Hartenkreten

hartenkreet (nr. 17.760):

Spiegel bij nacht

Met nevels omhangen zonder zicht
met niets om handen doods en dicht
waart onder haar spiegelende huid
het donker rond

zoekt ze naar beelden van her
jaagt die hun holen uit naar de barre grond
waar ze hen op snelheid klopt
en haar kop vervolgens traag

in hun aas verstopt
Onderaan de nek bloest een gierenkraag ...
maar 't verheven zweven huist voor even
in een ander rijk ...

Zo leunt de spiegel op de ommegang van zon en maan ...
Schijndood bij de laatste
moet ze wachten tot de eerste
weer lichtend aan de hemel staat

Vrijwel eenieder die 's nachts in haar kijkt
leeft uit een valies van verlies
en elk uitleggen der kleren
maakt de kleuren doffer

Maar onder dat verharden
tot een air van `niets dat mij vermag te deren'
vaart een zucht naar licht en weidse vlucht
om weer op verse beelden te kunnen teren ...

Slechts door een minnend paar
wordt ze willig bijgelicht
zich leggend in haar waag
beschut in liefde voor elkaar
brengen zij als enigen de dag
op haar nachtelijk gezicht ...