Kijk, daar gaat de vrede. Iedereen springt op. Waar? Daar! In die blauwe jas! Ze drukken hun neus tegen het raam, leunen op elkaars schouders. Hij is heel klein. Ze hebben hem nog nooit gezien. Ze roepen: vrede! vrede! Hij hoort hen niet, verdwijnt uit hun gezicht. Ze voelen hun hart bonzen en gaan weer naar binnen, grijpen elkaar beet…

Hier wordt de vreugde bevestigd: weiden stappen in een cavalerie van drogend hooi en juichend zet ik mijn kinderen als jonge ruiters in het zadel van mijn hals. Een blije nederzetting is dit huis en waar de zon aan overuren doet, heeft men zich dagen verslapen. Ik leer er begrijpen hoe verdraagzaam het schaap met zijn zomerlip blaat. De…

manen van het witte paard dat hinnikt aan de rand aan de rand van wat ik ben wie ik ben vervreemding stilte eenzaamheid Tegen de bergen omhoog geruisloos - wat een moed! Gesel van zorgen, woedende stem die stamelt, hakkelt, schreeuwt, makker, kameraad! In de donkere spelonken van dit vreemde oord. Daar gaat het witte paard, ervandoor…

Wit hoeft niet stil te zijn in een iglo van papier is geen bubbel in de tijd maar constante geboorte wat gebeurt als je kleur met een moker kapot slaat wit is schansspringen wit is een spaceshuttle laat me aantreffen wat er voor mij nog niet was onder de tafel de postduif van een jonge vorstin de huid van een telegram een ansicht…

Altijd wist hij dat hij vliegen kon: een kleine afzet en de grond liet los. Aanvankelijk vloog hij dan zo laag dat één voet nog de vloer kon raken maar snel werd elke torenspits punt van geloof en ieder mens versimpelde tot plat ovaal. Altijd stond hij stil op zijn balkon, een glans van zeker weten in zijn ogen. ---------------------…

Dood. Besta jij eigenlijk wel? Ik daag je uit, 't is maar dat je het weet, ik ken geen angst. Jou vrees ik niet, dood. De hemelkoepel, de sterren, de flonkering ze hebben het me verteld. Ik geloof in onsterfelijkheid. Negen kinderen met negen diploma's. Zoals mijn moeder rotsvast daarin geloofde, zo geloof ik in de onsterfelijkheid…

telkens staat een boom met één been in de grond kapotte enkel, stompe voet in skischoen scheenbeen is verwond maar toch: Hermes! Boodschapper van de goden zet zich af van deze heuvel vleugels bewegen driftig aan zijn hiel en in zijn kroon. --------------------------------- uit: ‘Proeven van moord’, 2005.…

Aan de Maas gezeten turend in het zwerk het stadsgeraas geweken ontstijgt men aan zichzelf Op hoger plan gekomen wiekend door de lucht de zwaartekracht te boven vindt men een ander terug O vogel van verlangen wiegend op de wind verlos ons van elkander en van elkaars gewicht ---------------------------------------- uit: 'Het lot van…

Ik houd mijn adem niet in. Dat is fout. Daarom zit ik hier Hier leert men het. Volgens plan. In deze cel. Dagelijks minder zuurstof. Op den duur kan je zonder. Dan mag je weg. ------------------------------------------- uit: 'Bericht aan de nachtzuster', 1984.…

De boer staat te maaien op het hooiland. Samen fluisteren zeis en gras. De schaduw van een reiger schuift Over de rustige halmen. Mensen horen de stilte van de reine hemel, Zonlicht verdwaalt in de luie rivieren, Mensen geloven in vrede. Het jachtvliegtuig haast zich beschaamd Naar zijn oefenruimte, ginder, boven de waddenzee. ------…

ter verheldering mezelf nog eens voorgesteld. alles weerstaat. kijk, een jager op grote hoogte. en een pas opzij voor de moedige kleine stortbui. vijf minuten stilstaan, twee minuten verloren lopen. af en toe een halve vraag. hoe grasland het doet met onheining. ---------------------------------------- uit: 'Kleine criminaliteit',…

Wetten zijn de strakke lijnen van ijskristallen netten wevend van de dood Leven is in ontduiken van wetten vechtend ontkomen aan vernietiging ------------------------------------ uit: 'Verzamelde gedichten', 1991.…

Ik ben nog jong. Een ijsbaan is het leven. De benen zweven en de zinnen zweven. Vioolmuziek klinkt uit een megafoon. De sneeuw maakt van de wereld een stilleven. Ik tintel en ik draag een koningskroon. Door eigen krachten word ik aangedreven En vrienden zeilen schaterend voorbij. Het is in hartje winter volop mei. We schaatsen op een vloer…

Wij speelden op het strand, wij waren van voor de oorlog en de zee was toen nog een uitgestrekte vrede. Hij had iets behouden van dat voormalige of het niet ophield, of het niet afliep of het nooit uitlopen zou op een landinwaarts dat zich uitrekt achter ons om tot het de zee weer tegenkomt. ---------------------------------------- uit…

Toen ze ons niet zagen die nacht bedroefd en aan onszelf kwijt de deur met bloed beslagen de dood een gang vol geur en hinderlagen toen vuur en wind zich schaarden om onze afgedwaalde roep weken wij af van het bestaande af van onze roep. Vielen samen, raakten aan wat hangen bleef. Schaduw - zo nauw dreef ons het licht. -------------…

Ik loop door de lange gang op zoek naar de deur met mijn naam tot ik er ben; ik open hem en trap hem aan de binnenkant weer toe. O, de vreugde een deur te hebben met Krol erop, de vreugde dat mijn bestaan wat dit betreft volledig klopt. ------------------------ uit: 'Polaroid', 1976.…

Stuur me een brief geef me een uitzicht maak me een mantel schrijf me een gedicht breek me een steen maak me een poort stuur me een ster geef me een woord bouw me een cel met vier wanden licht schenk me de vrijheid van jouw gezicht. --------------------------------------------- uit: 'Een boek van wondere dingen', 2018.…

Mocht ik in het holst van het hart van donkerste dagen te lijf gaan achter al het uiterwaardse een stuk of wat verlaten kusten onder razende luchten waar albatrossen op hun wieken sinds jaar en dag en eeuwen worden weggeblazen- graag zou ik boven lege oceanen regen zijn op reusachtige hoeven, zinnentuimel van tempeest, het stormend…

Ze hebben de muur bezet, de zolder gegijzeld, het dak vermoord en het raam dichtgetimmerd. Ze dwongen het balkon zijn planten op de stoep te gooien en zelfmoord te plegen. Ze begroeven de kelder, ze bevalen de schuur haar rommel achter te laten en te verdwijnen en ik leef nog. Ik kook voor mijn vrienden, koop beltegoed voor mijn woorden…

Een bergbeek in Noorwegen, eind jaren zeventig, een verrekijker voor vogels en buren, maar opeens was daar mijn vader poedelend. Zijn naaktheid nieuw, zo ook zijn plezier, onbewust van spionage genoot hij van zon en water, een moment geen chauffeur of kostwinner zijn. Ik schrok van mijn schrik, van mijn ogen niet af kunnen houden, de kijker…