Sobibor het zou de naam van een cocktail kunnen zijn of van een computerprogramma van een nieuw medicijn of van een steen in de branding die wacht op de zee of de naam van de man die de steen in zijn hand houdt en streelt en wacht op het water het brood het bevel het schot die wacht op de vrouw de vrede de dood of gewoon op de branding…

Die zilveren deinende schoot, mijn liefste, dit maagdelijk gave net, dit gruwelijk schone huwelijksbed, dit vangzeil van de dood - ik heb het gesponnen tussen de bomen en tussen de zon en de aarde en al waar ik ontwaarde je zoet-zoemende dolersdromen. Ik vang je op in mijn wiegelend bed O wond in mijn maagdelijk net O liefste verloren in mijn…

Liep augustus op zijn einde, sloot de badmeester de hokjes af, fietste neuriënd september in. Niemand was er dan ook bij dat ik de plank betrad. Ik was geblinddoekt als een deserteur. Dit zijn de stappen bang bang bang. In het Bospad op de hoge zweet men het peentje bangverlang. De zon stond even laag als ik en stond op punt van zakken…

Een vlaggenmast houdt vlaggen vast. Een windvlaag vindt dat ongepast. Maar als de vlag gestreken wordt, is er geen windvlaag meer die mort. Dan wappert fier en vrij de wind: er is geen vlag die hem nog bindt. ------------------------------------ uit: 'Velerhande gedichten', 1997.…

Mijn nacht is breekbaar als een kolibrievlinder vreemde stappen naast mijn bed laarzen groot als wolkenkrabbers 't bliksemt en knalt en ik sta weer op straat - klein - alleen Ik ren naar het slagveld om een gedicht te schrijven graaf geen kuil voor gevallen woorden ik laat de bomen stapelverliefd ruisen de bergen elkaar opnieuw…

kom over tien jaar terug de druiven hangen te rijpen boven ons hoofd en een griek schenkt de nieuwe wijn zijn zoon stierf voor vrijheid kom over tien jaar terug de troebelste wijn wordt helder in veel kortere tijd het gaat om gewone dingen om schoenen en een dak voor je kind dan komen ook de poëten met wijn die steeds sterker wordt en…

Er moet wel iets zijn gebeurd al weet ik nog altijd niet wat; ze hadden een enig kind en ik heb het lief gehad. Maar het ging, als het meermaal gaat, en waarover je nauw'lijks kunt praten; kortom, ik heb haar gemeen, naar de roddelaars zeiden, verlaten. Soms heb ik nog bij gerucht en te hooi…

Waar heeft ze dit geleerd, zo licht te ademen, lippen gesloten, ogen dicht? Elk vleugje lucht van buiten beurt van binnen haast onmerkbaar buik en borsten even op. Wat komt en gaat verenigt zich in regelmaat. Waar heeft ze dit geleerd, zo vredig mee te deinen op een zuchtje wind? Wie heeft haar wijsgemaakt dat leven zo eenvoudig is? Ze ligt…

Een zee ach zonder water waaraan ik me ontwring als aan een natte rok... is dat al een te zwaar bestaan? Niets is zo waar. Wie draagt me daar die vreselijke vrijheid in? Wat moet ik in dat naakte licht, onzienlijk? Liever blijf ik tierend ten ondergaan. ----------------------- uit: 'Thule', 1991…

Het waren mooie jaren toen de geest woei op bijeenkomsten tijdens andermans kantooruren bij versterkte tot zeer versterkte muziek. Mooie jaren waarin de neiging tot speelsheid der werkende klasse onomstotelijk werd vastgesteld. Maar uit de ledige hemel viel de ontzaggelijke stropdas. --------------------------- uit: 'Vroege sneeuw…

Het licht verzand, de hoop gestrand, wij voeden ons met as. De dood verbant, het lijden brandt, en niets is wat het was. Maar telkens klinkt er weer een woord waarin een nieuwe toekomst gloort; geef dat iemand die het hoort zijn kansen niet uit angst vermoordt, maar luistert. Het kruis zal bloeien als een roos, en niemand raakt verloren…

deze lente, dit nerveuze regenen maakt alles weer onzeker en toch buiten door het raam gaat alles verder: onrust ingemetseld in huisnummers buslijnen rekeningen dagen graden en daar lopen onder paraplu's allen die wat willen worden die al huizen hebben schoenen auto's kinderen ach, deze lente dit uitgesteld ontluiken, dit regenen…

Hier is het donker, lawine, golf, grot. Sinds een week of twee heb ik mij met de grootst mogelijke concentratie naar de stad toe bewogen en nu lig ik hier voor een uit steen gehouwen kade waarop illuminiserend licht valt. Naast mij een dier, zo weinig opmerkzaam, zijn hartslag rilt obsceen tegen mij aan. In die korte momenten waarin ik helder…

Van omgelogen dromen geen museum maken en een ander middelpunt aannemen dan de verwarmde holte van de eigen hand het prentenboek van kinderlijke teleurstelling verbranden de spiegel uit zijn recht ontzetten van de eerste bezienswaardigheid de afgepaste vakken van de tijd niet meer te buiten willen gaan het ruiterstandbeeld van het zelfbedrog…

In een gedicht ben ik het veiligst hier zullen mijn dagelijkse vervolgers me niet kunnen vinden. Hier ben ik als Adam in mijn eigen woud: elk woord een toevluchtsoord, een scherpe bijl, een kogel, een trouwe, gehoorzame hond. En ik hun meester en pleegkind. Hoewel verwond en getroffen weet ik me in een gedicht het veiligst. -----…

de hond moet zwart zijn en meedogenloos en alleen oren hebben naar woorden uit een godvergeten taal die niemand verstaan laat staan uitspreken kan behalve ik draag een hoed en een riem en mijn vioolsnijdersmes en als ik lach kijk niet naar het geblikker van het scherpgepunte staal in mijn mond pas op voor de tanden die ik onverbiddelijk…

Mijn huis is niet waar ik nu woon Het is de plek waar ik niet ben Het heeft geen muren geen ramen en geen grond Mijn huis ligt in mijn hoofd in mijn verleden of liever gezegd het is zelf een verleden net als ik…

voorzichtig heb ik de gevangen vogel uit de strik verlost ik laat hem vliegen hij geeft mij vleugels ------------------------------------- uit: 'Warmte vergt jaren groei', 2005.…

Kijk, daar gaat de vrede. Iedereen springt op. Waar? Daar! In die blauwe jas! Ze drukken hun neus tegen het raam, leunen op elkaars schouders. Hij is heel klein. Ze hebben hem nog nooit gezien. Ze roepen: vrede! vrede! Hij hoort hen niet, verdwijnt uit hun gezicht. Ze voelen hun hart bonzen en gaan weer naar binnen, grijpen elkaar beet…

Hier wordt de vreugde bevestigd: weiden stappen in een cavalerie van drogend hooi en juichend zet ik mijn kinderen als jonge ruiters in het zadel van mijn hals. Een blije nederzetting is dit huis en waar de zon aan overuren doet, heeft men zich dagen verslapen. Ik leer er begrijpen hoe verdraagzaam het schaap met zijn zomerlip blaat. De…