geboren werd en geurde en onbedachtzaam overdag vergeten. Ik wou de achterkant zien van de wolken de wind in zijn begin, horen vertellen hoe lelies overwinteren en libellen. Sinds mocht ik veel vernemen nopens volken verovering verval, maar weinig over…

Het bos dat ik niet meer zie is het bos dat ik in de aarde van mijn geheugen bewaarde met varens tot aan de knie. Ik blijf wel de schoolknaap die in schuilhoeken van geblaarte onmetelijk moed vergaarde en longen vol poëzie. Ik ben om het even wie maar ik adem mijn eigen aarde.…

Toen ik, die avond in Santillana, liep met de donswoorden van een gedicht ging in een kamer een fata morgana een luchter aan als een boom van licht. (Er was niets van de huizen buiten dan een donker gesloten verbond, mijn stappen vluchtten omhoog in de ruiten naar een raam toe dat openstond.) Ik wist de woorden in mijn geheugen…

Innig vertrouwd met steeds hetzelfde elkaar, daarvan met almaar minder volle teugen genietend, steeds meer mondjesmaat, maar toch daarvan toch mooi nog altijd steeds genietend - geef ons maar zonnebloemen, weken lang maar zonnebloemen links en rechts, met hier en daar een wei, een stukje bos desnoods, desnoods een korenveld en zonnebloemen,…

Twijfel glijdt naar binnen als beproefde woorden zich verschuilen bij gehoorde aarzeling. Wat ooit werd gedeeld verloor zijn betekenis, slechts een herinnering reist mee in de tijd. Door de kieren van zijn onmacht ziet hij kleine stralen zon spelend op de bast van de boom voelt de warmte op zijn huid. Vogels zingen al vroeg de eerste…

Hij heeft zijn tijd gehad eeuwen lang alle seizoenen jaar in en uit een ring er bij nog meer diepe groeven. Stormen en regen blad, bloemen, zoveel zaden gedragen. Tot zijn uur had geslagen, hij plaats moest maken voor teloorgang van de tijd. Toch is hij er nog steeds duurzaam mooi mag hij al jarenlang mij zijn grootsheid tonen als…

geurig en kleurig sterfelijkheid en weemoed herfst in vier clichés ik ruik zoete stoofpeertjes en geniet straks van hachee…

De zomer verwelkt in genoeglijke oprisping naar weergaloos vlammend kleurboeket. In nevel gedempte zonnestralen ontvouwen zich lang gestrekte najaarsschaduwen. Geur van verrotting als stille getuige van het leven dat zo sprankelend begon. Het intens besef van eindige aardsheid rilt huiverend langs levenslust. De tijdelijke bevriezing…

Zo’n ogenblik dat dauwdruppels glinsteren in de zon spinrag mee parelt zo’n moment voelt als belevenis wanneer de dag stilaan ontwaakt zo’n fractie in de tijd terwijl je beseft geluk raap je op.…

De prille kleur van de dag dringt voorzichtig door gezeefd wit de eerste zonnestralen zijn nog nuchter toch toont de zon vandaag het najaar in volle glorie. Het verval van bestaan wordt gevierd met aardse kleuren zwammen dansen op restanten van het leven zij geuren met een vleug van verrotting. Later sieren lage stralen uitgedunde…

Die, sloot verlaten, in de hemel uit vissen meende te moeten gaan, ving vuur, hing, maanden nog, aan een hoogspanningskabel te waaien, steeds rafeliger en valer. Was eindelijk zo mooi versleten, als was hij nooit reiger geweest. Toen kon ik me weer vergeten. --------------------------------- uit: 'Geen beter leven', 1985.…

Reeds werd ik voor de Rotary gevraagd, waar ik het zelf wel naar gemaakt heb, want ik heb het herrlich weit gebracht en ondanks dat nog iets jongensachtigs behouden. Mijn vrouw werd in die jaren nauwelijks wat ouder, eigenlijk kleedt ze zich nog steeds eenvoudig maar met smaak en maakt 's avonds textielschilderijen. Onze kinderen noemen…